Γιατί, στην ουσία, βρέχει...
Βρέχει αδιαφορία και άδεια συναισθήματα σε ώρες ηρεμίας.
Βρέχει και λασπιάζει στα βήματα των πληγωμένων ανθρώπων η προσβολή και η ειρωνεία.
Βρέχει, αστράφτει και βροντά η απειλή σε όσους έχουν διαφορετική γνώμη. Λάθος ή σωστό... τι να πω;
Βρέχει και πλημμυρίζει και πνίγει ψυχές ανυπεράσπιστες από το μένος του όχλου.
Και, συνήθως, τα θύματα του αρνητικού λόγου είναι οι αθώοι.
Συνήθως. Όχι πάντα. Σίγουρα γύρω μας οι αθώοι είναι ελάχιστοι. Και αυτοί είναι μόνο τα παιδιά.
Αχ τα παιδιά...
Έχεις ποτέ αντικρίσει παιδιά με άδειες καρδιές, φίλε μου; Έχεις βρεθεί αντιμέτωπος με βλέμματα κενά, με πρόσωπα νεκρά από έκφραση, με συναισθήματα ανύπαρκτα σε όψη νηπίων;
Είναι τα θύματα, που όλοι μας φταίμε για αυτά.
Το όποιο παιδί, το ξαναλέω, το όποιο παιδί έχει μια αναφαίρετη αξία. Επειδή έτυχε... να είναι παιδί. Αδύναμο και αμάθητο στα παιχνίδια των ενηλίκων. Ανώριμο και ανίδεο για το μέλλον. Ανυπεράσπιστο στα γούστα των μεγάλων.
Το όποιο παιδί.
Εύκολο να το σηκώσουν χέρια μιαρά, να το πετάξουν σαν σκουπίδι στην άκρη της ζωής. Πανεύκολο να του πάρεις τη ζωή με χίλιους τρόπους. Και όχι, δε μιλάω για όσα δολοφονούνται καθημερινά σε πολέμους ή από λάθη μεγάλων. Μιλάω για τα παιδιά που εξακολουθούν να ζουν. Αλλά... Αλλά κανείς δε νιώθει ότι ήδη νεκρώνονται, πόσο άδεια είναι η ψυχούλα τους από την έλλειψη τη μεγάλη.
Αν το παιδί δε μεγαλώσει σε αγκαλιά τρυφερή, αν το παιδί δεν το χαϊδέψουν χέρια βελούδινα, αν το παιδί δε βρει προστασία και φροντίδα, αν το παιδί δεν αισθανθεί ασφαλές από κάθε κίνδυνο σωματικό και ψυχικό, αν το παιδί δε νιώσει τη σιγουριά πως βρίσκεται σε περιβάλλον φιλικό και ειρηνικό...
Τότε... τότε μιλάμε για άτομα που είναι σα να μεγαλώνουν σε κενό αέρος. Τα συναισθήματα πνίγονται από την αδυναμία να ανασάνουν φυσιολογικά όπως κάποια άλλα... πιο ευνοημένα. Και τα παιδιά που μεγαλώνουν με κενά συναισθήματα με αδυναμία του να ελέγξουν το σωστό και το αντίθετο, με την αντίδραση στο αίμα τους για όσα δεν τους δόθηκαν τότε που αγωνιούσαν για μια στάλα αγάπης και κατανόησης...
Κάθε τέτοιο παιδί συμβαίνει να μεγαλώνει μέσα σε έναν κόσμο που είναι γκρίζος, που χρειάζεται ήλιο, που έχει μόνο βροχή.
Κάθε τέτοιο παιδί, πριν ακόμα γίνει ένας δυστυχισμένος ενήλικας χωρίς ειρηνική διάθεση, δείχνει να απολαμβάνει να εκφράζεται με χίλιους μύριους τρόπους όχι συνηθισμένους.
Να τους δώσεις σημασία θέλουν. Να τα κοιτάξει ο κόσμος που αγνόησε την ύπαρξή τους χρόνια ολόκληρα. Να κάνουν ζωντανή την παρουσία τους με κάθε τρόπο.
_ Κόσμε αδιάφορε, με είδες ποτέ; Με άκουσες; Με αισθάνθηκες; Με άγγιξες στην καρδιά με την καρδιά; ουρλιάζουν οι πράξεις τους.
Και σε κάθε αντιδραση ενός τέτοιου ή πολλών τέτοιων παιδιών, οι ενήλικες είμαστε πανέτοιμοι να κρίνουμε σκληρά και άτεγκτα, να τα κατακεραυνώσουμε με πλήθος βρισιές, να τα καταξεσκίσουμε μέχρι να ικανοποιηθεί η αίσθηση του δίκαιου, των αξιών και της ηθικής μας.
Όμως, φίλε μου, θα έπρεπε να ντρεπόμαστε.
Ενήλικες κρύβονται πάντα πίσω από αντιδράσεις παιδιών. Ενήλικες που όριζαν τη ζωή τους ή κακοποιούσαν το είναι τους ή τα ενέπνεαν σε έναν ορισμένο τρόπο ζωής για χρόνια πολλά. Ενήλικες που εκμεταλλεύτηκαν την ανωριμότητα, τον αυθορμητισμό, τη δίψα του παιδιού για το φαίνεσθαι αλλά όχι για το δήθεν, την επιθυμία του παιδιού για την αλήθεια και το δίκαιο και για όσα δεν το άφησαν να νιώσει σε μια αγκαλιά μάνας στοργικής.
Ενήλικες που άδειαζαν το συναίσθημα παιδιών για χρόνια ολόκληρα, που τα ώθησαν με τον τρόπο τους σε μια αντίδραση απαράδεκτη ίσως.
Ενήλικες, που άνανδρα κρύβονται πίσω από τα αδύναμα τρυφερά πλάσματα και βγάζουν δόντια εναντίον τους ή χαίρονται που στοχοποιήθηκαν τα μικρά και όχι εκείνοι, που εντωμεταξύ άνετα και με στόμφο απαγγέλουν τις ιδέες και τις απόψεις τους. Στηριζόμενοι πάνω στα έργα παιδιών που θέλουν να κάνουν τη διαφορά, που θέλουν να αλλάξουν τα δρώμενα, που θέλουν να διορθώσουν τα κακώς κείμενα.
Σιχαίνομαι ενήλικες που βρίσκουν ευκαιρία να μπουν πίσω από την ασπίδα των παιδιών, που στοχοποιήθηκαν και να μιλήσουν αυτοί για όσα θέλουν μέσα σε μια ατμόσφαιρα ασφαλή και προστατευμένη. Πίσω από τις πλάτες παιδιών και εφήβων... Πόσο ποταπό και άνανδρο!
Μετά από όλα όσα συνέβησαν συμβαίνουν και θα συμβούν, θέλω να ρωτήσω τους αλάθητους και άτεγκτους, αυτούς που δεν ήταν ποτέ παιδιά και δεν πέρασαν ποτέ από εφηβεία...
Θέλω να ρωτήσω αυτούς που γεννήθηκαν σοφότατοι, ισορροπημένοι και... γέροι...
-Για κάθε αντίδραση ενός παιδιού και εφήβου πόσο ευαισθητοποιούμαστε να βρούμε τους αληθινούς ενόχους; -Πόσο μας προβληματίζει το ότι κρύβονται οι δειλοί ενήλικες πίσω από τα βλαστάρια μας που απλά γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης και ας μην το νιώθουν;
Κοίτα φίλε, πριν κινήσουμε το χέρι τόσο απόλυτα αυστηρά εναντίον παιδιών ή εφήβων που έκαναν κάτι, ας ψάξουμε τους άνανδρους που τα ξεγύμνωναν χρόνια από τα συναισθήματα και που διέστρεφαν μέσα τους την αλήθεια μπουκώνοντάς τα με ψέματα και πονηριές.
Ένα είναι σίγουρο. Όπου βρέχει, ο ήλιος δεν έχει δύναμη να φωτίσει και να θερμάνει. Όπου αρνούμαστε συνέχεια τις ευθύνες μας σαν ενήλικες, είναι πιο εύκολο να στοχοποιούμε τη συμπεριφορά ανηλίκων και να ανοίγουμε συζητήσεις επί συζητήσεων για τη νεολαία που χάλασε.
Αν θυμάμαι καλά, όταν ήμουν παιδί ή έφηβη... και τότε όλοι μας έλεγαν "η χαλασμένη νεολαία"...
Θέλουμε ισορροπίες;
Ας το φροντίσουμε εμείς... Ο κόσμος των ενηλίκων ο ύπουλος και υποκριτικός που (με πιάνει η ώρα μου) βρέχει τέτοια σκληρότητα για λάθη νεότητας...
Ας ξυπνήσουμε να δούμε τι κάνουμε... Ο καθρέφτης ο δικός μας είναι οι ψυχές των παιδιών και των εφήβων μας.
Λυπάμαι κι εγώ φυσικά για όσα γίνονται.
Μα λυπάμαι ασύγκριτα περισσότερο όταν η πιο σκληρή κριτική μας και το πιο απαράδεκτο βρίσιμο ξεβράζεται σε ώμους τρυφερούς και ανώριμους...
Τα παιδιά και οι νέοι κάποτε θα διορθώσουν τα λάθη, θα συνέλθουν, θα ισορροπήσουν.
Όμως οι διεστραμμένοι ενήλικες που επηρεάζουν αρνητικά αθώες ψυχές και ξέρουν τι κάνουν και δρουν ασταμάτητα πίσω από το τείχος των μικρών μας παιδιών...
Πόσα θα επηρεάσουν με το σκοτάδι τους σε κάθε τους βήμα; Αθέατοι και καλυμμένοι από την κριτική μας. Οι πραγματικοί ένοχοι κάθε παραβατικής συμπεριφοράς. Γιατί αυτοί δε θα τιμωρηθούν ποτέ, ενώ τα παιδιά γίνονται εύκολος και ακίνδυνος στόχος... Αυτό με ανησυχεί περισσότερο εμένα.
Τα παιδιά μας, οι έφηβοι και οι νέοι, είναι ο θησαυρός μας!
Είναι το αύριο της γης.
Εμείς... έχουμε το τώρα τους στα χέρια μας και τη μεγαλύτερη ευθύνη και για το δικό τους αύριο! Εμείς!...
Για αυτό, κάθε φορά που είμαστε έτοιμοι να καταδικάσουμε ένα παιδί, ας ψάξουμε πίσω του γαι τους πραγματικούς ενόχους. Αυτούς που το οδήγησαν ή το επηρέασαν...
Αυτούς που τους άδειασαν τη ζωή...
Copyright © Πόλυ Μίλτου
(Μια ύπαρξη που μεγάλωσε σε έναν γκρίζο κόσμο και νιώθει πόσο βρέχει σε μια ανήλιαγη παιδική ψυχή...)