Είναι τόσο απλό να ομορφύνεις τον κόσμο...
Τόσο απλό... Και τόσο περίπλοκο συνάμα...
Όλα είναι θέμα επιλογής.
Άλλοι διαλέγουν να γίνουν άνθρωποι ντροπής, θλιβεροί και σιχαμεροί που καταστρέφουν την ελπίδα κλέβουν και σκοτώνουν χωρίς ντροπή και συνείδηση.
Άλλοι, λιγοστοί, θα προτιμήσουν την ευτυχισμένη πορεία πάνω στα αγκάθια. Ένα φως τους κυκλώνει και πίσω, στα ματωμένα τους χνάρια μένει μόνιμο το συναίσθημα της γαλήνης.
Η ώρα της επιλογής πονάει σαν τη δύσκολη γέννα.
Η πορεία τρομάζει σαν τους τρικυμισμένους ωκεανούς.
Οι δοκιμασίες λυγίζουν τους γενναίους και δημιουργούν απόγνωση και φόβο.
Κι όμως... Εμείς φταίμε.
Κάναμε τα απλά να φαντάζουν ανατριχιαστικά, απειλητικά και επικίνδυνα. Τα βαφτίσαμε με λέξεις διαστροφικές. Πετάξαμε την αθωότητα στα σκουπίδια.
Και απέμεινε το χάος με το οποίο χορτάσαμε θλίψη. Απέμεινε η συνήθεια να μηρυκάζουμε λόγια ανόητα χωρίς ουσία.
Έτσι, για να γεμίσουμε το κενό.
Και έρχεται μια στιγμή που αναζητά η ψυχή την αλήθεια.
Χόρτασε ψέμα και φθόνο και δόλο.
Ξεχαστήκαμε να περιφερόμαστε σε ξένες αυλές, να παρακολουθούμε ιδιότροπα ξένες ζωές, να κρίνουμε όσα δεν είναι δική μας ευθύνη, να δίνουμε συμβουλές για ξένα κονάκια, να θυμώνουμε για όσα δεν είναι δικαίωμά μας...
Ξεχαστήκαμε να φθονούμε και αγριέψαμε με άλλων πρόσωπα.
Ξεχάσαμε πως ένα καθρέφτης περιμένει πάντα σε μια μεριά να μας δείξει το δικό μας με σκληρές πινελιές.
Αντέξαμε ξένες βροχές και για τη δική μας ψιχάλα κλαφτήκαμε πως ήταν τσουνάμι.
Τώρα; Όλα φαντάζουν αμφίβολα. Τώρα; Πώς θα βρεις δύναμη να αντέξεις σε κάτι σπουδαίο;
Κοίτα. Κάποτε η ζωή μας περιμένει στη γωνία να μας φορτώσει τα δικά μας βάρη. Κάποτε έρχεται ώρα να λογαριαστούμε προσωπικά με αυτό που πιστέψαμε για αληθινό μας εαυτό. Και τότε τα χάνουμε.
Τότε; Τώρα είναι το τότε... Τώρα...
Ποιος ελέγχει το τώρα μας; Πώς θα βρούμε δύναμη στα μεγάλα και σπουδαία;
Η ψυχή μας είναι το κέντρο. Εκεί βρίσκεται η απλότητα.
Κάτι λίγο χρειάζεται μόνο. Ένα κομμάτι καλοσύνης. Δικαίου. Ειλικρίνειας. Ενσυναίσθησης. Θάρρους.
Και να, πάλι ο όμορφος άνθρωπος αναδύεται από τα σκοτάδια του για να βάλει τα πάντα στη θέση τους.
Έτσι γίνεται το θαύμα. Το προσωπικό. Το κοινωνικό. Της πατρίδας.
Η ψυχή να αντέχει και όλα αντέχουν.
Απλότητα. Ισορροπία. Εμπιστοσύνη.
Εμείς ας φροντίσουμε το "εγώ" μας. Αυτό που θάβαμε για χρόνια πίσω από μια βιτρίνα τάχα ανθρώπινη. Ας γίνουμε πράγματι άνθρωποι. Στο χέρι μας είναι.
Η επιλογή κοστίζει. Ναι. Θέλει γενναιότητα η απόφαση της σοβαρότητας.
Εμείς... ας πράξουμε τα δικά μας καθήκοντα με εντιμότητα. Ενώπιον του εαυτού μας και των παιδιών μας.
Και Άλλος κρατάει στα χέρια Του τις τύχες του κόσμου!
Καλό μας ξεμπέρδεμα... Ας σκύψουμε μέσα μας...
Είναι καιρός να ξαναβρούμε ισορροπίες χαμένες.
Την αγάπη μου!
Copyright © Πόλυ Μίλτου