(Αφιερωμένο σε πολύ ελεύθερες ψυχές!!!...)
Τον αναζήτησα πολλές φορές,
να δω τι φαίνεται.
Ομίχλη και σκοτάδι και χαμός η απάντηση.
Δεν ήταν ο καλός καθρέφτης,
ο λευκός, ο αθώος,
επάνω του ραβδί κακιάς νεράιδας έχει αγγίξει.
Μίσος βαθύ κι απέραντο, αυτός κερνούσε.
Τον είχα σκεπασμένο με γερά καλύμματα,
ώσπου να καταφέρω να αντικρύσω την αλήθεια.
Το δεύτερο εγώ μου εμφανίστηκε αμέσως στο αντίκρυ.
Αλλιώς η μία όψη κι άλλη η δεύτερη.
Μα εγώ τον έφερα στα κέφια μου και σάστισε…
«Δική μου η επιλογή της ονειρόπαρσης, χαρά μου,
εγώ αποφασίζω τι θα είμαι,
όχι εσύ!»
Ακούστηκαν ως τους γκρεμούς κι ως τα απάτητα τα όρη,
τα ουρλιαχτά του τα μαινόμενα απ’ την άρνηση.
Μαύρισε,
άφρισε και αγρίεψε παράξενα,
μετέτρεψε το πρόσωπό μου,
άσκημη μούμια,
προσπάθησε να εκμεταλλευτεί τους φόβους μου,
με εκβίασε με πάθη κι ανασφάλειες και υποσχέσεις,
μα δεν κατάφερε με τα τερτίπια του τα πονηρά
και τις σιχαμερές μεταμορφώσεις του να με νικήσει!
Έσπασε, τέλος,
έγινε αμέτρητα αδιάφορα συντρίμμια,
μα έμεινε όρθιος στον τοίχο κρεμασμένος,
να μου θυμίζει το φρικτό,
το απαίσιο κουφάρι του,
πόσο νικά η ψυχική η θέληση για μια καλύτερη ζωή!
Π. Μίλτου