(Μια ωδή στεναγμού και ανάτασης, αφιερωμένη σε κάθε παιδική ύπαρξη, όπου κι αν βρίσκεται. Λαβωμένη η καρδιά μου για τα παιδιά του πολέμου, σε όποια μορφή του… Χαρά μου, η χαρά τους…)
Ο κόσμος είναι η παρουσία των μεγάλων στη ζωή σου,
(κρίμα το όνομα, που σημαίνει στολίδι…),
γιατί το αληθινό στολίδι είσαι εσύ, μικρό μου.
Εσύ!
Που τα μαλλιά σου τα φωτίζει ο ήλιος,
που ανεμίζει το φόρεμά σου στον πρωινό απαλό άνεμο,
που για χάντρες, φοράς στο λαιμό σου τη δροσιά της αυγής.
Εσύ!
Που αγκαλιάζεις τα λουλούδια με τρυφερότητα μάνας,
που μιλάς στα πουλιά και έχεις φίλες πεταλούδες πολύχρωμες,
που σιωπάς σε κάθε αρνητική προσβολή,
που ανασαίνεις κι ελευθερώνονται λευκά περιστέρια,
η ψυχή σου η ίδια σημαίνει ουρανός!
Εσύ!
Που συντροφεύεις τα στάχυα στην κίνηση του αγέρα,
που ακουμπάς τα όνειρά σου στα φτερά των νεράιδων.
που χαμογελάς και ομορφαίνει όλο το σύμπαν.
που, όταν κλαις με λυγμούς, οι καρδιές ματώνουν τριγύρω,
όσων ανθρώπων ακόμα απέμειναν.
Εσύ!
Που είσαι η έλευση της ειρήνης,
η σιωπή των στεναγμών,
η κατάπαυση των πολέμων,
η μαυρίλα σε κάθε άνανδρο, ανώριμο, αισχρό,
η δόξα της καλοσύνης και της συγγνώμης.
Εσύ!
Η παρουσία ομάδων αγγελικών σε κάθε σου βήμα.
Το χάδι του Θεού πάνω στη γη!
Μια κραυγή αγωνίας θα αφήσω να ακουστεί στα πέρατα, μικρό μου!
Ένα ουρλιαχτό ανθρώπινης πείνας για Αγάπη!
Μια μπαλάντα της θλίψης θα τραγουδήσω στα πιο δυνατά ντεσιμπέλ.
Θα τραντάξω τα σύμπαντα!
Μήπως και ξυπνήσω τις συνειδήσεις των ασυνείδητων!
Μήπως,… μήπως και νιώσουμε όλοι μας, την ευθύνη μας!
Πώς τα καταφέραμε, άραγε, εμείς, οι μεγάλοι «σοφοί»;
Πώς κατορθώσαμε το ανούσιο, το πλέον ανόητο και ανόσιο;
Κατακρεουργήσαμε τα σώματα των παιδιών μας;
Μαράναμε τα θεϊκά τους χαμόγελα;
Μολύναμε τα αθώα με τη δική μας αδιαφορία;
Αγναντεύουμε την αδικία με ηρεμία, όπως τη θάλασσα…
Όλα πάνε καλά, όταν αισθάνονται αυτά, το κενό μας εγώ;
Σκότος βαθύ!
Σημάνετε πάλι τις καμπάνες, αδέρφια της χαράς!
Όσοι θαυμάζουμε το μοναδικό, όσοι αγαπάμε το τέλειο!
Όσοι απομείναμε άνθρωποι, ας κερδίσουμε ήθος!
Πιο υπέροχο είδος από το είδος τους, δεν υπάρχει,
το υπογράφω χωρίς καθόλου ντροπή!
Τα μωρά, τα νήπια, τα παιδιά και οι νέοι!
Αφήστε, ενήλικες, τα μικρά μας παιδιά,
να ομορφύνουν και πάλι τον άκοσμο κόσμο μας.
Αφήστε τα δροσερά, απίθανα πλάσματα,
να μας γλυτώσουν από τον καύσωνα, που δέρνει αλύπητα τη γη!
Αυτά κουβαλούν τη γαλήνη στους ώμους τους,
αυτά περπατούν σε μονοπάτια μυστικά της ελπίδας μας,
αυτά είναι το κόσμημα του ουρανού και της γης!
Εσύ, παιδί μου!
Εσύ, χαρά μου, εσύ!
Είσαι ο υπέρλαμπρος και σπάνιος θησαυρός μας!
Η ύπαρξή σου είναι πρωτότυπη,
δεν αντιγράφεται με τα φτωχά μας πινέλα,
δε βγαίνει σε αγάλματα, δεν αντέχει το άνομο και παράλογο.
Εσύ, που έχεις για αδέρφια σου τα άστρα
και η σελήνη σε νανουρίζει με την υπόσχεση όλων μας!
Ένα νανούρισμα μόνο, σου πρέπει, στοργής!
Τίποτα άλλο, γλυκιά μου αγάπη!
Εσύ!
Π. Μίλτου (Τα παιδιά, η αιτία που υπάρχω και είμαι αυτό που είμαι! Η ψυχή μου τα θαυμάζει και τα αγαπά αδιόρθωτα. Δηλώνω ένοχη!...)