ΑΓΡΑΜΠΕΛΗ
(Ένα απλό ποιηματάκι (για Δημοτικό σίγουρα)
Το εμπνεύστηκα από τη μεθυστική ευωδιά της αγράμπελης, που καλύπτει μια ολόκληρη πλαγιά από όπου περνάω καθημερινά για να πάω στη δουλειά μου. Μοναδική εμπειρία!)
Πάνω στο βουνό χαράζει
κι η αγράμπελη ευωδιάζει
Με νυφιάτικη στολή,
αραχνοΰφαντη, λευκή,
κεντημένη με αστέρια
και φουντίτσες για δαντέλα.
Στόλισε όλη την πλαγιά
και μου πήρε τα μυαλά!
-Αχ, αγράμπελη γλυκιά,
μην ξεχάστηκες θαρρώ;
Δεν είναι Απρίλης ούτε Μάης,
ψύχρα έχει στο βουνό.
Το Φθινόπωρο έχει αρχίσει
κι η βροχούλα θα σκορπίσει
κάθε πέταλο και φύλλο
και το πέπλο θα σου σκίσει.
-Δε φοβάμαι εγώ την μπόρα,
πάω στον γάμο είναι ώρα.
Το πιο όμορφο άρωμά μου,
θα σκορπίσω στον αέρα.
Και οι σταγόνες της βροχής,
θα γενούν πέρλες, διαμάντια,
για να λάμψω πιο καλά,
να με δουν ως μακριά.
Τώρα που τα φύλλα πέφτουν
και γυμνώνουν τα κλαδιά,
δες, στολίζομαι και βγαίνω,
φθινοπωρινή χαρά.
Με χρυσάνθεμα χρυσά,
με κυκλάμινα και κρόκους,
κι άλλα λούλουδα μικρά,
δώρο κάνω στους ανθρώπους.
Την ελπίδα τούς χαρίζω
και μια αλήθεια τους θυμίζω
Άνοιξη, Καλοκαιράκι
και χλωμό Φθινόπωρο,
έχουν όλα μια σειρά
κι ιδιαίτερη ομορφιά.
Κι αν χειμώνας καταφθάνει,
θα περάσει μάνι- μάνι.
Της ζωής οι εποχές
έχουν νόημα κι αυτές!
Π. Μίλτου