παιδάκι μόνο στην παγωνιά.
Αχ, σπουργιτάκι, το ψιχουλάκι,
να το μοιράσουμε;
Δεν έχω φάει μέρες πολλές.
Δεν έχω σπίτι και πού να πάω,
για αλητάκι παντού με διώχνουν.
Αλλού γεννήθηκα, σε άλλη χώρα,
όλοι μού χάθηκαν, πού πάω τώρα;
Όλα είναι μαύρα για τη ζωή μου
κι ο κόσμος χαίρεται για το λευκό.
Η αγάπη λείπει, έγινε δέντρο,
ευχές περίσσιες για τους γνωστούς,
φιλιά πολλά για τα παιδιά τους,
γούνες, παλτά, γαντάκια, μπότες
και τα στολίδια και τα παιχνίδια.
Αχ, κοντολαίμη μου, εγώ είμαι ξένο,
κανείς δεν ξέρει το ορφανό,
δε με ακούνε και δε με βλέπουν
περνάω δίπλα τους, σαν τόσα άλλα
παιδάκια μόνα, γέρους, γιαγιές,
έρημοι όλοι, έξω στο χιόνι.
Πότε θα φάω, πότε θα παίξω,
και στη ζεστούλα πότε θα μπω;
Και τα στολίδια τους, τους τα χαρίζω
και τα παιχνίδια τους ούτε κι αυτά,
ούτε γλυκά και γαλοπούλα,
μόνο φωτίτσα, λίγο ψωμί,
νεράκι μόνο και ζεστασιά,
να γείρω θέλω μια αγκαλιά.
Λίγη αγάπη, να, τόση δα!
Αυτό και μόνο!
Π. Μίλτου (Λυπάμαι που αντί για χαρούμενες εικόνες, έγραψα πάλι κάτι τέτοιο. Τούτο το βράδυ είχε τόση παγωνιά... Η δική μου ευχή είναι: Καλό μήνα για όλους! Καλές γιορτές για όλους!).