ΚΑΘΩΣ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΠΡΟΧΩΡΑ, Η ΛΙΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΕΛΚΥΕΙ ΚΑΡΔΙΕΣ!!!
ΤΡΕΙΣ ΜΗΝΕΣ ΑΚΟΜΑ… ΤΡΕΙΣ ΜΗΝΕΣ ΚΑΙ ΚΑΤΙ…
ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΕΤΕ!
«…Όταν εμφανίστηκε η Λίνα στις σκάλες εκείνο το πρωινό, όλοι όσοι την είδαν,… τα έχασαν. Την είχαν συνηθίσει με πένθιμα μαύρα ρούχα και τώρα ένιωθαν σαν να έβλεπαν έναν τελείως διαφορετικό άνθρωπο.
Με το πανάκριβο ολομέταξο φόρεμα, δώρο της Χαράς, από απαλό γαλάζιο ύφασμα, το λευκό μεγάλο γιακά από διάφανη λεπτεπίλεπτη πανάκριβη δαντέλα και τη λευκή ζώνη, η οποία έδενε λοξά στο πλάι, η Λίνα έμοιαζε σαν φερμένη από άλλον κόσμο, σαν πριγκίπισσα παραμυθιού. Τελείως απλή, άβαφη, με τα μαλλάκια της μισοπιασμένα απαλά πίσω με το γαλάζιο φιόγκο – οι κορδέλες ήσαν πάντα η αδυναμία της και το μοναδικό της στολίδι,– με την αθωότητα ζωγραφισμένη στο γλυκό της πρόσωπο, ήταν υπέροχη!
_ Α, πα, πα! Το κοριτσάκι μας είναι αυτό, Χαρά; απόμεινε να τη χαζεύει ο Λουκάς και άρχισε να σφυρίζει με αληθινό θαυμασμό.
Η γυναίκα του σιγογέλασε με κέφι.
_ Τι έπαθες, Λουκά, χρειάζεσαι γυαλιά, μήπως; Δε γνωρίζεις τη Λίνα;
_ Μα… είναι απίθανη, αγάπη μου, είναι πανέμορφη!...
_ Πάντα κουκλίτσα ήταν η Λίνα μας! Και τώρα κάτσε φρόνιμα, μη μου τη ζαλίσεις πριν φθάσουμε, το κορίτσι μας παίρνει πτυχίο σήμερα!... Ίαν, έχετε το νου σας μην τυχόν ξυπνήσει ο Μάρκος, εντάξει;
_ Εντάξει, κυρία!... Μις Λίνα, καλό πτυχίο!...
Είχαν δίκαιο οι Δέρι που την καμάρωναν! Έτσι ξαφνιάστηκαν και στη σχολή όταν την είδαν. Καθώς το πένθος είχε φύγει απ’ τα ρούχα και τη μορφή της, είχε αναδειχθεί ξαφνικά όλη η εκπληκτική, γλυκιά ομορφιά της, μια ομορφιά παράξενη, άλλου είδους. Τα αγόρια την κοίταζαν με θαυμασμό, τα κορίτσια με ζήλεια, όμως η ίδια ούτε καταλάβαινε τίποτε. Βρισκόταν στον κόσμο της και στεκόταν σιωπηλή και συγκινημένη. Η σκέψη της ήταν σ’ αυτούς που ήσαν νεκροί και δε θα έρχονταν να τη δουν να παίρνει όχι ένα, αλλά δύο πτυχία. Οι δικοί της θα έλειπαν όλοι!
Όταν έφθασε η ώρα και ανέβηκε με την Τήβεννο και το πηλήκιο να πάρει τα πτυχία της και σαν αριστούχα να μιλήσει στους σπουδαστές, δεν άντεξε και αναλύθηκε σε λυγμούς. Ευτυχώς τη δικαιολόγησε ο καλός της διευθυντής, ο κύριος Τζέιμς, ώσπου ξαναβρήκε κάπως την ψυχραιμία της. Ο λόγος της ήταν σύντομος και περιεκτικός και κατάφερε έτσι, επιτέλους, να γυρίσει στη θέση της, μέχρι να πάρουν το πτυχίο τους όλοι και να σταθούν στη σειρά για το τέλος της τελετής.
Οι Δέρι ήσαν συγκινημένοι. Αυτοί περισσότερο απ’ όλους καταλάβαιναν το μεγάλο της πόνο, γι’ αυτό, μόλις κατέβηκε απ’ το βάθρο, βρέθηκε κλεισμένη στην αγκαλιά της ολόξανθης φίλης της, ενώ ο Λουκάς, ολόκληρος άντρας, δεν μπορούσε να συγκρατήσει τη συγκίνησή του και σκούπιζε συνεχώς τα μάτια του.
Τη βοήθησαν να τελειώσει γρήγορα με τις διατυπώσεις και… κυριολεκτικά την άρπαξαν μαζί τους. Μα τότε έγινε κάτι που κανείς τους δεν είχε υπολογίσει, πολύ περισσότερο η ίδια η Λίνα…»
ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ!... ΚΑΛΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ!!!...
Π. Μίλτου
(Σημείωση: Λόγω προσωπικών μου δυσκολιών, τα βιβλία μου δεν υπάρχουν στη βιτρίνα βιβλιοπωλείων. Στέλνονται στη διεύθυνσή σας μετά από δική σας παραγγελία ή στη σελίδα μου στο fb ή στην εκδοτική Φυλάτος. Τα ταχυδρομικά δωρεάν.
Περισσότερες πληροφορίες, στο πλάι- δεξιά . Ευχαριστώ!)
Να σημειώσω επίσης πως η εικόνα είναι δάνειο από το:New-Fashion-font-b-Light-b-font-font-b-Purple-b-font-font-b-Quinceanera Η πραγματική εικόνα είναι ακόμα πιο όμορφη! Και πάλι ευχαριστώ!