Αγναντεύω στο πέλαγος!
Χίλια χρώματα βάφουν τα ουράνια!
Θα υψώσω τα χέρια μου
για ν’ αγγίξω τα νέφη,
να τα κάνω πουλιά τρυφερά,
αγκαλιές θε να φτιάξω με άνθη.
Θα κοιτάζω το φως,
θα αρχινίσω τραγούδι απαλό,
μελωδία της γης και του ανέμου,
θα εμπνεύσω το ξάγναντο.
Όταν θα έρθει και πάλι η βραδιά,
αναμνήσεις γλυκές τα όνειρά μου,
θα μου πιάσουν φιλίες.
Ένας ήλιος λαμπρός,
στης ψυχής το θρονί.,
ηλιαχτίδα θα γίνω στο διάβα μου!
(Μην κοιτάξεις τα μάτια μου μόνο,
είναι ακόμα νωπά,
ξεγελούν στη χαρά τους!
Η σελήνη τη νύχτα, η φίλη μου,
μυστικά μού σκουπίζει τον πόνο.)
Το πρωί θα αντικρίσω και πάλι το φως!
Το χαμόγελο θα έχω σημαία!
Θα απλώνω τα χέρια μου,
μια ζεστή αγκαλιά,
της στοργής η μιλιά,
μυρωμένη πνοή της συγγνώμης!
Ο αέρας της Άνοιξης…
ψιθυρίζει μια λέξη…
μα την έχω… κρυφή!
(Χίλιοι άνθρωποι γύρω,
δεν υπάρχει κανείς να μ’ ακούσει.
Το «γιατί» της καρδιάς μου απέραντο!)
Ηλιαχτίδα θα γίνω!...
Ηλιαχτίδα για όλους τους άλλους!
Ηλιαχτίδα!…
Και αγάπη!...
Μια συνήθεια ζωής!
Μια πορεία... ασέληνη!
Είναι εύκολο, νόμισες;
Π. Μίλτου