Κι ένας νόστος*...
Είναι φθινόπωρο και στο χωριό μας το πυκνό δάσος ντύνεται κάθε τέτοια εποχή τα πιο όμορφα χρώματα. Κάπου ψηλά, κοντά στα πρώτα μονοπάτια που οδηγούν στο βουνό βρίσκεται το σπίτι μας. Έξω ο κήπος μας γεμάτος κερασιές, καρυδιές, βατσινιές για φράκτες και αγράμπελη, και οι βραγιές στην μπροστινή αυλή γεμάτες λουλούδια που αντέχουν στα πρώτα κρύα.
Κάθε τέτοια μέρα, μπαίνει πανηγυρικά το φθινόπωρο που φέτος βιάστηκε να χειμωνιάσει αποτομα.
Έξω παγωνιά. Μα κοίτα, το τζάκι ανασαίνει και μοσχοβολάει ο ουρανός από τούφες λευκού καπνού. Μυρωδιά καμένου ξύλου και λιβάνι. Κι από την κουζίνα φτάνουν λαχταριστές μυρωδιές από φρεσκοψημένες πίτες και κάστανα στη χόβολη.
Μεγάλωσα, γέρνω κι εγώ στα λειψά της ζωής, μαμά... Πέρασα πολλά, ταξίδεψα σε μέρη δύσβατα και άγρια, συνάντησα πρόσωπα με διπλές μάσκες, απόκτησα πείρα πικρή...
Τα πόδια μου πληγώθηκαν στα μονοπάτια της γης, τα χέρια μου αγκάλιασαν αγκάθια, η ψυχή μου αιμορραγεί κάθε μέρα και δεν παρηγοριέται στο χάδι του Θεού.
Επιστρέφω. Θέλω να δω το σπίτι μας, να μυρίσω οικογένεια, να γεμίσω με αγάπη... Να σε αγκαλιάσω σφιχτά θέλω! Να δω τον πατέρα, τα αδέρφια μου... να με περιμένουν γελαστοί καθισμένοι γύρω από τον σοφρά.
.....................................................................................................
Μερικές φορές ο νόστος είναι σκληρός...
Παγωνιά κι ερημιά και χαλάσματα. Ούτε ανοιχτή πόρτα, ούτε παράθυρα γελαστά, ούτε τζάκι αναμμένο ούτε λουλούδια, ούτε οικογενειακή θαλπωρή.
Σιωπή!
Και ένας μολυβένιος ουρανός που στάζει θλίψη αβάστακτη.
Ο νόστος... είναι σκληρός κάθε χρόνο. Μα φέτος μοιάζει να μην έχει τέλος αυτή η πίκρα.
Θα ήσουν τώρα γριούλα, ξέρεις... Μα έφυγες νωρίς. Δε σε κατάλαβα. Ήμουν ακόμα μωρό. Από τότε σε ψάχνω. Από τότε μου λείπει η αγκαλιά σου. Από τότε δε βρίσκω γιατριά.
Σήμερα... θα γιόρταζες αν ζούσες ανάμεσά μας. Μα δεν είναι μόνο αυτό που με τρώει μέσα μου.
Σε βλέπω στη φωτογραφία να αγκαλιάζεις τον μικρότερο γιο σου και η ψυχή μου καίγεται .Τώρα γιορτάζεις στο φως! Και είναι ο δεύτερος χρόνος που μαζί σου, στον ουρανό πια, η αγκαλιά σου τυλίγει τον μικρότερο από τα αγόρια μας. Όπως στη φωτογραφία.
Με αυτό το παράπονο ξύπνησα σήμερα. Προσπάθησα να μην κοιτάξω την κορνίζα όλη μέρα, μα δεν άντεξα και η ματιά μου παρασύρθηκε λαχταρώντας έστω κι έτσι να αντικρίσει τη μορφή σου. Να διακρίνω κάτι στα μάτια σου. Να αισθανθώ πως ο αδερφός μου είναι πια ασφαλής κι ευτυχισμένος κοντά σου.
Μα τότε, δεν ξέρω γιατί, μου ήρθαν στο νου έντονα, ειδικά σήμερα, όλα αυτά τα μωρά που απέμειναν να κλαίνε μόνα τους κάπου. Για πάντα. Όλα αυτά τα παιδάκια που ζωγράφισαν μια μάνα στο πάτωμα επιθυμώντας την αγκαλιά της. Όλα αυτά τα ανυπεράσπιστα τρυφερά μικρούλια που τρέχουν να σωθούν φρικιασμένα από το κακό που τα κυνηγάει με μανία και γνωρίζουν πως δεν έχουν κανένα. Όλα όσα βρέθηκαν σε λάθος χέρια με αναδοχές ή λάθος υιοθεσίες που τους υποσχέθηκαν αγάπη... αλλά τα κατέστρεψαν... "για το καλό τους".
Σήμερα, μαμά μου, ένιωσα μέσα μου αβάστακτο τον πόνο όλων αυτών των παιδιών χωρίς μάνα, χωρίς γονείς... και συντρίφτηκα.
Αχ, να είχα τη δύναμη να φτιάξω κι εγώ μια παγκόσμια μέρα, με ουσία και όχι για τα λόγια μόνο, θα ευχόμουν με όλη μου την καρδιά η μέρα της γιορτής σου να γινόταν μέρα προστασίας για όλα τα ορφανά και όλα τα τρομαγμένα παιδιά της γης...
Αχ, να είχα τη δύναμη και η ευχή μου να γινόταν μια αόρατη μεγάλη αγκαλιά για όλα τα πεταμένα μωράκια του κόσμου.
Αχ, Παναγιά μου, εγώ είμαι θνητή σάρκα, μα Εσύ μπορείς!
Αυτές είναι οι ευχές μου σήμερα στη γιορτή σου, μάνα! Γιατί, χωρίς την αγάπη, δεν ανακουφίζεται η ψυχή.
Να είσαι αναπαυμένη, στο φως!
Copyright © Πόλυ Μίλτου
* νόστος= νοσταλγία επιστροφής στα πάτρια εδάφη