Οι άλλοι έφυγαν ο ήλιος χάθηκε.
Τώρα βυθίζομαι στη σκοτεινιά μου,
αχ, εαυτέ μου, εσύ κι εγώ μείναμε μόνοι,
δε με αντέχεις και δε σε θέλω, τις μαύρες νύχτες.
Πέφτει βροχή, μουντάδα και θλίψη, όλα τριγύρω έχουν αλλάξει,
κόρνες και θόρυβος, στριγκλίζουν φρένα, κει στη γωνία,
η πόλη έξω έχει αγριέψει. Μα τι με νοιάζει;
Τώρα το εγώ μου έχω εδώ,
δουλειά- σκλαβιά, να δω το μέσα μου!
Άπιαστη άβυσσος, μονάχα χάος, ώρα μηδέν.
Ο δικαστής, αθώος, ένοχος, ή κάτι άλλο, είμαι ο ίδιος.
Τέτοιες στιγμές, μες στην ψυχή μου ένα κομφούζιο,
ένα κενό, με πλημμυρίζει μελαγχολία,
καμιά αξία.
Όλα χαμένα.
Ένας στα δυο, ο εαυτός μου, εδώ γελάει και τραγουδάει,
μετά θα κλάψει, θα απελπιστεί για την ντροπή.
Γεμάτος λάθη, μόνο πληγές, η κοροϊδία και η μανία.
Δεν είναι εχθροί, μονάχα εγώ.
Πόσα τα πάθη, ασήκωτα είναι!
Καυτό μολύβι, οι ερινύες για ό, τι έκανα όλη τη μέρα.
Όσο είχε ήλιο, εγώ γελούσα, εύκολα ανέμιζα την εξυπνάδα μου, την ομορφιά μου και τα ταλέντα μου,
είχα διάθεση κι άλλα να κάνω
και δε μου ταίριαζε η κριτική, τα θέλω μου όλα
ζούσα ελεύθερα, κανένα εμπόδιο.
Οι "φίλοι" γιούχαραν την κάθε λέξη μου και οι δικοί
μη μου χαλάσουνε και τη διάθεση, το image πάντα,
όλα πληρώνονται, όλα αναλώνονται
για διαφήμιση.
"Καλά πηγαίνεις! Προχώρα, φίλε, κι εμείς μαζί σου!"
Μα τώρα, μόνος, εγώ κι... εγώ,
μια τέτοια ώρα δεν έχει δύναμη
ούτε το πλήθος, ούτε οι φίλοι και οι θαυμαστές.
Είναι ώρα αλήθειας!
Πώς την αντέχεις;
Άνθρωπος είσαι, λάθη γεμάτος, σαν όλοι οι άλλοι.
Άνθρωπος!
Γήινος, χώμα, νερό!
Έλα, ανορθώσου, είσαι ολόιδιος με μένα, με κείνον, με όλους.
Μα είχες ξεχάσει!
Θυμήσου τώρα, δες και τα λάθη σου, δεν είναι ντροπή,
δες και τα πάθη σου, πάρε κουράγιο,
όλοι λαβώθηκαν πολλές φορές, δεν είσαι ο μόνος.
Πάρε δυνάμεις και αποφάσεις.
Αύριο θα 'ναι μια άλλη μέρα κι εσύ ελεύθερος από το είναι σου.
Σε ακολουθεί, είσαι εσύ,
μα η αλήθεια δεν τσούζει πάντα.
Αυτός που είσαι, μη σε τρελαίνει, είναι το όμορφο που έχουν οι άνθρωποι, μοναδικό και τρυφερό.
Και σκοτεινό και άσχημο, αν θες,
μα αν το γνωρίζεις, μπορείς να φτιάξεις, να διορθώσεις,
να κάνεις όνειρα, καινούρια αρχή,
να πεις συγγνώμη. Κι όποιος ακούσει!
Και τι σε νοιάζει;
Βρήκες ποιος είσαι; Αυτός που είσαι; Μη σε τρελαίνει!
Η αλήθεια όμορφο σε κάνει τώρα και την ψυχή σου ελευθερώνει,
σε ισορροπεί, σε δυναμώνει.
Ξέρεις ποιος είσαι;
Έχεις νικήσει!
Π. Μίλτου (Επειδή θεωρώ πως όλοι οι άνθρωποι περνάμε πολλές δύσκολες στιγμές, όταν ανακαλύπτουμε τον πραγματικό μας εαυτό, αυτόν που οι άλλοι δε βλέπουν- ή νομίζουμε ότι δε βλέπουν. Ξαφνιαζόμαστε που δεν είμαστε και τόσο σπουδαίοι; Νομίζουμε πως δεν αξίζουμε τίποτα; Όχι, δεν είναι αλήθεια. Γύρνα κι από την άλλη πλευρά και πάρε ανάσα. Είσαι ωραίος, λαβωμένος μπορεί, όμως μοναδικός, με άπειρες δυνατότητες. Κι αν ως εδώ χάθηκαν πολλά, όμως δε χάθηκαν όλα. Τώρα που είδες ποιος είσαι, τώρα ισορρόπησες. Τώρα κατανοείς και τους άλλους, που είναι γεμάτοι λάθη, όπως εσύ. Τώρα έπαψες να κρίνεις και άρχισες να αγαπάς. Ανορθώσου, έχεις πολλά να κάνεις. Μπορείς!)