Για όσους ρωτάτε θα το βρείτε στο βιβλιοπωλείο.:
DES BOOKSWORLD CYPRUS
(Εκεί θα βρείτε και το "Κομμάτια Ζωής")
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ "ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΑ" ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ... Για όσους ρωτάτε θα το βρείτε στο βιβλιοπωλείο.: DES BOOKSWORLD CYPRUS (Εκεί θα βρείτε και το "Κομμάτια Ζωής")
0 Comments
Ο ύπνος με ξέχασε απόψε! Περιμένοντας να λάμψει δυνατά του Αυγούστου η πανσέληνος η ψυχή μου γεμίζει με δέος. Πόσα ονόματα χωράει ο φωτεινός σου κύκλος; Πόσοι στενάζουν μυστικά για μια ενθύμηση; Άγνωστοι εκατομμύρια πάνω στο χώμα... Το ξέρεις, σελήνη μου ακριβή; Μυσταγωγία η ευχούλα η δροσερή για όσους αναστενάζουν βαθιά θλιμμένοι στα σκοτάδια της σιωπής. Καληνύχτα, ψυχούλα της λήθης, καληνύχτα εσύ, άγνωστέ μου αδερφέ! Καληνύχτα βουβό, αλλότριο κλάμα! Καληνύχτα φεγγάρι μου αθώο! Άκου, μετά ξημερώνει! Copyright © Πόλυ Μίλτου Είναι τόσο απλό να ομορφύνεις τον κόσμο... Τόσο απλό... Και τόσο περίπλοκο συνάμα... Όλα είναι θέμα επιλογής. Άλλοι διαλέγουν να γίνουν άνθρωποι ντροπής, θλιβεροί και σιχαμεροί που καταστρέφουν την ελπίδα κλέβουν και σκοτώνουν χωρίς ντροπή και συνείδηση. Άλλοι, λιγοστοί, θα προτιμήσουν την ευτυχισμένη πορεία πάνω στα αγκάθια. Ένα φως τους κυκλώνει και πίσω, στα ματωμένα τους χνάρια μένει μόνιμο το συναίσθημα της γαλήνης. Η ώρα της επιλογής πονάει σαν τη δύσκολη γέννα. Η πορεία τρομάζει σαν τους τρικυμισμένους ωκεανούς. Οι δοκιμασίες λυγίζουν τους γενναίους και δημιουργούν απόγνωση και φόβο. Κι όμως... Εμείς φταίμε. Κάναμε τα απλά να φαντάζουν ανατριχιαστικά, απειλητικά και επικίνδυνα. Τα βαφτίσαμε με λέξεις διαστροφικές. Πετάξαμε την αθωότητα στα σκουπίδια. Και απέμεινε το χάος με το οποίο χορτάσαμε θλίψη. Απέμεινε η συνήθεια να μηρυκάζουμε λόγια ανόητα χωρίς ουσία. Έτσι, για να γεμίσουμε το κενό. Και έρχεται μια στιγμή που αναζητά η ψυχή την αλήθεια. Χόρτασε ψέμα και φθόνο και δόλο. Ξεχαστήκαμε να περιφερόμαστε σε ξένες αυλές, να παρακολουθούμε ιδιότροπα ξένες ζωές, να κρίνουμε όσα δεν είναι δική μας ευθύνη, να δίνουμε συμβουλές για ξένα κονάκια, να θυμώνουμε για όσα δεν είναι δικαίωμά μας... Ξεχαστήκαμε να φθονούμε και αγριέψαμε με άλλων πρόσωπα. Ξεχάσαμε πως ένα καθρέφτης περιμένει πάντα σε μια μεριά να μας δείξει το δικό μας με σκληρές πινελιές. Αντέξαμε ξένες βροχές και για τη δική μας ψιχάλα κλαφτήκαμε πως ήταν τσουνάμι. Τώρα; Όλα φαντάζουν αμφίβολα. Τώρα; Πώς θα βρεις δύναμη να αντέξεις σε κάτι σπουδαίο; Κοίτα. Κάποτε η ζωή μας περιμένει στη γωνία να μας φορτώσει τα δικά μας βάρη. Κάποτε έρχεται ώρα να λογαριαστούμε προσωπικά με αυτό που πιστέψαμε για αληθινό μας εαυτό. Και τότε τα χάνουμε. Τότε; Τώρα είναι το τότε... Τώρα... Ποιος ελέγχει το τώρα μας; Πώς θα βρούμε δύναμη στα μεγάλα και σπουδαία; Η ψυχή μας είναι το κέντρο. Εκεί βρίσκεται η απλότητα. Κάτι λίγο χρειάζεται μόνο. Ένα κομμάτι καλοσύνης. Δικαίου. Ειλικρίνειας. Ενσυναίσθησης. Θάρρους. Και να, πάλι ο όμορφος άνθρωπος αναδύεται από τα σκοτάδια του για να βάλει τα πάντα στη θέση τους. Έτσι γίνεται το θαύμα. Το προσωπικό. Το κοινωνικό. Της πατρίδας. Η ψυχή να αντέχει και όλα αντέχουν. Απλότητα. Ισορροπία. Εμπιστοσύνη. Εμείς ας φροντίσουμε το "εγώ" μας. Αυτό που θάβαμε για χρόνια πίσω από μια βιτρίνα τάχα ανθρώπινη. Ας γίνουμε πράγματι άνθρωποι. Στο χέρι μας είναι. Η επιλογή κοστίζει. Ναι. Θέλει γενναιότητα η απόφαση της σοβαρότητας. Εμείς... ας πράξουμε τα δικά μας καθήκοντα με εντιμότητα. Ενώπιον του εαυτού μας και των παιδιών μας. Και Άλλος κρατάει στα χέρια Του τις τύχες του κόσμου! Καλό μας ξεμπέρδεμα... Ας σκύψουμε μέσα μας... Είναι καιρός να ξαναβρούμε ισορροπίες χαμένες. Την αγάπη μου! Copyright © Πόλυ Μίλτου (Μικρά έμμετρα) Βαρέθηκα να κουβαλώ το φεγγάρι μου. Πάω να το αφήσω ελεύθερο να φύγει, να στολίσει τον ουρανό με τα αστέρια. Ήταν για μένα ξένο το φως του, δεν ταιριάξαμε. Έσκυψα και με πήρε το παράπονο. Η νύχτα μου δεν πρόκειται να σβήσει; Είναι ο λυγμός της χαμένης ατραπού. Όταν ξαπλώσω επιθυμώ τη λησμονιά. Η σιωπή κύκλωσε τη γη με νόημα και δέος. Ο κόσμος κοιμάται! Copyright © Πόλυ Μίλτου Είναι καιρός που το σκέφτομαι έντονα. Ο καφές, λέμε, θέλει παρέα, κους κους (συνήθως όχι αθώο), συζήτηση και γέλιο. Προσωπικά, σας βεβαιώνω πως ο καφές δεν έχει προτιμήσεις. Πίνεται ανάλογα με τα κέφια και την ιδιαιτερότητα του καθενός. Μέσα στο σπίτι ή έξω... όπου διαλέξουμε... Όμως, πόσες φορές, θυμήσου! Πόσες φορές πεθύμησες έναν καφέ με φίλους. Πήγες με χαμόγελα και γύρισες με βαριά καρδιά, όχι πάντα γιατί σου έκαναν εσένα κάτι. Ίσως, επειδή διέκρινες την ψευτιά στο κάλεσμά τους. Ίσως... οι συζητήσεις που αφορούσαν συνέχεια ρηχές αναζητήσεις ή σχολιασμό κακόβουλο άλλων, να σε χάλασε. Και την επομένη... αποφάσισες να είσαι single στον καφέ σου. Χωρίς ταίρι. Χωρίς παρέα σαχλή ή αδιάφορη που απλά σου "έφαγε" τον πολύτιμο χρόνο σου. Και έρχομαι στη λεπτή ερώτηση που αφορά το... γυναικείο φύλο. Μια γυναίκα, λένε, πώς να βγει και να καθίσει για ώρα μόνη της κάπου; Θα τραβήξει τα βλέμματα αμέσως... Βέβαια, πριν λίγες δεκαετίες, ειδικά η γυναίκα αναγκαζόταν να βγει με παρέα. Επειδή το να καθίσει κάποια μόνη της σε καφετέρια (πόσο μάλλον σε καφενεδάκι του χωριού) μόνη, σχολιαζόταν έντονα και με δυσφορία. Συνήθως... για ελαφριά στα ήθη. Ίσως σε μερικές κοινωνίες, όπου υπάρχουν ακόμα κατάλοιπα τραγικά διαχωρισμού των φύλων και υποτίμησης της γυναίκας, να σημαίνει πολλά το να καθίσει κάποια μόνη να πιει έναν καφέ και να χαλαρώσει σε ένα στέκι. Εκεί που της αρέσει να χαλαρώσει κι όχι όπου της επισημαίνουν οι τάχα κοινωνικοί κανόνες. Αν το κάνει σε τέτοια περιβάλλοντα, θα σχολιαστεί ψιθυριστά ή θα ελκύσει πάνω της ειρωνικά βλέμματα ή... θα τη θεωρήσουν πως ψαρεύει... γαμπρούς (το λέω πιο κομψά από ό,τι συνήθως ξεστομίζουν για κείνη)... Προσωπικά, θα την πω την αλήθεια μου, η δυσκολία μου σαν "διαφορετικό... φύλο", άρχισε από όταν ήρθα στην Ήπειρο. Αν και μεγάλωσα σε προηγούμενες δεκαετίες, όταν ελευθερώνονταν σιγά σιγά τα δικαιώματα του "ωραίου φύλου", είχα την τύχη να ζω σε περιβάλλον όπου τη γυναίκα τη σέβονταν πολύ. Να μην πω ότι αντιμετωπιζόταν σαν περίπου ισότιμη, εκτός του κομματιού που έλεγε πως ανήκε στο ασθενές είδος, το εύθραυστο. Ήταν ακόμα νωρίς για πολλά. Όμως στο σπίτι μας δεν τη θεωρούσαν ούτε σουρλουλού ούτε κατώτερη, ούτε χαζή όταν... όταν η ίδια ήταν προσωπικότητα. Έζησα με άντρες που άνοιγαν την πόρτα στις κυρίες, που τραβούσαν την καρέκλα για να καθίσουν, που τις άκουγαν προσεκτικά και σέβονταν τη γνώμη τους και προπάντων... δεν τις έκλειναν στον γυναικωνίτη. Εγώ, δεν ξέρω τι αντάρτικο κουβαλούσα μέσα μου, (ίσως και από το δικό μου DNA, αφού όλοι του σογιού μου κουβαλάμε τα ίδια ελεύθερα μυαλά όσον αφορά τον ρατσισμό- σεξισμό κλπ) από μικρή συνήθιζα να σπάω και τα τελευταία κατεστημένα. Σύχναζα στο καφενείο του χωριού (όπου παραθερίζαμε) με τον μπαμπά και αν ήθελα, δε μου απαγόρευε κανείς να καθίσω να πιω κάτι μόνη μου. Σίγουρα διέφερα από τις κοπέλες του τόπου που θα ντρέπονταν τέτοιες συμπεριφορές, αλλά εμένα δε μου είπαν ποτέ τίποτα. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου δεν άκουσα ποτέ ούτε μια ελάχιστη υποτίμηση στη μητέρα, επειδή ήταν γυναίκα, ούτε ότι διέφερα γιατί ήμουν κορίτσι. Καμιά φορά η μαμά ήθελε να πει κάτι, έτσι για γκρίνια, (πάντα ήθελε να αντιδρά γενικά σε ό,τι έκανα) αλλά ο πατέρας γέλαγε και φυσικά δε συνεχιζόταν η συζήτηση στα σοβαρά. Μόνο να προσέχω μου είχαν πει. Τα υπόλοιπα, τα ήξερα μόνη μου. Είχαν εμπιστοσύνη στη διαπαιδαγώγηση που είχα πάρει. (Πολλά ήταν τα άσχημα της ζωής μου, μα πάντα θα θυμάμαι με ευγνωμοσύνη αυτή τη χαρακτηριστική πλευρά της οικογένειας που με μεγάλωσε. Το ότι δε με ξεχώρισαν ποτέ επειδή ήμουν κορίτσι). Έτσι... το να βγω μόνη μου, να καθίσω όπου ήθελα, να ζωγραφίσω, να ρεμβάσω, να κάνω ποδήλατο, να φάω κάτι έξω, να πιω καφέ μόνη, να διαλεχθώ με άντρες μόνη για κάποιο σοβαρό θέμα, να κάνω παραγγελίες σε ξυλουργία και άλλα αντρικά στέκια μόνη μου και όχι με συνοδεία (μιλάμε για άλλη εποχή) αυτά... αποτελούσαν κάτι φυσικό στην καθημερινότητά μου. Και φυσικά πουθενά δεν αντιμετώπισα την υποτίμηση. Ούτε σε ένα βλέμμα. Επειδή ήταν το φυσικό μου να κινούμαι παντού σαν ισότιμη σε όλους τους χώρους και αυτό γινόταν αυτομάτως αποδεκτό. Μέχρι που ήρθα στην Ήπειρο πριν περίπου είκοσι χρόνια, και τότε έπαθα το πρώτο πολιτισμικό μου σοκ ως προς τη θέση της γυναίκας ή μάλλον... την απ-αξία της. Μπήκα σε κάποιο γραφείο, θυμάμαι, και άκουσα τον αντρικό πληθυσμό της μιας αίθουσας να μιλάει με ειρωνεία για τις γυναίκες του απέναντι γραφείου... Εκεί πρωτοάκουσα τη φράση: "Μιλάνε και οι γυναίκες, ρε, χαχα..." Ως τότε νόμιζα πως ήταν μόνο αστειάκια- ατάκες στις ταινίες του εξήντα- εβδομήντα... Τότε, εντελώς απότομα, πρωτοσκέφτηκα τη διαφορά του "μιλάνε οι γυναίκες" και όχι οι άντρες οι "έξυπνοι και σοφοί". Μετά που πήγα και Αλβανία και έτυχε να τραπεζωθώ σε σπίτι Βορειοηπειρώτη, είδα και άλλα κατάλοιπα της τουρκοκρατίας εκεί... Οι γυναίκες έτρωγαν αλλού, ανάμεσά τους κι εγώ. Τα παιδιά αλλού. Και οι άντρες έφευγαν από το σπίτι για ώρα... μέχρι να φύγω εγώ... Έτσι μου εξήγησαν ότι έπρεπε. Έπρεπε; Περιττό πως δεν ξαναπάτησα το πόδι μου σε τέτοια σπίτια. (Ευτυχώς δεν ήταν όλοι έτσι) Και από τότε... έμαθα κι άλλα πολλά... Ακόμα και κάποια εκκλησιαστικά πρόσωπα μιλούσαν υποτιμητικά για τη γυναίκα, κάτι που με έκανε έξω φρενών, φυσικά. Ως αντίδραση σε όλους αυτούς, κατάφερα αβίαστα και διατήρησα παντού το δικό μου ελεύθερο πνεύμα και κατάφερα να με σέβονται όπως ήμουν. Όσοι δε με σέβονταν, απλά... τους έκανα πέρα. Ποτέ δε δέχτηκα την υποτίμηση και την απαξίωση. Και δε θα το δεχτώ. Πουθενά κι από κανέναν. Ευτυχώς, εδώ που κατοικώ από όταν επέστρεψα στην πατρίδα, οι άνθρωποι είναι από την Καππαδοκία, άλλο είδος ανθρώπων, που με αποτοξίνωσαν από πολλά. Η γυναίκα είναι σεβαστή εδώ και ζω από την αρχή τον πολιτισμό των ηθών, την ευγένεια και την αποδοχή κάθε διαφορετικότητας. Ξανάνιωσα ανάμεσά τους. Τους ευγνωμονώ απέραντα, γιατί ελευθερώθηκε η ψυχή μου. Αχ, τι θυμήθηκα με τον καφέ μου σήμερα. Μου αρέσουν οι silngle ιδέες. Μου αρέσει να είσαι ο εαυτός σου με σεβασμό σε κάθε ξένον εαυτό. Μου αρέσουν οι βόλτες με τα σκυλάκια μου, όπου συναντώ γελαστούς ανθρώπους και χαιρετιόμαστε. Μου αρέσει να πάω να αράξω κάπου που με χαλαρώνει και να μαγευτώ ελεύθερα από το τοπίο, χωρίς να με κοιτάξει ο άλλος παράξενα "ρε τι κάνει αυτή μόνη". Και σκέφτομαι, πόσο όμορφη είναι η ζωή, όταν μπορείς να είσαι ο εαυτός σου και γύρω σου ο καθένας σέβεται; Όταν ο καθένας κοιτάζει τα του εαυτού του και του σπιτιού του; Χωριό των ονείρων μου, σας αγαπώ! Σε κάθε πρωινό μου ξύπνημα, κάθε φορά στο single καφεδάκι μου, σκέφτομαι την τύχη που είχα να βρεθώ εδώ στην ήσυχη παραδεισένια μου γωνιά. Και ποιος είναι ο παράδεισός μας, φίλοι μου; Εκεί που μπορεί να ζήσει ήρεμα η ψυχή, να νιώσει στιγμές γαλήνης και να παίρνει δυνάμεις για τις θλίψεις της ημέρας. Μόνη. Κι όμως δεν είμαι μόνη. Γύρω μου κινείται μια κοινωνία. Είμαι μέλος μιας κοινωνίας. Όλοι μας. Ετοιμάζουμε το αύριο των παιδιών μας... Εμείς! Την αγάπη μου σε όλη τη γη. Την ευγνωμοσύνη μου στο χωριό των ονείρων μου. Δοξάζω τον Θεό που κράτησε ελεύθερη την ψυχή μου! Καλημέρα γαλήνης. Και να θυμάστε. Ένας μοναχικός καφές μπορεί να γίνει πολύ νόστιμος, αν μέσα μας υπάρχει ισορροπία και αγάπη! Από μας εξαρτάται... Copyright © Πόλυ Μίλτου |
Η Συγγραφέας
Γεια σας, είμαι η Πόλυ Μίλτου. Αγαπώ τρελά τα ζωηρά χρώματα, τη ζωγραφική, τη φαντασία και τα όνειρα!... Τα βιβλία μου, το "Σε περίμενα" και το "Κομμάτια ζωής" θα τα προμηθευτείτε από τα βιβλιοπωλεία Ιανός, Πρωτοπορία καθώς και από όλα τα βιβλιοπωλεία της Ελλάδας!
Επίσης, είναι διαθέσιμα και στο ηλεκτρονικό μας κατάστημα: elkistis.gr/shop Τέλος, για τους αναγνώστες της Θεσσαλονίκης, τις εργάσιμες μέρες και ώρες στα γραφεία των Εκδόσεων Ελκυστής στο κέντρο της πόλης (Αρριανού 15) ή να τα παραγγείλετε δίχως μεταφορικά έξοδα στα τηλέφωνα: 231 403 7484 ή 6977853682. Τώρα τα βιβλία μου βρίσκονται και στην Κύπρο στο βιβλιοπωλείο D.E.S. Bookeworld. Είναι εύκολο, επίσης, να τα παραγγείλετε στο τηλέφωνο:99326813 ή στη σελίδα του βιβλιοπωλείου D.E.S. Bookeworld. στο fb και σας έρχονται στο σπίτι σας. Ταξιδεύουμε στο χώρο της λογοτεχνίας ΜΑΖΙ! Το "Νιώθω" περιέχει διηγήματα καρδιάς. Συγγραφείς του οι: Τόνια Κοντοπούλου, Nikos Vardakas, Σοφία Κατάρα, Poli Miltou , Maria Melemeni, Μαίρη Φιλιπ Κατσανίδου, Μαίρη Κολοβού, Michalis Katrakis, Καλλιοπη Γιακουμή-Κουγιώνη, Achilleas Triantoglou, Spyros Papalexis,, Αντώνης Τουμανίδης,, Καρακατσάνης Μάριος, Yiannis Papouli.
Από τις Εκδόσεις Ελκυστής-Μέρος των εσόδων θα διατεθεί στο Χριστοδούλειο Ορφανοτροφείο Θηλέων- ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Οι φωτογραφίες στα κείμενα και τα ποιήματα που αναρτώ στο blog μου, εκτός ορισμένων, είναι συνήθως από το ίντερνετ. Στο παρόν blog έχουν μπει μόνο και μόνο για να ομορφύνουν ένα κείμενο και δεν υπάρχει κανένας σκοπός οποιασδήποτε εκμετάλλευσης. Τα δικαιώματά τους ανήκουν ολοκληρωτικά και πάντα στον δημιουργό τους. Ευχαριστώ! Αρχείο
February 2024
Κατηγορίες
All
|