Έτσι έπρεπε. Οι πληγές αυτές είχαν ένα νόημα αθανασίας.
«Μην κοιτάς Πατέρα. Φτάνει που πληγώθηκα εγώ. Που αιμορραγώ κάθε μέρα. Που άφησα πίσω μου ίχνη ανεξίτηλα. Μην κοιτάς… »
«Γιε μου, δεν άξιζαν! Είτε κοιτάξω είτε όχι, μέσα μου νιώθω κάθε αχ και κάθε λυγμό. Ξέρω…»
«Όμως, Πατέρα μου, να θυμάσαι πως Εγώ σταυρώθηκα για αυτούς!»
……………………………………………………………………
Το αίμα Του και ο Σταυρός Του…
Ένα έθιμο. Πολλά έθιμα. Ιερές συνήθειες και παραδόσεις…
Κόκκινα αυγά, κουλουράκια, ένα δάκρυ κάτω από το ξύλινο όμορφο σταυρό της εκκλησιάς το στολισμένο με πανέμορφα λουλούδια και στεφάνια από άκανθα ανθισμένη, το «Αι γενεαί πάσαι»…
Και μετά, όλα πανηγύρι, χορός, ποτήρια με κρασί να ρέει άφθονο, χίλιες ευχές. Γιατί όχι; Νικήθηκε ο θάνατος. Ναι, έτσι είναι…
Μα κάπου στις γειτονιές της γης, αν σκύψουμε καλύτερα, θα δούμε πως η Ανάσταση θα αργήσει και φέτος να επισκεφτεί τα καντούνια και τις καλύβες ή τους λασπότοπους.
Κάπου… αχός πολέμου σπέρνει τη φρίκη. Σπαράζουν από φόβο τα μωρά και τα νήπια μόνα, ορφανά, με τους γονείς δίπλα τους σκοτωμένους. Τι θα απογίνουν; Η αγκαλιά που τα προστάτευε, πέθανε…
Πιο κει μια πατρίδα πεθαίνει, λιμοκτονεί σιωπηλά από έλλειψη νερού και ενός ψίχουλου. Σκελετοί μανάδων που δεν έχουν να θρέψουν το κοκαλένιο βλαστάρι τους. Μόνο μάτια απόμειναν να κοιτούν τον ουρανό με παράπονο. Γιατί;
Πιο κάτω βογκάνε τα μικρά στήθη, σέρνονται να ποδαράκια τα άγουρα μέσα στα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα χωρίς αλυσίδες. Οικονομική κρίση μόνο. Πώς να βγάλουν μια μπουκιά να σπρώξουν το σήμερα; Γιατί οι πλούσιοι δε χορταίνουν με τίποτα. Και τους τα πήραν όλα.
Στενάζουν πιο πέρα κοριτσάκια κάτω από το βάρος μιας δυστυχίας ανείπωτης. Βιάζονται από «άντρες» χωρίς αντρισμό, αυτούς που δεν έχουν να επιδείξουν καμιά απολύτως αξία και δύναμη, παρά μόνο ένα κομμάτι σάρκα βρωμερή και σιχαμένη.
Έλα να επισκεφτούμε τους «πολιτισμένους»…
Απαίσιες ψυχές με ακριβά ρούχα και κοσμήματα εκατομμυρίων μολύνουν κάθε γωνιά από όπου περνούν.
Υπερφίαλοι εγωιστές, πανηγυρίζουν για δόξες, τιμές, καρέκλες και πτυχία, αλλά κάτω από τη σάρκα τους σκουλήκια κατατρώνε την καρδιά τους. Φθόνος, κακία, δολοφονικές σκέψεις, αδικίες…
Βόμβες σε πολιτείες με ακριβές λιμουζίνες θερίζουν αθώους σε τόπους λατρείας. Ποιος Θεός θέλει να σκοτώσει; Ο Θεός μόνο καλό δίνει.
Φωλιά φιδιών η κοινωνία μας, φίλε, ανάμεσά τους άκακα μόνο τα νήπια και τα ζωάκια. Υποφέρουν. Από κακοποίηση ψυχική ή σωματική, από στέρηση αξιών, σεβασμού, ενδιαφέροντος στα δικά τους όνειρα, αγάπης… Απειλούνται οι άκακοι κάθε μέρα με χίλιους θανάτους, σωματικούς ή ψυχικούς.
Και παντού, σε φτωχούς και πλούσιους, σε όμορφες πολιτείες ξακουστές και στην έρημο την κατάξερη και επικίνδυνη, παντού… αργοσέρνεται ο φόβος… Το μέλλον; Φόβος… Σκοτάδι… Αβεβαιότητα…
Κάποιοι, πολύ λίγοι, κρατούν ακόμα μέσα τους μια παιδική αθωότητα, αγωνίζονται μέσα στα αγκάθια να φέρουν την ειρήνη και τη μέριμνα για όλους, τα χέρια και τα πόδια τους δουλεύουν για το δίκαιο και την αλήθεια. Να προσφέρουν, να ανακουφίσουν, να σώσουν…
Μα και εκεί, βρίσκει και τρυπώνει ανάμεσά τους,… το κακό;
Διαφθορά σκέψεων. Το εγώ ισχυρό και ανίκητο, φίλε μου.
Σκληρότητα, κρίσεις εναντίον όλων, απόλυτη σκέψη μιας δικαιοσύνης αδέκαστης, φανατισμός και ρατσισμός, καλυμμένη κακία κάτω από μια μάσκα αγιότητας και αξιών.
Όχι. Αυτοί δε θέλουν το καλό. Όχι για όλους, τουλάχιστον. Μόνο για όσους πάνε με τα νερά τους, συμφωνούν σε όλα μαζί τους, μόνο σε όσους δεν πιστεύουν στην προσωπική ελευθερία…
Αυτοί, οι μικροί «θεοί» που διορθώνουν τα λόγια και τα έργα του Θεού της Αγάπης, είναι πιο επικίνδυνοι και πιο θανατηφόροι από όλους τους άλλους. Γιατί αυτοί δε σκοπεύουν το σώμα, αλλά στοχεύουν κατευθείαν στις ψυχές. Σκοτώνουν συνειδήσεις στο όνομα ενός Εσταυρωμένου, που άνοιξε τα χέρια Του για όλη τη γη. Που συγχώρεσε τον ληστή. Που δεν Τον σταύρωσαν οι εχθροί Του, αλλά οι δικοί Του, ο λαός Του, οι φίλοι Του, οι ευεργετημένοι, οι ιερείς και αρχιερείς και δάσκαλοι του Νόμου Του. Αυτοί, που πλήρωσαν τους στρατιώτες να αποκρύψουν την Ανάστασή Του για να μην πιστέψει η ανθρωπότητα σε Εκείνον, αλλά στην αφεντιά τους που… τα δίδασκαν καλύτερα…
Μα ήσαν ανώτεροι από Εκείνον τον «πλάνο». Από τότε ως τα σήμερα, «αυτοί»… πάντα θεωρούν ότι είναι ανώτεροι… Είναι οι άμεμπτοι της κάθε εποχής που κρίνουν και κρίνουν και κρίνουν και διδάσκουν με ύφος και καταδικάζουν και δε βρίσκουν κανέναν απολύτως τέλειο. Μόνο το εγώ τους είναι αλάνθαστο και σπουδαίο.
Αυτούς που περιμένουν και εύχονται με μένος πότε ο Θεός θα καταστρέψει τους «αμαρτωλούς»… Αυτοί, φυσικά, δεν είναι ποτέ στη λίστα των κακών που θα καταστραφούν…
Σε τέτοιους «άμεμπτους» δεν μπορείς να πεις λέξη. Δε δέχονται τη γνώμη κανενός άλλου εκτός από τον εαυτό τους και των ομοίων τους…
Μη μιλήσεις. Φύγε. Αυτό μόνο…
Φύγε και βρες τον Εσταυρωμένο, Εδώ… είσαι ασφαλής!
………………………………………………………………
Γιατί, ο Εσταυρωμένος ματώνει συνέχεια να θρέψει με έλεος και συγγνώμη κάθε ψυχούλα που βρίσκει καταφύγιο στα πόδια Του. Χωρίς να ξεχωρίσει κανέναν, χωρίς να μετρά αμαρτίες, χωρίς να τον νοιάζουν πορτοφόλια, καρέκλες, άμφια αστραφτερά, καταγωγή και όνομα. Χωρίς να σιχαίνεται τις βιασμένες ψυχές, τα βασανισμένα σώματα, τα σκουληκιασμένα μας χείλη, τη βρωμερή μας ανάσα. Αρκεί και μόνο μια ματιά παραπόνου προς Εκείνον, μια άφωνη κραυγή, μια αναζήτηση συγγνώμης και ο Παράδεισος… ανοίγει αυτόματα.
Σκύβουμε κι εμείς, αδέρφια μου, κάθε μέρα. Πληγωμένοι, καταρρακωμένοι, με ξεσκισμένες τις σάρκες της ψυχής μας, γεμάτοι αμέτρητα λάθη και επιλογές σκοτεινές. Ελλιπείς, πάμφτωχοι από καλό, πλούσιοι σε οδύνες και κακές στιγμές, φοβισμένοι, ντροπιασμένοι, απελπισμένοι, χαμένοι, ανάξιοι…
Κλέφτες συνειδήσεων και ψεύτες κάθε ηθικής, άνανδροι και σιχαμεροί.
Αυτοί είμαστε. Αν σκύψουμε μέσα και δούμε το σκοτάδι μας με αληθινή διάθεση σεβασμού στην αξία μας σαν ανθρώπινα πρόσωπα, σκύβει και ο Θεός.
Σκύβει πάνω από τον Σταυρό του Γιου Του και θυμάται το πλάσμα Του το πολυαγαπημένο και θρηνεί δίκαια για όσα απωλέσαμε και μας χαρίζει μαζί με το αίμα του Γιου Του, τα δάκρυά Του για την κατάντια μας, που γίνονται καθαρτήριο ύδωρ, κολυμβήθρα ελέους.
…………………………………………………………
Ο Σταυρός. Μια απόλυτη συγγνώμη. Μια αγκαλιά για όλους. Η ζωή μας η αθάνατη. Για όλους.
…………………………………………………………..
Εμείς, άνθρωποι αδερφοί, συνηθίζουμε να κοιτάζουμε τους άλλους σκληρά.
Ο Θεός, όμως, μας κοιτάζει με μάτια καθαρά και πίσω από τα χάλια μας, αναγνωρίζει το παιδί Του.
Ήθελε ο ήλιος να χαθεί. Τότε. Που ο Γιος απέθανε και η γη σείστηκε.
Μα δεν άντεξε να αφήσει στο σκοτάδι τον κόσμο.
Γιατί ο Ήλιος μόνο Φως είναι προορισμένος να φέρνει.
Καθώς πλησιάζει πάλι το Πάσχα, ταξιδεύω τη σκέψη μου σε όλες τις γειτονιές του πονεμένου μας κόσμου, εκεί που ακόμα κυριαρχεί το έρεβος της κακίας μας, ο πόλεμος, οι αδικίες, η πείνα, ο σπαραγμός…
Η καρδιά μου κομματιάζεται, μακάρι να μπορούσα, αδέρφια μου, αδέρφια του ουρανού, μακάρι να μπορούσα να φέρω μια ελπίδα και στη δική σας γη.
Να μπορούσα να αγκαλιάσω όλα τα μωράκια που έμειναν χωρίς κανένα.
Να μπορούσα να μοιράσω ψωμί και νερό και χαμόγελα σε όσους φθίνουν και μαραίνονται…
Να είχα τη δύναμη να διώξω τον τρόμο και να τραγουδήσω τη γαλήνη.
Να ήμουν κρεβάτι απαλό για εκείνους που έτρεξαν χιλιόμετρα να σωθούν και κοιμούνται στις πέτρες.
Να γινόμουν ρούχο ζεστό σε γυμνά σωματάκια.
Να ήμουν αγιασμένο νερό και να ξέπλενα κάθε ίχνος από κακοποίηση απάνθρωπη.
Να έδιωχνα αυτά τα ατέλειωτα σύννεφα του τρόμου που διώχνουν τα όνειρα από νέους και τσακίζουν τα σεβάσμια γηρατιά.
Δεν μπορώ, δυστυχώς, παρά μόνο να σας σκέφτομαι. Πόσο πεπερασμένος είναι ο άνθρωπος, αλήθεια…
Κάτι τέτοιες μέρες νομίζω πως και ο ήλιος θέλει να κρυφτεί. Δε θέλει να βλέπει να χύνεται το αίμα ενός Θεού για την εξιλέωση και την ειρήνη και εμείς οι άνθρωποι να αγαπάμε ακόμα το σκοτάδι.
………………………………………………………….
Γιατί δε γίνεται να κρυφτεί ο Ήλιος, Αυτός που δίνει μόνο φως και ζωή.
Αυτός που για την αλήθεια σταυρώθηκε!
Το θέμα όμως δεν είναι τι έκανε Αυτός, αλλά τι κάνουμε εμείς!
Copyright © Πόλυ Μίλτου