Είναι καιρός που το σκέφτομαι έντονα. Ο καφές, λέμε, θέλει παρέα, κους κους (συνήθως όχι αθώο), συζήτηση και γέλιο.
Προσωπικά, σας βεβαιώνω πως ο καφές δεν έχει προτιμήσεις. Πίνεται ανάλογα με τα κέφια και την ιδιαιτερότητα του καθενός. Μέσα στο σπίτι ή έξω... όπου διαλέξουμε...
Όμως, πόσες φορές, θυμήσου! Πόσες φορές πεθύμησες έναν καφέ με φίλους. Πήγες με χαμόγελα και γύρισες με βαριά καρδιά, όχι πάντα γιατί σου έκαναν εσένα κάτι.
Ίσως, επειδή διέκρινες την ψευτιά στο κάλεσμά τους. Ίσως... οι συζητήσεις που αφορούσαν συνέχεια ρηχές αναζητήσεις ή σχολιασμό κακόβουλο άλλων, να σε χάλασε.
Και την επομένη... αποφάσισες να είσαι single στον καφέ σου. Χωρίς ταίρι. Χωρίς παρέα σαχλή ή αδιάφορη που απλά σου "έφαγε" τον πολύτιμο χρόνο σου.
Και έρχομαι στη λεπτή ερώτηση που αφορά το... γυναικείο φύλο. Μια γυναίκα, λένε, πώς να βγει και να καθίσει για ώρα μόνη της κάπου; Θα τραβήξει τα βλέμματα αμέσως...
Βέβαια, πριν λίγες δεκαετίες, ειδικά η γυναίκα αναγκαζόταν να βγει με παρέα. Επειδή το να καθίσει κάποια μόνη της σε καφετέρια (πόσο μάλλον σε καφενεδάκι του χωριού) μόνη, σχολιαζόταν έντονα και με δυσφορία. Συνήθως... για ελαφριά στα ήθη.
Ίσως σε μερικές κοινωνίες, όπου υπάρχουν ακόμα κατάλοιπα τραγικά διαχωρισμού των φύλων και υποτίμησης της γυναίκας, να σημαίνει πολλά το να καθίσει κάποια μόνη να πιει έναν καφέ και να χαλαρώσει σε ένα στέκι. Εκεί που της αρέσει να χαλαρώσει κι όχι όπου της επισημαίνουν οι τάχα κοινωνικοί κανόνες. Αν το κάνει σε τέτοια περιβάλλοντα, θα σχολιαστεί ψιθυριστά ή θα ελκύσει πάνω της ειρωνικά βλέμματα ή... θα τη θεωρήσουν πως ψαρεύει... γαμπρούς (το λέω πιο κομψά από ό,τι συνήθως ξεστομίζουν για κείνη)...
Προσωπικά, θα την πω την αλήθεια μου, η δυσκολία μου σαν "διαφορετικό... φύλο", άρχισε από όταν ήρθα στην Ήπειρο.
Αν και μεγάλωσα σε προηγούμενες δεκαετίες, όταν ελευθερώνονταν σιγά σιγά τα δικαιώματα του "ωραίου φύλου", είχα την τύχη να ζω σε περιβάλλον όπου τη γυναίκα τη σέβονταν πολύ. Να μην πω ότι αντιμετωπιζόταν σαν περίπου ισότιμη, εκτός του κομματιού που έλεγε πως ανήκε στο ασθενές είδος, το εύθραυστο. Ήταν ακόμα νωρίς για πολλά. Όμως στο σπίτι μας δεν τη θεωρούσαν ούτε σουρλουλού ούτε κατώτερη, ούτε χαζή όταν... όταν η ίδια ήταν προσωπικότητα.
Έζησα με άντρες που άνοιγαν την πόρτα στις κυρίες, που τραβούσαν την καρέκλα για να καθίσουν, που τις άκουγαν προσεκτικά και σέβονταν τη γνώμη τους και προπάντων... δεν τις έκλειναν στον γυναικωνίτη.
Εγώ, δεν ξέρω τι αντάρτικο κουβαλούσα μέσα μου, (ίσως και από το δικό μου DNA, αφού όλοι του σογιού μου κουβαλάμε τα ίδια ελεύθερα μυαλά όσον αφορά τον ρατσισμό- σεξισμό κλπ) από μικρή συνήθιζα να σπάω και τα τελευταία κατεστημένα. Σύχναζα στο καφενείο του χωριού (όπου παραθερίζαμε) με τον μπαμπά και αν ήθελα, δε μου απαγόρευε κανείς να καθίσω να πιω κάτι μόνη μου. Σίγουρα διέφερα από τις κοπέλες του τόπου που θα ντρέπονταν τέτοιες συμπεριφορές, αλλά εμένα δε μου είπαν ποτέ τίποτα.
Μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου δεν άκουσα ποτέ ούτε μια ελάχιστη υποτίμηση στη μητέρα, επειδή ήταν γυναίκα, ούτε ότι διέφερα γιατί ήμουν κορίτσι. Καμιά φορά η μαμά ήθελε να πει κάτι, έτσι για γκρίνια, (πάντα ήθελε να αντιδρά γενικά σε ό,τι έκανα) αλλά ο πατέρας γέλαγε και φυσικά δε συνεχιζόταν η συζήτηση στα σοβαρά. Μόνο να προσέχω μου είχαν πει. Τα υπόλοιπα, τα ήξερα μόνη μου. Είχαν εμπιστοσύνη στη διαπαιδαγώγηση που είχα πάρει. (Πολλά ήταν τα άσχημα της ζωής μου, μα πάντα θα θυμάμαι με ευγνωμοσύνη αυτή τη χαρακτηριστική πλευρά της οικογένειας που με μεγάλωσε. Το ότι δε με ξεχώρισαν ποτέ επειδή ήμουν κορίτσι).
Έτσι... το να βγω μόνη μου, να καθίσω όπου ήθελα, να ζωγραφίσω, να ρεμβάσω, να κάνω ποδήλατο, να φάω κάτι έξω, να πιω καφέ μόνη, να διαλεχθώ με άντρες μόνη για κάποιο σοβαρό θέμα, να κάνω παραγγελίες σε ξυλουργία και άλλα αντρικά στέκια μόνη μου και όχι με συνοδεία (μιλάμε για άλλη εποχή) αυτά... αποτελούσαν κάτι φυσικό στην καθημερινότητά μου. Και φυσικά πουθενά δεν αντιμετώπισα την υποτίμηση. Ούτε σε ένα βλέμμα. Επειδή ήταν το φυσικό μου να κινούμαι παντού σαν ισότιμη σε όλους τους χώρους και αυτό γινόταν αυτομάτως αποδεκτό.
Μέχρι που ήρθα στην Ήπειρο πριν περίπου είκοσι χρόνια, και τότε έπαθα το πρώτο πολιτισμικό μου σοκ ως προς τη θέση της γυναίκας ή μάλλον... την απ-αξία της. Μπήκα σε κάποιο γραφείο, θυμάμαι, και άκουσα τον αντρικό πληθυσμό της μιας αίθουσας να μιλάει με ειρωνεία για τις γυναίκες του απέναντι γραφείου... Εκεί πρωτοάκουσα τη φράση: "Μιλάνε και οι γυναίκες, ρε, χαχα..." Ως τότε νόμιζα πως ήταν μόνο αστειάκια- ατάκες στις ταινίες του εξήντα- εβδομήντα... Τότε, εντελώς απότομα, πρωτοσκέφτηκα τη διαφορά του "μιλάνε οι γυναίκες" και όχι οι άντρες οι "έξυπνοι και σοφοί". Μετά που πήγα και Αλβανία και έτυχε να τραπεζωθώ σε σπίτι Βορειοηπειρώτη, είδα και άλλα κατάλοιπα της τουρκοκρατίας εκεί... Οι γυναίκες έτρωγαν αλλού, ανάμεσά τους κι εγώ. Τα παιδιά αλλού. Και οι άντρες έφευγαν από το σπίτι για ώρα... μέχρι να φύγω εγώ... Έτσι μου εξήγησαν ότι έπρεπε. Έπρεπε; Περιττό πως δεν ξαναπάτησα το πόδι μου σε τέτοια σπίτια. (Ευτυχώς δεν ήταν όλοι έτσι) Και από τότε... έμαθα κι άλλα πολλά...
Ακόμα και κάποια εκκλησιαστικά πρόσωπα μιλούσαν υποτιμητικά για τη γυναίκα, κάτι που με έκανε έξω φρενών, φυσικά.
Ως αντίδραση σε όλους αυτούς, κατάφερα αβίαστα και διατήρησα παντού το δικό μου ελεύθερο πνεύμα και κατάφερα να με σέβονται όπως ήμουν. Όσοι δε με σέβονταν, απλά... τους έκανα πέρα. Ποτέ δε δέχτηκα την υποτίμηση και την απαξίωση. Και δε θα το δεχτώ. Πουθενά κι από κανέναν.
Ευτυχώς, εδώ που κατοικώ από όταν επέστρεψα στην πατρίδα, οι άνθρωποι είναι από την Καππαδοκία, άλλο είδος ανθρώπων, που με αποτοξίνωσαν από πολλά. Η γυναίκα είναι σεβαστή εδώ και ζω από την αρχή τον πολιτισμό των ηθών, την ευγένεια και την αποδοχή κάθε διαφορετικότητας. Ξανάνιωσα ανάμεσά τους.
Τους ευγνωμονώ απέραντα, γιατί ελευθερώθηκε η ψυχή μου.
Αχ, τι θυμήθηκα με τον καφέ μου σήμερα.
Μου αρέσουν οι silngle ιδέες. Μου αρέσει να είσαι ο εαυτός σου με σεβασμό σε κάθε ξένον εαυτό. Μου αρέσουν οι βόλτες με τα σκυλάκια μου, όπου συναντώ γελαστούς ανθρώπους και χαιρετιόμαστε. Μου αρέσει να πάω να αράξω κάπου που με χαλαρώνει και να μαγευτώ ελεύθερα από το τοπίο, χωρίς να με κοιτάξει ο άλλος παράξενα "ρε τι κάνει αυτή μόνη".
Και σκέφτομαι, πόσο όμορφη είναι η ζωή, όταν μπορείς να είσαι ο εαυτός σου και γύρω σου ο καθένας σέβεται; Όταν ο καθένας κοιτάζει τα του εαυτού του και του σπιτιού του;
Χωριό των ονείρων μου, σας αγαπώ!
Σε κάθε πρωινό μου ξύπνημα, κάθε φορά στο single καφεδάκι μου, σκέφτομαι την τύχη που είχα να βρεθώ εδώ στην ήσυχη παραδεισένια μου γωνιά.
Και ποιος είναι ο παράδεισός μας, φίλοι μου;
Εκεί που μπορεί να ζήσει ήρεμα η ψυχή, να νιώσει στιγμές γαλήνης και να παίρνει δυνάμεις για τις θλίψεις της ημέρας.
Μόνη. Κι όμως δεν είμαι μόνη.
Γύρω μου κινείται μια κοινωνία. Είμαι μέλος μιας κοινωνίας. Όλοι μας. Ετοιμάζουμε το αύριο των παιδιών μας... Εμείς!
Την αγάπη μου σε όλη τη γη.
Την ευγνωμοσύνη μου στο χωριό των ονείρων μου.
Δοξάζω τον Θεό που κράτησε ελεύθερη την ψυχή μου!
Καλημέρα γαλήνης. Και να θυμάστε. Ένας μοναχικός καφές μπορεί να γίνει πολύ νόστιμος, αν μέσα μας υπάρχει ισορροπία και αγάπη!
Από μας εξαρτάται...
Copyright © Πόλυ Μίλτου