Το τυλίξαμε με τη νύχτα μας την ατέλειωτη,
Το αφήσαμε να χάνεται στα άπατα μονοπάτια.
Το κυνηγήσαμε σκληρά στα παραμύθια του.
Άκου, το δικό μας μέγεθος περίσσεψε κακία.
Αυτό βλέπει καθαρά τα φωτάκια τα γλυκά,
που φυτρώνουν σε κάθε ασταθές βήμα του.
Είναι ακόμα μικρό και η καρδιά του χαίρεται.
Μπορεί ακόμα να χωρέσει σε σπιτάκια καλού.
Μην του τα καταστρέφεις για άχρηστη ουτοπία.
Μην του φτιάχνεις καλούπια ανάρμοστης σιωπής.
Χρειάζεται τα αστέρια για να φέγγουν τα όνειρά του.
Η γη το περιμένει να θυμάται, όταν μεγαλώσει,
όλα όσα έζησε σε αγλαές ώρες αθωότητας!
Δώσε βάση στην ανάγκη του και μην το πειράξεις!
Όταν ξημερώσει μεγάλος, να είναι άλλος από εμάς!
Είναι παιδί! Και αυτό τα λέει όλα!
Copyright © Πόλυ Μίλτου