ΟΤΑΝ ΑΓΑΠΑΣ... ΔΕΝ "ΜΠΑΛΩΝΕΙΣ" ΤΗ ΦΙΛΙΑ
Όταν αγαπάς, θέλεις να ομορφαίνεις τον κόσμο αυτού που αγαπάς με την παρουσία σου.
Όταν αγαπάς, φροντίζεις ακόμα και το πιο αδύναμο μέλος με την ίδια προσοχή και ευαισθησία.
Όταν αγαπάς, δεν πετάς, διατηρείς με κάθε προσπάθεια όσα η καρδιά του αγαπημένου έχει σπάσει μέσα της. Προσπαθείς να ανορθώσεις. Προσπαθείς να κατανοήσεις, όχι να κρίνεις ή να μηδενίσεις και να αποσχηματίσεις τα δικά του προβλήματα.
Όταν αγαπάς μπαίνεις εσύ στη θέση του άλλου και δεν επιμένεις ότι ο άλλος δεν ξέρει τι του γίνεται στην δική του ζωή.
Όταν αγαπάς, δεν υπάρχει εγωισμός ούτε ατομισμός. Υπάρχετε και οι δύο, τώρα είσαι εσύ μετά θα σε χρειαστεί αυτός... Έτσι πάει...
Η λέξη φιλία βγαίνει από το ρήμα φιλώ που σημαίνει αγαπώ.
Επειδή η φιλία δημιουργείται με αλληλοκατανόηση, αλληλοσεβασμό και αγάπη.
Η αγάπη είναι μεγάλη λέξη.
Μην την ξεστομίζεις, άνθρωπε, αν δεν τη νιώθεις.
Γιατί, θα έρθει η ώρα που τα λόγια σου δε θα σημαίνουν τίποτα.
Θα έρθει η ώρα που το στόμα σου θα ξεστομίζει λεξούλες φαρμακερές στην πιο δύσκολη ώρα του άλλου, που δε θα σημαίνουν στήριγμα και αφοσίωση, αλλά απαξίωση, απέχθεια, αποστροφή και πληγές. Πολλές πληγές για αυτόν που πριν έλεγες πως... αγαπούσες. Θα τον μηδενίσεις! Θα τον προσβάλλεις και θα προσπαθήσεις να τον βγάλεις έναν ποταπό κλέφτη της χαράς σου. Και ξέρεις γιατί;
Επειδή τόλμησε να σου πει πως είναι απελπισμένος.
Εκνευρίστηκες, θύμωσες, αποφάσισες ότι είναι ευφάνταστος...
Επειδή, μόνο εσύ έχεις προβλήματα και βάρυνε η ψυχή σου.
Επειδή, αυτός απλά φαντάζεται και υπερβάλλει...
Επειδή, τον αγαπούσες μόνο για τις καλές του ώρες.
Επειδή, ήρθε η ώρα που αυτός που φαινόταν σταθερός και γελαστός και σε στήριζε, θα σπαράζει πληγωμένος κατάκαρδα στο έδαφος, αδύναμος να κουνηθεί, ανίσχυρος να επιζήσει, κατατρομαγμένος από τον φόβο της σκοτεινιάς του, από την απελπισία πολλών που τον τυραννάνε.
Τότε;
Θα τσαντιστείς.
Θα νιώσεις σιχαμάρα και αποστροφή.
Πώς τόλμησε;
Και επιμένει ο ηλίθιος, ενώ εσύ καίγεσαι από δικά σου φοβερά προβλήματα, επιμένει και θεωρεί πως η φιλία του δίνει το θάρρος να σε... ενοχλήσει;
Δεν μπορείς να ανέχεσαι τα πάντα, φυσικά.
Κάποτε πρέπει να καταλάβει πως... υπάρχουν και όρια της... αντοχής σου απέναντί του.
Και του το δείχνεις φανερά ότι ενοχλήθηκες.
Επειδή είσαι ειλικρινής.
Ναι, είσαι!
Μα φίλος του... δεν είσαι!
Γιατί, όταν είσαι φίλος με κάποιον σημαίνει πως τον αγαπάς.
Γιατί...
Όταν αγαπάς, αντέχεις, παρόλη τη δική σου σκοτεινιά και την αφάνταστη σκοτεινιά του άλλου, όσο μικρή και ανώφελη αν σου φαίνεται εσένα. Για κείνον, εκείνη την ώρα που σε χρειάστηκε ήταν η χειρότερή του ώρα. Για αυτό και σε έψαξε. Επειδή πίστευε ότι θα ήσουν εκεί σαν φίλος.
Όταν αγαπάς, δε θα θεωρήσεις τον ξένο πόνο ή την αγωνία υπερβολή.
Όταν αγαπάς δεν ενοχλείσαι.
Όταν αγαπάς, δεν ανέχεσαι.
Όταν είσαι φίλος, δεν ανέχεσαι.
Ξέρεις μόνο να αγαπάς. Όλες τις ώρες, όχι μόνο όταν όλα πάνε σύμφωνα με τα κέφια σου. Όλες τις μέρες, όχι μόνο τις ηλιόλουστες. (Ξέρεις, δεν έχει ωράριο και μερομήνια η αγάπη).
Όταν αγαπάς, δεν παρατάς. Και δεν προσποιείσαι πως είσαι εκεί, ενώ επιθυμείς διαφυγή και το δείχνεις με χίλιους τρόπους.
Όταν αγαπάς, δε σου φαίνεται βαρύς ο φίλος, φιλε μου.
Νιώθεις απλά πως αυτή είναι η θέση σου. Να είσαι εκεί, όταν σε χρειαστεί, ακόμα κι αν θεωρείς τον δικό του πόνο μικρότερο από τον δικό σου. (Και πώς ξέρεις εσύ σε τι κατάσταση βρίσκεται η ψυχή του όταν σε αναζήτησε με αγωνία σαν την τελευταία του ελπίδα, αλλά εσύ... τον άδειασες κανονικά και έδειξες καθαρά πως ενοχλήθηκες και μόνο που σκέφτηκε εσένα.)
Όταν αγαπάς, δεν αρνείσαι την επικοινωνία. Δεν ξέρεις καθόλου αν μετά από λίγο θα είναι ακόμα εκεί, αν θα ζει ακόμα για να επανορθώσεις τα μπαλώματα της τάχα αγάπης σου.
Όταν αγαπάς...
Άστο...
Η αγάπη είναι καθαρά θέμα καρδιάς που ξέρει να δίνεται.
Άστο...
Η φιλία είναι κάτι βαθύ και σπουδαίο και φτάνει ως τη θυσία.
'Αστο...
Αυτός που αγαπά, έχει έννοια, μέσα στις ατέλειωτες τις δικές του, έχει ενδιαφέρον, έχει αγωνία, έχει ευχές, έχει παρουσία, έχει... πόσα έχει...
Αυτός που αγαπά!
Αγαπάμε αλήθεια;
Άστο...
Αυτά ή αυτούς που αγαπάμε αλήθεια, όλοι ξέρουμε πώς τους φερόμαστε...
Ένα μόνο με ξενίζει εμένα, τόσα χρόνια ζωής ταλαιπωρημένης...
Γιατί μιλάμε για φιλία, αν δεν το νιώθουμε πραγματικά;
Τι στο καλό ξεστομίζουμε παχιά λόγια αγάπης για ανθρώπους που μετά θα πληγώσουμε;
Άστο...
Προσωπικά προτιμώ τα ζωάκια μου!
Δεν ενοχλούνται ποτέ όταν σε βλέπουν, δε σε σιχαίνονται, δε σε ανέχονται, δε σε απορρίπτουν, δε σε κρίνουν.
Μόνο να αγαπούν ξέρουν!
Και η αγάπη η δική τους ποτέ δεν μπαλώνει τη φιλία!
Άστο...
Αν τα προσέχαμε περισσότερο, πώς φέρονται την κάθε στιγμή απέναντί μας, ίσως μαθαίναμε την αγάπη!
Άστο...
Είμαστε ακόμα... μακριά νυχτωμένοι.
Τουλάχιστον, να παραδεχόμαστε πως είναι ανάγκη να κλείνουμε πληγές ο ένας του άλλου.
Μα όχι με μπαλώματα της τάχα φιλίας. Όχι με κατηγορώ και καινούριες φιλοσοφίες όπου πάντα ψάχνουμε τον φταίχτη (και τι ειρωνεία, ποτέ δεν είμαστε εμείς)...
Όχι με κακομοιριές και γκρίνιες και εγωιστικά ξεσπάσματα θιγμένου πρίγκιπα.
Μόνο η αληθινή αγάπη, ακόμα και λειψή, μπορεί να επουλώσει ματωμένες καρδιές, προδομένες, αδικημένες, χαμένες στη σιωπή της άρνησης!
Έστω λειψή η αγάπη μας και αδύναμη!...
Μπορεί να κλείσει ραγίσματα.
Την έχουμε;
Copyright © Πόλυ Μίλτου
(Η φωτογραφία από το ίντερνετ)