Κι όταν Τον αντίκρυσε για πρώτη φορά, Τον αγκάλιασε για πρώτη φορά, Τον φίλησε για πρώτη φορά, Τον φρόντισε για πρώτη φορά... πώς να ένιωσε άραγε, αυτή η Παιδούλα- Μαμά, η κορυφή της αθωότητας μπροστά στο Μοναδικό Βρέφος;
Κι όταν Την κοίταξε για πρώτη φορά, όταν Την αγκάλιασαν τα χεράκια Του για πρώτη φορά,όταν Της χαμογέλασε για πρώτη φορά, όταν η Θεότητά Του τη σκέπασε με ευωδιαστό αόρατο χιτώνα απόλυτης Αγιότητας, πώς να ένιωσε άραγε;
Ο Γιος Της, ο Θεός Της, το σπλάχνο Της,... η Μητέρα από σάρκα που τα δικά Του χέρια έπλασαν...
Να τον φιλήσει τρυφερά στο απαλό Του μαγουλάκι ή να Τον προσκυνήσει ευλαβικά, σαν Πλάσμα θνητό η ίδια μπροστά στον Θεό Της;
Ω, τι να ένιωσε άραγε αυτό το άβγαλτο, ντροπαλό αγνό κοριτσάκι μπροστά στο μεγαλύτερο θαύμα των αιώνων, στο οποίο δέχτηκε να πρωταγωνιστήσει η ίδια σαν το πιο δοξασμένο ανθρώπινο πρόσωπο;
Χριστούγεννα= Χριστού γέννα...
Τα υπόλοιπα, τα λαμπάκια, τα αστεράκια, τα δωράκια, τα όσα προτιμά ο καθένας μας για να ζήσει τη μεγαλη μέρα χαρούμενος, είναι κομπάρσοι ασήμαντοι στην ευτυχία. Χρειαζούμενα, για μια στιγμή χαμόγελου... αλλά τόσο μόνο.
Επειδή... τα Χριστούγεννα είναι γιορτή καρδιάς αγαπώσας.
Και ξεκινούν από μια αγκαλιά αγαπώσα, Μητρικής στοργής για όλη τη γη, που ο Γιος Της αγάπησε έως έσχατης ταπεινώσεως, που αγάπησε έως θανάτου!
Χρόνια πολλά σε όλη τη γη...
Σαν θα σβήσουν τα λαμπιόνια και θα ξεκρεμαστούν τα στολίδια, εύχομαι το φως των Χριστουγέννων να παραμείνει μέσα μας ζωηρό και χαρούμενο!
Π.Μίλτου