Κάθε μέρα απελπισία και πόνος. Μια κοινωνία εχθρική σαπίζει γύρω μας και κινείται σε σκοτάδια και σαπίλα. Μίση, εγκλήματα, αδιαφορία για το καλό, σαδισμός, τρέλα, ναρκωτικά, βιασμοί, φθόνος…
Κι όμως, μέσα απ’ όλα αυτά η φύση μετρώντας τις δικές της πληγές που εμείς χαράξαμε πάνω της, παραμένει η γαλήνια, ταπεινή και γλυκιά μάνα που όλο και κάτι θέλει να μας πει με εικόνες και πράξη.
Κοίτα, λοιπόν, και αφουγκράσου. Όλα έχουν σημασία.
Κοίτα τη φωτογραφία. Τόση, μα τόση ομορφιά σε κάτι τόσο μικρό!...
Πρέπει να ψάξεις για να το βρεις. Συνήθως κρύβεται εκεί που σιωπούν τα πουλιά. Πρόσεχε μην το πατήσεις. Είναι σπουδαίο.
Βγαίνει σε πολλά χρώματα και σχήματα. Μαγεύει τις αισθήσεις.
Θες να το φωτογραφίσεις, να το αγγίξεις, να το πάρεις μαζί σου.
Όμως, αν δε γνωρίζεις, δεν πρέπει.
Πρέπει να ξέρεις καλά τα είδη. Άλλα είναι ακίνδυνα και αποτελούν εκλεκτό φαγητό πλούσιο σε συστατικά που ευεργετούν το σώμα.
Άλλα είναι πανέμορφα και μοναδικά, αλλά άκρως επικίνδυνα ακόμα και στο άγγιγμά τους.
Δεν ανήκει ούτε στο ζωικό ούτε στο φυτικό βασίλειο. Δεν έχει ρίζες. Δεν έχει δική του ιστορία. Δε θα γεννιόταν ποτέ από έναν σπόρο όσο πλούσια και σκαμμένη να είναι η γη. Δε θα υπήρχε εκεί που ο ήλιος χαμογελά ζεστά και όλα έχουν καλλιεργηθεί σε ένα περιβάλλον φροντισμένο.
Γιατί απλά… είναι μύκητας.
Αυτό σημαίνει πως δε φυτρώνει. Πως δεν έχει δική του ζωή και δική του πορεία. Εμφανίζεται ξαφνικά εκεί που υπάρχει σκοτεινιά και τρέφεται από τη σήψη οργανισμών που πριν από καιρό χαίρονταν την ύπαρξή τους και τώρα χάνονται. Απομυζά δύναμη από το δικό τους θάνατο.
Και καταφέρνει να αναδειχτεί χρήσιμο και σπουδαίο και μοναδικό και ελκυστικό σαν το σπανιότερο λουλούδι της γης.
Και ξέρεις, τα τελευταία χρόνια, κάνει θραύση ένας άλλος μύκητας. Η τρούφα. Αυτή πια ούτε ομορφιά έχει ούτε χάρη. Πρέπει να την ψάξεις πολύ κάτω από τη γη κι αν είναι ολόμαυρη και κακάσχημη, τότε είναι η πιο ακριβή τους είδους της.
Ξέρεις τι σκέφτηκα φίλε μου από όλα αυτά;
Τελικά υπάρχουν αυτοί που ενώ τους κατατάσσουμε στους άχρηστους και άβουλους. Ενώ δεν καταφέρνουν να ορθοποδήσουν πουθενά και δυσκολεύουν των άλλων τις ζωές. Αυτοί που έχουν χαθεί μέσα στην απεραντοσύνη της γης και απλά ζουν τη μέρα τους σαν μύκητες που τρέφονται από την εργασία και τον κόπο των άλλων… ή που σαπίζει η διάθεσή τους για ζωή μέσα στα τόσα πάθη και λάθη τα βαριά και ασήκωτα. Αυτοί που σιωπούν οι καρδιές τους σε κάθε ελπίδα…
Μέσα στα σκουπίδια ζουν. Στο περιθώριο. Άγνωστοι και ασήμαντοι. Στα σκοτάδια και τις τρώγλες. Μερικοί επικίνδυνοι και για τον εαυτό τους. Πολλοί ακίνδυνοι, απλά παρατημένοι από τη χαρά. Κάποιοι πεταμένοι και ξεχασμένοι από οικείους. Άλλοι απελπισμένοι που στο κάθε τους βήμα όλα έγιναν στάχτη. Άλλοι να βαρούν ενέσεις. Άλλοι στις φυλακές. Άλλοι χωρίς καρδιά και αισθήματα. Άλλοι χωρίς πατρίδα. Άλλοι χωρίς ταυτότητα. Άλλοι χωρίς να βλέπουν φως και ήλιο.
Σήψη και σκοτάδι και απόγνωση.
Όλα χαμένα. Νέκρα. Πουθενά γαλήνη. Κανένα χαμόγελο.
Κοίτα, φίλε μου, κοίτα.
Υπάρχει και μέσα στη σήψη ελπίδα. Όχι πάντα.
Τα μανιτάρια δε «φυτρώνουν» παντού όπου υπάρχει σιωπή.
Μα αν διαλέξουν τη γη τους και θελήσουν να αναπνεύσουν ζωή, τότε μας καταπλήσσουν όλους.
Επειδή είναι ασύγκριτα όμορφα και η καλύτερη θεραπεία για έλλειψη συστατικών από τον οργανισμό.
(Όσα φυσικά διάλεξαν την άκακη φύση τους που να μην απειλεί και να μη δηλητηριάζει.)
Μιλώντας, λοιπόν, πάντα για τα καλά μανιτάρια…
Σκέψου.
Αυτοί που βιάστηκε η ζωή τους από πλήθος αναποδιές και κακίες και παραιτήθηκαν και ξεχάστηκαν και πετάχτηκαν, αν…
Λέω αν. Αν αποφασίσουν να γεννηθούν με μια άλλη ιδιότητα, αυτή της ανθρωπιάς της βελούδινης που ξέρει πώς υποφέρει η ψυχή και κατανοεί τους πάντες.
Αυτή της χρήσιμης αγκαλιάς, της ζεστής και τρυφερής, ειδικά για όσους έχουν χάσει την ελπίδα.
Τότε, μάλλον δεν υπάρχουν πιο πολύτιμες, πιο γενναίες, πιο γλυκές καρδιές στον κόσμο.
Το πριν που μύριζε αποσύνθεση και μαυρίλα, μπορεί να γίνει αφάνταστα φωτεινό και μαγευτικό για όσους ζουν ακόμα στα σκοτάδια τους.
Φτάνει η αναγέννησή τους να μη συμβαδίζει με δηλητήριο. Κι αυτό φυσικά είναι δική τους επιλογή.
Αλλά καμιά φορά φταίει και το περιβάλλον, οι αντιδράσεις όσων δε βρέθηκαν στη δική τους κατάσταση και τους κοίταζε πάντα αφ’ υψηλού. Καμιά φορά ζητάει την ανάσα του ο άνθρωπος και δεν του τη δίνουμε.
Για αυτούς μιλάω. Για όσους προσπάθησαν και δεν μπόρεσαν… εξαιτίας μας. Γιατί έχουμε όλοι ευθύνη για όσα γίνονται στη γη. Και…
Όλα γίνονται. Η ζωή ποτέ δε χάνεται. Ξαναγεννιέται με άλλη μορφή.
Φτάνει ο άνθρωπος να έχει διαλέξει ο πόνος και η καταστροφή που έζησε πριν, να μεταμορφωθούν σε απαλή έλξη ελπίδας, σε χάρη και σε δύναμη.
Και τότε… η σαπίλα που πάτησαν πριν κάποια ανθρώπινα πόδια σου, είτε έφταιγαν είτε όχι, δε θα έχει σημασία. Αφού δεν υπάρχουν ρίζες δεν πρέπει να αφεθούν εκεί.
Υπάρχουν πολλοί που ξανάζησαν μέσα από σκοτεινές εμπειρίες και έγιναν ξαφνικά πολύτιμοι για τους ίδιους και προπαντός για τους άλλους, για όσους πεθαίνουν ακόμα ξεχασμένοι σε υγρούς και ανήλιαγους τόπους.
Ξέρεις, φίλε μου, πόσο ακριβά πληρώνει κανείς για ένα πιάτο ζουμερά, εκλεκτά μανιτάρια;
Ξέρεις πόσο ακριβοί γίνονται με τις εμπειρίες της δικής τους ταπείνωσης και της δικής τους απόγνωσης κάτι τέτοιες ψυχές που προτίμησαν να «ανθίσουν» μέσα στη σήψη;
Κι εμείς, οι υπόλοιποι που η ζωή μάς χαρίστηκε με πολλές καλές ευκαιρίες, που δεν αντιμετωπίσαμε τη δική τους επικίνδυνη πορεία, που δε νιώσαμε τους βιασμούς της ανθρωπιάς τους, που από παιδιά βρεθήκαμε προστατευμένοι κάτω από μια σκέπη, μια πατρίδα, μια ειρήνη, μια αγκαλιά, ένα σχολείο, μια γειτονιά…
Εμείς οι ευεργετημένοι, που μάθαμε να κρίνουμε συνέχεια όσα δε γνωρίζουμε και δε νιώθουμε και δε ζήσαμε αυτές τις ξένες ισοπεδωμένες ζωές, ας σκεφτούμε πως οι άνθρωποι που κινούνται γύρω μας και ζουν σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν, είναι ασύγκριτα πολυτιμότεροι από τα πανάκριβα μανιτάρια μας.
Και όταν αυτοί θελήσουν να ξαναζήσουν και θελήσουν να ξανακάνουν μια νέα αρχή, είναι απαράδεκτο να μένουμε καρφωμένοι εμείς οι υπόλοιποι στο παρελθόν τους. Και ακόμα πιο οδυνηρό και απάνθρωπο να τους το θυμίζουμε συνέχεια. (Και πολλές φορές με χαιρεκακία)
Φυσικά δεν εννοώ να μην ελεγχθεί αν πράγματι πρόκειται για καλή επιστροφή. Ποτέ δε μαζεύεις δηλητηριώδη μανιτάρια στο πιάτο σου. Και σε αυτό απαιτεί τη μέγιστη προσοχή.
Όμως, αν όλα αποδειχτούν πως ο άνθρωπος αγωνίζεται να αναπνεύσει η ψυχούλα του τον αέρα τον καθαρό, και η δική μας στάση θα πρέπει να είναι ανάλογη.
Το πιο τίμιο και ευγενικό, όταν μια ψυχή ξαναγεννά την ύπαρξή της, είναι να την αντιμετωπίσουμε σαν έναν καινούριο άνθρωπο που μόλις γεννήθηκε. Το πριν να μην υπάρχει ούτε για μας.
Η αγάπη όλα τα σκεπάζει και όλα τα συγχωρεί.
Κανέναν δεν αχρηστεύει. Κανέναν δεν πετάει. Κανέναν δεν υποτιμά.
Πάντα ελπίζει. Πάντα επιθυμεί το καλό. Πάντα περιμένει το καλύτερο.
Για αυτό, ό,τι κι αν σαπίσει γύρω μας, όσα κι αν σκοτεινιάσουν, ποτέ δε σβήνει η αγάπη.
Γιατί…
Η αγάπη μένει εις τον αιώνα. Για όλους!
Copyright © Πόλυ Μίλτου
(Σημείωση: Το παρόν αφορά όσους ξαναγύρισαν πραγματικά μετά από λάθη. Όχι αυτούς που παραμένουν βουτηγμένοι στην κακία και την άρνηση. Μα υπάρχουν πραγματικά κάποιοι που θέλουν και προσπαθούν να ζήσουν καινούρια ζωή. Και τονίζω τη λέξη «πραγματικά» για να μην υπάρχουν παρερμηνεύσεις)