Είναι αυτή η ερημιά που πλακώνει όσους ησυχάζουν έξω.
Μέσα σου η αγριάδα της θλίψης γιγαντώνει την πίκρα.
Αγαπάς την ημέρα την όμορφη, μα κοίτα!
Ο ήλιος παίζει κρυφτό και καμιά φωνή δεν ακούγεται.
Είσαι τραγική φιγούρα μιας καθημερινής σιωπής.
Συνήθεια, να απλώνεις το χέρι για να χαϊδέψεις τα σύννεφα.
Μα όλη η παλάμη σου γέμισε αγκάθια και αίμα.
Η τρυφερότητα που ξεχειλίζει το είναι σου, ειρωνεία καταιγίδας.
Σταμάτα! Ανήκεις αλλού!
Αυτός ο κόσμος δεν είναι δικός σου! Από λάθος γεννήθηκες!
Σταμάτα! Δεν υπάρχει ελπίδα. Χάθηκαν όλα σε στιγμές άχαρες.
Είσαι μόνος. Απέμεινες μια σκιά που αχνοσβήνει στον ορίζοντα.
Κάποτε, δε θα θυμούνται ούτε τα ελάχιστα ίχνη.
Ήσουν! Ε, και; Τώρα σπαράζεις… Γιατί;
Η ζωή συνεχίζεται, η γη περιστρέφεται άκαρδη πάντα!
Κατέβα στο βάθος της δικής σου ύπαρξης και μείνε εκεί!
Να ηρεμήσει το γύρω σου. Να βραδιάσει.
Να αγναντέψουν το ηλιοβασίλεμα ήρεμα οι άνθρωποι.
Ήσουν! Ε, και; Δεν υπάρχεις! Όχι!
Έπρεπε να το ξέρεις, πριν αρχίσεις να σκέφτεσαι ώρες χαράς.
Ο δικός σου ουρανός ξημερώνει μόνο με θύελλες.
Σταμάτα! Γίνε και πάλι μια έννοια ανθρώπου ανύπαρκτου.
Τόσο μόνο! Σου αξίζει η νύχτα που έρχεται ασέληνη.
Απαρηγόρητοι, ψυχροί, αφιλόξενοι, άνυδροι πλανήτες .
Ένας βαθύς πόνος ξεσκίζει την καρδιά σου! Γιατί;
Προχώρα ήσυχα. Θα ξημερώσει και πάλι!
Copyright © Πόλυ Μίλτου
*Σημείωση: Η φωτογραφία είναι από το ίντερνετ