"Έλα μαζί μου στο δικό μου παραμύθι!
Έλα, άνθρωπε, έλα αδερφέ,
σε προσκαλώ στον κόσμο
των βιβλίων!"
(ΣΕ ΠΡΟΣΚΑΛΩ ΣΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, 29/10/2016)
Η ιστορία αρχίζει με την αναφορά στους Έλληνες μετανάστες της Αμερικής στη δεκαετία του '50 - '60. Έργο το οποίο δεν έχει εκδοθεί, παρόλα αυτά είναι κατοχυρωμένο σύμφωνα με το νόμο περί συγγραφής. Η σειρά "Τα αλληγορικά παραμύθια" άρχισε να δημιουργείται μετά από κάποιον προσωπικό μου προβληματισμό... Πήρα το ερέθισμα από κάποια τηλεοπτικά σποτ, που αναφέρονταν σε παιδιά με "ιδιαιτερότητες". Σκέφτηκα, λοιπόν, πως πρέπει να έχουν τους δικούς τους ήρωες όλα τα παιδιά της Γης. Και ξαφνικά… οι εποχές έχουν απομονωθεί και έχουν εγκλωβιστεί μέσα σε ορισμένα σύνορα η καθεμιά, χωρίς το δικαίωμα πρόσβασης από χώρα σε χώρα. Κι όλα αυτά έπειτα από μια συμφωνία που έγινε μεταξύ τους εξαιτίας του εγωισμού και της ζήλειας της βασίλισσας Χιονένιας, η οποία δε θέλει να δεχτεί οτιδήποτε διαφορετικό από τη δική της θέληση. Οι άνθρωποι υποφέρουν! Ήρωες που θέλουν να ελευθερώσουν τις χώρες από την καταπίεση, τη βαρβαρότητα και το απόλυτο χάος υπάρχουν! Κανείς τους, όμως, δεν είναι τόσο δυνατός ώστε να καταφέρει να νικήσει την παντοδύναμη οικογένεια των Πάγων. Ώσπου… αρχίζει να ισχύει η Προφητεία. Η μικρή και αθώα πριγκίπισσα Κρυσταλλένια μαθαίνει εντελώς ξαφνικά ότι δεν είναι κόρη της Χιονένιας, αλλά πριγκίπισσα του Νότου και πως το αληθινό της όνομα είναι Αύρα. Έτσι αποφασίζει να δραπετεύσει από την παγωμένη χώρα και να γυρίσει στην πατρίδα και τους πραγματικούς της γονείς. Αλλά, περνώντας τα σύνορα του βασιλείου της βροχής, μαθαίνει από την καλή βασίλισσα Ίλια πως είναι το κορίτσι της προφητείας. Μαθαίνει επίσης πως μόνο αυτή έχει τα χαρίσματα που συνδέουν τις εποχές μεταξύ τους. Είναι όμως ελεύθερη να επιλέξει ανάμεσα σε δύο επιλογές: 1) Να φύγει για την πατρίδα της, όπου θα βρει επιτέλους τους καλούς της γονείς και θα είναι ασφαλής και ευτυχισμένη. Ή… 2)Να δεχτεί την ευθύνη, οπότε πρέπει να γυρίσει πίσω μέσα στην αβεβαιότητα και τους κινδύνους και να χρησιμοποιήσει τα χαρίσματά της για να ελευθερώσει τα πριγκιπόπουλα και τις χώρες. Η Αύρα αντιμετωπίζει ένα τεράστιο δίλημμα!… Έργο το οποίο δεν έχει εκδοθεί, παρόλα αυτά είναι κατοχυρωμένο σύμφωνα με το συγγραφικό νόμο.ΛΙΝΑ Ι Είχε έρθει πολύ νωρίς, ακριβώς με το άνοιγμα, και είχε μπει στον τεράστιο χώρο υποδοχής με τον αέρα και το ύφος ανθρώπου συνηθισμένου να τον υπακούν. Κι όμως, ήταν ήσυχος και τόσο γλυκός και απίστευτα ωραίος! Η ψηλή, γεροδεμένη, ολόισια κορμοστασιά,… η μορφή του, μαγνήτιζαν, ενώ συγχρόνως η σοβαρότητά του δεν έδινε θάρρος για πολλά πλησιάσματα, δημιουργούσε δέος! Αλήθεια, ποιος ήταν; Μεγάλη ήταν η έκπληξη όλων όταν έμαθαν, από τους λίγους, τους παλιότερους από το προσωπικό, που είχαν παρευρεθεί στην κηδεία, πως ήταν ο γιος του μακαρίτη του Αδριάν και ότι είχε έρθει να πάρει τη θέση του πατέρα του. Άναψαν τα κουτσομπολιά, οι περιέργειες, και ιδίως η φαντασία των γυναικών άρχισε να οργιάζει. Ήταν τόσο υπέροχα ωραίος, γοητευτικός, ελκυστικός!… Άρχισαν να κάνουν σχέδια για το πώς θα τον πλησιάσουν! Στο βάθος του τεράστιου, πανέμορφου δωματίου, εκεί στη δεξιά πλευρά του τζακιού όπου υπήρχε το αριστούργημα, το βιτρώ με τον άγγελο, ειδική παραγγελία της Χαράς, βρισκόταν μια άγνωστη κοπέλα. Καθόταν σ’ ένα σκαμνάκι μπροστά στην αναμμένη φωτιά, σκυμμένη πάνω σ’ ένα χοντρό βιβλίο και, απορροφημένη τελείως από το διάβασμα, δεν είχε αντιληφθεί την παρουσία του. Ένιωσε κάπως δυσαρεστημένος που ο Ίαν δεν τον είχε προειδοποιήσει για την ξένη, αφού όλοι ήξεραν πόσο απέφευγε τέτοιου είδους συναντήσεις, οι οποίες πάντα του δημιουργούσαν προβλήματα. Θα είχε ίσως φύγει απ’ την πρώτη στιγμή, μα δεν ήθελε να φανεί τόσο χτυπητά αγενής, αφού μόλις είχε έρθει στο σπίτι της αδερφής του, ούτε ήθελε να δώσει αφορμή για στενοχώριες και περιττά σχόλια. Μην έχοντας ακόμα αποφασίσει τι να κάνει, έριξε στην άγνωστη μια αμήχανη ματιά. Εξακολουθούσε να διαβάζει εκείνη σκυμμένη στο βιβλίο της και τα μακριά της μαύρα μαλλιά έπεφταν μπροστά και της κάλυπταν το πρόσωπο και ήταν τόσο λεπτοκαμωμένη και μικρόσωμη, που φαινόταν παιδί. Μα ήταν ντυμένη ολόμαυρα κι αυτό του έκανε εντύπωση!… Δεν πρόλαβε να σκεφτεί περισσότερα ούτε να πάρει τις συνηθισμένες του αποφάσεις, δηλαδή να φύγει, γιατί μια εύθυμη φωνή πίσω του ξάφνιασε και τους δύο. Ο νέος βρέθηκε απρόσμενα στην αγκαλιά μιας ψηλής ωραιότατης κυρίας, η οποία μόλις είχε έρθει, και η μαυροντυμένη κόρη είχε πεταχτεί όρθια, αφήνοντας απ’ την έκπληξη να της πέσει το χοντρό βιβλίο. _ Πότε ήρθες, καρδιά μου, γιατί δε με ειδοποίησαν; έλεγε η κυρία. _ Μόλις τώρα ήρθα, Χαρούλα, μα ήθελα να σου κάνω έκπληξη! της απάντησε εκείνος πολύ σιγά, ενώ ανταπέδιδε τα τρυφερά της φιλιά. _ Α! Μικρέ μου, πόσο μας έλειψες τελευταία!... Μα έλα να σου συστήσω τη Λίνα, αφού μόλις ήρθες και σίγουρα δε γνωριστήκατε! είπε η ξανθιά ωραία κυρία και προχώρησε στο καθιστικό μαζί του. Έμοιαζαν τόσο πολύ οι δυο τους! Ολόξανθοι, γαλανοί, υπέροχοι! Η κόρη τα ’χε χαμένα. Κοίταξε θαμπωμένη το ωραιότατο πρόσωπο του νέου, έριξε μια αυθόρμητη ματιά στον άγγελο του βιτρό και… μετά χαμήλωσε το βλέμμα κατακόκκινη απ’ τη μεγάλη της ντροπή, μην τυχόν κι είχαν διαβάσει τη σκέψη της. Το γεύμα ήταν γεμάτο απλότητα, αδερφική αγάπη και ζεστασιά, μα η μικρούλα Λίνα παρέμενε πάντα το ίδιο ντροπαλή και συμμαζεμένη. Αλλά και ο Αναστάσης δεν έμεινε πολύ μετά το φαγητό. Και, ούτε λίγο ούτε πολύ, τους πληροφόρησε ότι είχε δεχτεί να φάει μαζί τους γιατί θα έλειπε πάλι για καιρό. Η Χαρά τρόμαξε! _ Μα τέλος πάντων είναι τόση ανάγκη, Αναστάση; Να ταξιδεύεις μες στο χειμώνα; Αυθόρμητα έριξε ένα φευγαλέο βλέμμα στη Λίνα πριν απαντήσει, μα εκείνη πρόλαβε και το πρόσεξε και έγινε μεμιάς δυστυχισμένη. _ Είναι η δουλειά μου, Χαρούλα, αν κάνεις έτσι κάθε φορά που έρχομαι, θα αρχίσω να το σκέφτομαι πριν σας επισκεφτώ! ήταν απαλή η φωνή του, γεμάτη όμως νόημα. Και φυσικά δεν του ξαναείπαν τίποτα. Όμως, σαν ανέ-βηκε η Λίνα στο δωμάτιό της, της φάνηκε πως πνιγόταν. Αδύνατο να ησυχάσει. Και το ίδιο κιόλας απόγευμα ζήτησε να δει τον π. Αντώνιο. Και έκλαιγε τόσο πολύ και τόσο απαρηγόρητα, που ο Πατήρ τής έδωσε τελικά την άδεια να γυρίσει στο μικρό σπιτάκι της, στην άκρη της πόλης. Έτσι έφυγε από τους Δέρι. Ήταν ένα κοριτσάκι μόλις δεκαπέντε χρονών και ήταν Χριστούγεννα. Όλα ήσαν όμορφα στολισμένα γύρω, όλοι έλαμπαν ντυμένοι στα πιο επίσημα ρούχα κι εκείνη, σχεδόν παιδί, έφθασε στην εκκλησία ντυμένη στα μαύρα. Παρακάλεσε τη Χαρά και ανέβηκε στο γυναικωνίτη κι εκεί διάλεξε μια απόμερη γωνιά. Εκείνο το πρωινό ξύπνημα τής είχε ανάψει τη νοσταλγία στην ψυχή της, ένιωθε μιαν απέραντη λαχτάρα να είχε κι αυτή μια οικογένεια, να γιόρταζε με τους δικούς της, να ρουφούσε την αγάπη τους. Από τη θέση της έβλεπε κάτω το εκκλησίασμα, όλοι λαμπροντυμένοι, όλοι με τους δικούς τους, με τις οικογένειές τους, γιόρταζαν τη γιορτή της αγάπης. Η Λίνα τι να γιόρταζε; Ανάμεσα στους άντρες, κοντά στον Λουκά, ξεχώρισε τότε την πανύψηλη επιβλητική σιλουέτα ενός ολόξανθου νέου και η καρδιά της χτύπησε δυνατά. Γεμάτη απερίγραπτη θλίψη μαζεύτηκε στο πλάι και άρχισε να κλαίει ατελείωτα. Ο οδηγός είχε ήδη πλησιάσει με τη λευκή μερσεντές και η Λίνα αναγνώρισε στο χώρο αποθήκευσης τη βαλιτσούλα της. Δεν μπόρεσε να φέρει αντιρρήσεις ή να πει κάτι γιατί ήδη μιλούσε ο Αναστάσης. Το ύφος του τώρα ήταν αλλιώτικο, είχε γίνει επιβλητικό, έδινε οδηγίες στον οδηγό κι εκείνος άκουγε με προσοχή και σεβασμό και έλεγε μόνο «μάλιστα, κύριε»! Η Λίνα ένιωσε να ανατριχιάζει. Θυμήθηκε το τηλεφώνημά της στην εταιρεία, το συνέδριο όπου εκείνος είχε μιλήσει, τη μεγάλη του θέση ανάμεσα στους πιο φημισμένους Διευθυντές, το πόσο τον σέβονταν όλοι!... Ο αδερφός της Χαράς δεν ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος, ήταν ένα πρόσωπο ιδιαίτερα επίσημο, όλοι υποκλίνονταν μπροστά του. Γι’ αυτό, λοιπόν, την απέφευγε… Να, ακόμα κι εκείνη την ώρα τής είχε δηλώσει πως δε θα πήγαινε μαζί τους. Είχε δουλειές,… στο αεροδρόμιο; Ξύπνησε απότομα από τις σκέψεις της γιατί ο οδηγός τής είχε ήδη ανοίξει την πίσω πόρτα και την περίμενε ευγενικά. Αναγκάστηκε να βιαστεί για να μην πάθει τίποτα απ’ τη μεγάλη της ντροπή, μπήκε στο πίσω μέρος και μαζεύτηκε δειλά στο κάθισμα. Μα, σαν κάθισε στη θέση του κι ο Ντέηβ, στο νόημα του Αναστάση η Λίνα άνοιξε το παράθυρό της και εκείνος έσκυψε στο άνοιγμα. Δεν είχε ξαναδεί τόσο κοντά της το ωραίο του πρόσωπο και τα έχασε κι έγινε κατακόκκινη, όμως ο Αναστάσης ήταν πολύ σοβαρός και συγκρατημένος. Και πάντα ιδιαίτερα ευγενικός. _ Μη στενοχωριέσαι! Ο Ντέηβ θα σε πάει με ασφάλεια στης Χαράς και θα εξηγήσει ότι σε συναντήσαμε τυχαία και δε σε αφήσαμε εμείς να πάρεις ταξί τέτοια ώρα. Η Χαρά θα καταλάβει!... Σ’ αγαπάει πολύ, πάρα πολύ!... Το βλέμμα της γέμισε παράπονο και για να μην την καταλάβει εκείνος, βιάστηκε να σκύψει το κεφάλι και απόμεινε έτσι αμίλητη και θλιμμένη. Μα ο Αναστάσης τα ’χε όλα καταλάβει! Χωρίς να προσθέσει τίποτ’ άλλο, όρθωσε το ψηλό του κορμί και, πολύ σοβαρός, έδωσε εντολή στον οδηγό να ξεκινήσει. Κι έμεινε έπειτα ακίνητος να παρακολουθεί τη μερσεντές, ώσπου χάθηκε στη λεωφόρο. Η καρδιά του είχε γίνει κομμάτια για άλλη μια φορά. Γιατί καμία σχεδόν απ’ τις κοπέλες της αριστοκρατίας δεν είχε πιστέψει σε αυτόν το γάμο. Καμία δεν είχε παραιτηθεί από τη σκέψη πως υπήρχε πάντα ελπίδα να πάει κάτι στραβά, ώστε να ανοίξει πάλι γι’ αυτές ο δρόμος. Ακόμα κι αν γινόταν αυτός ο γάμος,… άραγε, πόσο θα κρατούσε; Πάνω στο περιστύλιο περίμεναν ο Πάτερ, οι θείοι και τα ξαδέρφια του, η Άννα και η Κέητ με τον Νικ, ο Γιώργος και η Ανθούλα που θα γίνονταν οι κουμπάροι τους και, φυσικά,… αυτός, η «λαχτάρα» όλων των κοριτσιών! Καμία δεν μπόρεσε να πάρει από πάνω του τα μάτια της εκείνη τη μέρα. Ο Αναστάσης ήταν στ’ αλήθεια μοναδικά υπέροχος. Πανύψηλος, ολόισιος, με το αρχοντικό του παράστημα, ντυμένος με ένα ολομέταξο, ολόλευκο, απίθανο κουστούμι, ήταν εκτυφλωτικά ωραίος, λαμπερός και ελκυστικός όσο ποτέ. Ένα χάρμα οφθαλμών!... ΠΡΟΛΟΓΟΣ Αυτή η ιστορία περιλαμβάνει γεγονότα και καταστάσεις από τη ζωή και έχω εμπνευστεί από πραγματικά πρόσωπα. Περισσότερο αληθινή είναι η Λίνα, αλ-λά και ο Αναστάσης, ο Π. Αντώνιος και όλοι όσοι εμπλέκονται σ’ αυτήν, ακόμα και σαν κομπάρσοι, έχουν στοιχεία από ανθρώπους που γνώρισα. Όμως η πλοκή είναι φανταστική και οι τόποι και τα ονόματα. Το βιβλίο αυτό είναι το πρώτο μιας σειράς νεανικής και όπως οι νέοι είναι δροσεροί, ιδεολόγοι και ανόθευτοι, ήθελα να ξεφύγω για μια φορά από την κα-τάχρηση της βίας και την περιγραφή μιας ωμής πραγματικότητας. Επιθυμία μου να δοθεί η αλήθεια του πόνου, του κακού, των προβλημάτων, των εγκλημάτων και όλων όσων μας κάνουν να υποφέρουμε σ’ αυτή τη ζωή, μ’ έναν άλλο λιγότερο ωμό και λιγότερο σκληρό τρόπο. Έχω την άποψη πως η ανάσα της ελευθερίας, η ομορφιά, η αισιοδοξία, η φαντασία και τα όνειρα είναι δικαίωμα όλων μας! Δικός μου σκοπός, λοιπόν, δεν είναι να κάνω απλά μια ακόμα αναφορά στο κακό και τις δυσάρεστες εκπλήξεις που καθημερινά αντιμετωπίζουμε, αλλά να δώσω στο έργο μου μιαν άλλη διάσταση μέσα από την αντίθεση των διαφορετικών χαρακτήρων, των καταστάσεων, των ιδεολογιών και των κοινωνικών στρωμάτων. Και μέσα απ’ αυτά να τονίσω τη μοναδική αλήθεια, την αξία που έχουν οι «ωραίοι» άνθρωποι πάνω στη γη, όσο σπάνιοι κι αν είναι κι όπου κι αν βρίσκονται αυτοί. Μα πιο πολύ να εκφράσω την επιθυμία μου να υπήρχαν τόσοι και τόσο «ωραίοι» άνθρωποι γύρω μας. Αλήθεια,… ποιος δε θα το ήθελε; (Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι εντελώς τυχαία). Κυριακή, 11 Δεκεμβρίου 2005 |
Η Συγγραφέας
Γεια σας, είμαι η Πόλυ Μίλτου. Αγαπώ τρελά τα ζωηρά χρώματα, τη ζωγραφική, τη φαντασία και τα όνειρα!... Τα βιβλία μου, το "Σε περίμενα" και το "Κομμάτια ζωής" θα τα προμηθευτείτε από τα βιβλιοπωλεία Ιανός, Πρωτοπορία καθώς και από όλα τα βιβλιοπωλεία της Ελλάδας!
Επίσης, είναι διαθέσιμα και στο ηλεκτρονικό μας κατάστημα: elkistis.gr/shop Τέλος, για τους αναγνώστες της Θεσσαλονίκης, τις εργάσιμες μέρες και ώρες στα γραφεία των Εκδόσεων Ελκυστής στο κέντρο της πόλης (Αρριανού 15) ή να τα παραγγείλετε δίχως μεταφορικά έξοδα στα τηλέφωνα: 231 403 7484 ή 6977853682. Τώρα τα βιβλία μου βρίσκονται και στην Κύπρο στο βιβλιοπωλείο D.E.S. Bookeworld. Είναι εύκολο, επίσης, να τα παραγγείλετε στο τηλέφωνο:99326813 ή στη σελίδα του βιβλιοπωλείου D.E.S. Bookeworld. στο fb και σας έρχονται στο σπίτι σας. Ταξιδεύουμε στο χώρο της λογοτεχνίας ΜΑΖΙ! Το "Νιώθω" περιέχει διηγήματα καρδιάς. Συγγραφείς του οι: Τόνια Κοντοπούλου, Nikos Vardakas, Σοφία Κατάρα, Poli Miltou , Maria Melemeni, Μαίρη Φιλιπ Κατσανίδου, Μαίρη Κολοβού, Michalis Katrakis, Καλλιοπη Γιακουμή-Κουγιώνη, Achilleas Triantoglou, Spyros Papalexis,, Αντώνης Τουμανίδης,, Καρακατσάνης Μάριος, Yiannis Papouli.
Από τις Εκδόσεις Ελκυστής-Μέρος των εσόδων θα διατεθεί στο Χριστοδούλειο Ορφανοτροφείο Θηλέων- ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Οι φωτογραφίες στα κείμενα και τα ποιήματα που αναρτώ στο blog μου, εκτός ορισμένων, είναι συνήθως από το ίντερνετ. Στο παρόν blog έχουν μπει μόνο και μόνο για να ομορφύνουν ένα κείμενο και δεν υπάρχει κανένας σκοπός οποιασδήποτε εκμετάλλευσης. Τα δικαιώματά τους ανήκουν ολοκληρωτικά και πάντα στον δημιουργό τους. Ευχαριστώ! Αρχείο
February 2024
Κατηγορίες
All
|