Στο ρυθμό των κυμάτων, χορός,
με το ύδωρ το ρέον ταιριάζει απίθανα.
Απαλό και βελούδινο άγγιγμα,
το υγρό του το χάδι.
Ένα φλοίσβο ξυπνάει το κάθε μου βήμα.
Βράχοι ενάλιοι σωπάστε και κρατήστε ανάσες!
Δεν ακούτε τον ψίθυρο των κρυμμένων ψυχών;
Αναμνήσεις, οράματα και ανταύγειες, χρώματα,
συνοδεύουν με χάρη την κίνηση.
Προσοχή στις σταγόνες, μην πληγώσεις το πέλαγος.
Προσοχή πού πατάς, θα ματώσεις το πέλμα σου.
Προσοχή στα θηρία, μην πονέσεις το μέσα σου.
Όλα αλλάζουν, καρδούλα μου, όλα!...
Πίσω σκότος βαθύ, μην κοιτάξεις καθόλου!
Καταιγίδες σε τσάκισαν,
να σε κάψουν προσπάθησαν,
κοίτα μόνο τα αταίριαστα βότσαλα,
πώς φεγγίζουν στο φως, που κρυμμένο αναμένει.
Πόσα σύννεφα πια;
Όσα άσχημα τέρατα, θα τα πνίξει η θάλασσα,
μην τα παίρνεις μαζί σου!
Η βροχή σα να κόπασε και ο αέρας το ίδιο.
Ευτυχώς, έχω μάθει να αντέχω τις μπόρες.
Περιμένω τον ήλιο,
να φωτίσει τον κόσμο ελεύθερα,
το χρυσίζον νερό κελαρύζει το μήνυμα:
«Όταν όλα χαλάνε και σου μοιάζουν να χάνονται,
μια καινούρια αυγή να προσμένεις!»
Ένα άρωμα αιθέριο αλμύρας συνοδεύει την αύρα μου,
παρά θίνα αλός θα στεγνώσω,
για να κάνω και πάλι καινούριο ξεκίνημα,
στη γαλήνη του απείρου, στο αέναο άγνωστο,
με σκαρί τον παλμό των γαλάζιων ονείρων μου.
Τα πιο ωραία απ’ όλα… δε φαίνονται,
τα φυλάω στης καρδιάς μου το βάθος πιστά!
Π. Μίλτου