Καλημέρα, το ρολόι δείχνει πως πρέπει να σηκωθείς.
Μα,... είναι μια από αυτές τι γκρίζες μέρες, που ξυπνούν μαζί σου μετά από μια νύχτα αχάραγη... Όλοι το έχουμε νιώσει κι αν όχι ακόμα, κάπου μέσα στη ζωή, θα υπάρξουν και αυτά.
Ξυπνάς, μετά από έναν ύπνο που δεν ξέρεις αν εσύ κοιμήθηκες ή το σώμα αντέδρασε με λήθαργο σε ώρες θύελλας εσωτερικής.
Ξυπνάς και αισθάνεσαι τη βροχή έξω να σε ενώνει με τη γη, με το χώμα και τη λάσπη.
Δύσκολες μέρες, τρομακτικές για το μετά...
Δεν τις λέω μαύρες. Τις χαρακτηρίζω γκρίζες, επειδή κάπου, έστω και λίγο, περιέχουν ένα φως. Ξυπνήσαμε πάλι, λες, με κάποια ανακούφιση στα κόκαλα, που τσακίζονταν όλη νύχτα να βρουν ανάπαυση σε μια θέση καλή, βολική.
Τώρα, ξυπνήσαμε. Ένας καφές θα δώσει κουράγιο και θα σε επαναφέρει σε μια κατάσταση εγρήγορσης.
Σε λίγο θα αρχίσει πάλι το ταξίδι το ατέλειωτο. Αυτό, που θα ξανατσακίσει το είναι σου και θα σε γυρίσει πάλι κουρέλι ανήμπορο. Θα γυρίσεις και θα αναζητάς να είχες κάποια διευκόλυνση...
Αχ! Το σπίτι να ήταν φτιαγμένο και ζεστό, το φαγητό έτοιμο, τα ζωάκια καλοταϊσμένα να μην μπλέκονται με κραυγές πεινασμένες στα πόδια σου τα τρεμάμενα, μόλις μπεις στο σπίτι.
Θα γυρίσεις, ελπίζω. Με ένα σώμα παντέρημο από γαλήνη και γεμάτο πόνους αβάστακτους.
Θα γυρίσεις, φαντάζομαι. Θα δεις εδώ μηνύματα φίλων αγαπημένων να συμπάσχουν μαζί σου. Στη χαρά και στη λύπη μαζί.
Θα γυρίσεις, αν θέλει ο Θεός. Και στο αυλακωμένο πρόσωπο του πόνου, μια αχτίδα φως θα πηγαινοέρχεται να φωτίζει τον ουρανό σου.
Θα έχεις συναντηθεί με παιδιά! Και η καρδιά δίνει δύναμη και δε λυγίζεις. Επειδή τα παιδιά έχουν πλημμυρίσει το κάθε σου κύτταρο και σου θυμίζουν πως δεν πήγαν όλα χαμένα.
Ένα χαμόγελο παιδικό αν αφήναμε πίσω στην κάθε μας μέρα, στην πορεία της ζωής, μετά από τις βροχερές μέρες, η γη θα άνθιζε πλούσια την καρποφορία που φρόντισαν οι θυσίες.
Κάποια στιγμή αναζητάς το κουράγιο που έχει απομείνει, μόνος σου, αληθινά μόνος.
Τα βλέμματα των παιδιών είναι τα μοναδικά μου στηρίγματα. Να έχουν μια όμορφη τύχη. Να γίνουν καλοί άνθρωποι. Να χαμογελούν στη ζωή.
Θα γυρίσεις... και θα βρέχει ακόμα...
Όμως κάπου, θα κουβαλάς και λίγο φως.
Την αθωότητα ενός κόσμου αγγελικού. Των παιδιών σου!
Καλημέρα σε όλους, ιδιαίτερα σε όσους ζούνε μια από αυτές τις ατέλειωτες γκρίζες μέρες της ζωής!
Σας νιώθω! Με νιώθετε! Λίγο φως, όμως, όλοι κουβαλάμε στο είναι μας.
Μέσα μας είναι!!! Στα κατάλοιπα της παιδικής μας ψυχής!
Γιατί, πίσω από τον γκρίζο μας εαυτό, κρύβουμε κι εμείς στα ενδότερα ένα παιδί!
Την αγάπη μου σε όλη τη γη!
Copyright © Πόλυ Μίλτου