κι η σελήνη στην καρδιά της,
πανώρια σαν την Άνοιξη,
ζεστή σαν Καλοκαίρι.
Βλέμμα της μάνας, τρυφερό,
τα χείλη σιωπηλά, κλειστά,
κρύβουν βαθιά τη θλίψη της,
να μη σε ανησυχήσουν.
Είναι η ψυχή της λαμπερή,
γενναία η περπατησιά,
για όσους πλησιάζει,
(τι τυχεροί που είναι),
μαγευτική σαγήνη!!!
Ελκύει τα άστρα του ουρανού,
τις χάριτες της γης,
ολόλευκες περιστερές,
πίνουν στα χέρια της νερό
και η γη ανθίζει όπου περνά..
Ειρήνη σπέρνει στη φωτιά,
κι αν είναι αδύνατο το θαύμα,
η ελπίδα αναγεννιέται,
σαν φοίνικας του αρχαίου μύθου.
Όχι, ψευδαίσθηση δεν είναι!
Υπάρχει, είναι αληθινή!
Η πιο ωραία κόρη!!!
Ολόχρυση, εξαίσια!
Χαρίζει χάδια απλόχερα
κι έχει μια ανοιχτή αγκαλιά,
γεμάτη κατανόηση,
για κάθε πονεμένο.
Πολύτιμη η παρέα της,
παγκόσμια λαχτάρα,
τρελή επιθυμία,
οι πάντες την αναζητούν
και την ποθούν με πείσμα.
Μα δεν τη νιώθουν οι πολλοί,
τη θεωρούν ανόητη,
ευάλωτη, αστεία,
εύκολο θύμα, άπειρο,
χαλί λεπτό στο πέλμα τους.
Πόσο τρελοί οι άνθρωποι,
επιθυμούν την αύρα της,
μα να τη διώχνουν προσπαθούν.
Όταν τη χάσουν…
είναι αργά!
Πίσω δε θα γυρίσει!
«Αγάπη» όνομα ιερό,
μα ντελικάτο, μάτια μου.
Σιχαίνεται το ψέμα!
Μόνο η αθώα η καρδιά,
Καταλαβαίνει!!!
Π. Μίλτου