με ένα βλέμμα, με μια ανάσα.
Έτσι!
Δε χρειάζεται τίποτα, όταν η καρδιά πεταρίσει στο στήθος χαρούμενη.
«Είναι η φίλη μου αυτή! Ο φίλος μου!», αναφωνείς σιωπηλά.
Είναι παράξενο!
Άνθρωποι άγνωστοι, από τόπους μακρινούς, πώς γίνονται ένα;
Μια ψυχή σε δυο σώματα!
Μα τι μπορεί να κάνει το σώμα δίχως ψυχή;
Αυτή κινεί τα πάντα, αυτή ελέγχει το νου, αυτή πυρώνει τα συναισθήματα!
Η ψυχή!
Αυτή στεριώνει τη φιλία!
Αυτή ξεκινά το τραγούδι σαν αύρα απαλή στην αρχή,
που μετά δυναμώνει και δυναμώνει και δυναμώνει…
Γίνεται θύελλα, καταιγίδα,
σαρώνει κάθε κακό στο άκουσμά του,
γίνεται σφύριγμα μες στα κλαδιά,
γίνεται βροχούλα που πέφτει με ρυθμό στο διψασμένο χώμα,
γίνεται ερχομός της άνοιξης,
γίνεται χαρά και αγάπη.
Αυξάνεται και μεγαλώνει και αγκαλιάζει τα πάντα με τη ζεστή σιγουριά της.
Ακόμα αυξάνεται!
Κάθε λεπτό και κάθε ώρα.
Γιατί η αγάπη δεν είναι ποτέ στάσιμη, δε σταματά,
δεν ελέγχεται από σύνορα, δεν ξεχνά υποσχέσεις.
Όποιος θελήσει να τραγουδήσει τη φιλία,
πρέπει να κατανοήσει την αλλοτρίωση ψυχών.
Πρέπει να νιώσει τη θυσία.
Και σίγουρα να νιώσει πως η αγάπη είναι απέραντη!
Γιατί η αγάπη δε μειώνει και δε μειώνεται!
Η αγάπη δε λιγοστεύει!
Η αγάπη δε σβήνει!
Μόνο δυναμώνει, αυξάνεται, απλώνεται, καταπίνει ψυχές!
Τις ενώνει με τη δική της υπόσταση.
Τις κάνει να πάλλονται σε ένα ρυθμό. Το δικό της.
Να βλέπουν ένα χρώμα. Το χρώμα της.
Να νιώθουν την ίδια μουσική. Αρμονική και ουράνια.
Να ζεσταίνονται στη δική της την πύρινη φλόγα.
Η αγάπη δεν τελειώνει ποτέ!
Η αληθινή φιλία είναι δυνατή ως το θάνατο.
Το τραγούδι της δε σταματά ούτε στο θάνατο.
Ακούγεται για πάντα σαν ήχος του σύμπαντος!
Στην αιωνιότητα!
Για πάντα!
Π. Μίλτου
(ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗ ΦΙΛΙΑ. ΤΥΧΕΡΟΣ ΟΠΟΙΟΣ ΒΡΗΚΕ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΚΑΙ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗ ΦΙΛΟ!
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ, ΛΟΙΠΟΝ, ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΣΤΗ ΦΙΛΗ ΨΥΧΗ ΠΟΥ ΜΟΥ ΤΟ ΖΗΤΗΣΕ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΛΗΘΙΝΟΥΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΥΣ!)