Σήμερα, των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου...
Διαφορετικοί στην καταγωγή, στη μόρφωση, στην ιδιοσυγκρασία, στη ζωή, στον τρόπο και στην πορεία... έσμιξαν στον κοινό σκοπό... να αγκαλιάσουν τη γη!
Ο ένας διώκτης, ο άλλος μαθητής, που αρνήθηκε όμως...
Και οι δυο...στην αρχή απαράδεκτοι και... προδότες...
Τους τσάκωσε η αγάπη, λίγο πριν την καταστροφή τους, τους επανέφερε στη λογική, τους χαρίστηκε η συγγνώμη και μια μεγάλη αγκαλιά μαζί με έναν τεράστιο σκοπό...
Να αγκαλιάσουν κι εκείνοι αδιακρίτως... τους πάντες...
Όλες τις φυλές, όλα τα έθνη, όλες τις γλώσσες, όλες τις ψυχές...
Αφιερώνω το παρακάτω ποίημα σε Μητέρες με διαφορετικά παιδιά... αυτές, που ίσως ντρέπονται για τη γέννα τους...
Για να θυμόμαστε πως ο Θεός, ό,τι και να Του κάνουμε, ποτέ δεν ντράπηκε για μας...
Μόνο αγκαλιάζει και κλείνει πληγές!...
Και... κάπου, ίσως όλοι μας πρέπει να αναθεωρήσουμε πολλά, αν είμαστε μαθημένοι να κατηγορούμε το... "άλλο"...
Γιατί από αυτό το περίεργο και ποταπό, όπως νομίζουμε, μπορεί ο Θεός να ετοιμάζει εκπλήξεις...
..........................................................................
ΕΝΑΣ ΔΡΑΚΟΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ
Κάποτε, νόμισες πως γέννησες περιστέρι,
Κατάλευκο, αθώο, απαλό και ήρεμο.
Μα κάποιος δράκος, μια μέρα,
πέρασε και άφησε το μπόλι του στη φωλιά σου.
Μεγάλωσες έναν δράκο, λοιπόν!
Το πήρες είδηση μόνο σαν άρχισε να μεγαλώνει,
σαν άλλαζε το χρώμα του και έβγαζε φωτιές.
Τρόμαξες! Το απαξίωσες! Το μάλωσες πολύ!
Περίμενες να αλλάξει! Μάταια!
Δεν αλλάζουν όσοι γεννιούνται σε άλλο καλούπι!
Η ασχήμια, το μέγεθος, τα λέπια, οι φωτιές,
παραμένουν τα ίδια εδώ και αιώνες.
Μέσα, όμως, σε κάθε άλλο στέρνο,
μια καρδιά περιμένει να ρουφήξει αγάπη!
Σιχάθηκες την αλλαγή του και τον έδιωξες.
Ντράπηκες να το πεις στον κόσμο.
Πώς θα έκλεινες τα στόματα των γειτόνων;
Ειρωνεία;
Ο δρακούλης σου ξανοίχτηκε να βρει την ελπίδα.
Τον φοβήθηκαν και τον μίσησαν.
Βέλη πικρά ρίχτηκαν να τον σκοτώσουν!
Αν η μάνα δεν αγαπά, ποιος άλλος να αγαπήσει;
Κοίτα, έρχεται πάλι.
Ξαναγύρισε πληγωμένος κατάστηθα
ζητώντας έλεος στη φωλιά που τον έθρεψε.
Παραδομένος στον πόνο,
μόνο τη δική σου αγκαλιά εμπιστεύεται…
Σε γέμισε αίμα, σε μάτωσαν άθελά του τα νύχια του,
μια προσπάθεια του άμοιρου να γαντζωθεί,
μια αγωνία μην τον αφήσεις!…
Όχι! Μην τον αφήσεις!
Μην τον παραδώσεις ξανά στους εχθρούς!
Ο δράκος σου, σε αγαπάει, μάνα!
Εσύ… θα συνέλθεις ποτέ;
Αγκάλιασε τον δράκο σου, μάνα της γης!
Αγκάλιασε και αγάπησε!
Θα κερδίσεις έλεος!
Θα κερδίσεις γαλήνη, μετά την άρνηση!
Θα βρεις μια αγάπη βαθιά και αιώνια!
Απαλή τρυφερότητα άλλης μορφής!
Μη λυπάσαι που γέννησες δράκο.
Στην καρδιά, περιστέρι θα γίνει!
Διψά μόνο για αγάπη!
Ίσως, αν δει ο Θεός την ψυχή σας,
να αντιστρέψει την ασχήμια του σε σένα
και αυτός, να λάμψει σαν αστέρι ουράνιο!
Τα φαινόμενα πολλές φορές απατούν!
Και ο τελευταίος... γίνεται πρώτος!
Ή... το αντίθετο!
Copyright © Πόλυ Μίλτου