Σπουδαίο και πανέμορφο!
Τα βλέμματα επισκεπτών της λίμνης μαγνητίζεις!
Μα τι άλλο πια να δουν;
Το δάσος είναι σκοτεινό, αδιάφορο και άδειο,
και μες στη σιωπή τους τα δέντρα εχθρικά,
χωρίς ζωή καμιά, ακίνητη κι η λίμνη
μήτε ένα φύλλο πάνω της, να επιπλέει
μήτε ένα νούφαρο να τη στολίζει από συνήθεια.
Εσύ είσαι το επίκεντρο σε κάθε ενδιαφέρον,
σα θησαυρός πολύτιμος, εσύ, και σπάνιος.
Κινείσαι με λεπτότητα, σα να χορεύεις,
ευγενικός, κατάλευκος, φέρνεις το φως μες στις σκιές,
χωρίς το άγριο, το ταιριαστό στη φύση σου.
Όλοι θαυμάζουν τη θωριά,
μα δεν αναρωτήθηκε ποτέ, κανείς, πώς νιώθεις!
Δε θα ρωτήσουν, μη θαρρείς!...
Τους φτάνει το εξαίσιο το δώρο- όραμα,
η ελπίδα είσαι στη νυχτιά τους,
στη λύπη τους, χαρά ιδιαίτερη,
παρηγοριά του αγνού!
Και δε σε σκέφτηκε ποτέ κανείς τους,
πως, όσο ξεχωρίζεις στο υπέροχο,
πως, όσο μένεις μόνος στην αλήθεια σου,
έχεις κι εσύ καρδιά,
που αγαπά μοναδικά, αληθινά, για πάντα!
Μα... είναι θνητή και σάρκινη,
πονάει κι υποφέρει!...
Π. Μίλτου