(21η Μαρτίου, ημέρα αφιερωμένη στους παραμυθάδες, τους συγγραφείς και τους ποιητές! Χρόνια μας πολλά, αδέρφια συγγραφείς, χρόνια μας πολλά!!!)
εγώ σαν χρυσαλίδα είμαι πάντα.
Όταν κουράζομαι ή θλίβομαι πολύ,
μπαίνω μες στο κουκούλι μου και κλείνομαι,
και μένω εκεί για όσο χρόνο πρέπει.
Να κλείσουν οι πληγές που αιμορραγούν,
να πάρω δύναμη, να ξανανιώσει η ψυχή μου.
Όταν βγαίνω και πάλι στην αλήθεια,
είμαι αγνώριστη, μια άλλη, μια καινούρια!
Μέσα ολόμαυρη εισήλθα και χωμάτινη,
τώρα το φως αντανακλώ με πλήθος χρώματα,
φτερά πανέμορφα φυτρώνουνε στο σώμα μου,
έχω λουλούδια στην καρδιά και στα μαλλιά
και μια αγκαλιά γεμάτη φεγγαρόφωτο.
Έλα να σε κεράσω απ’ τη χαρά μου,
ήσουν εσύ που συγκρατούσες τα όνειρά μου,
να σου προσφέρω θέλω ένα χαμόγελο,
σε περιμένω να πετάξουμε μακριά,
μες στων παραμυθιών
τον κήπο τον ευωδιαστό.
Θα μεταμορφωθείς κι εσύ σε λίγο,
γιατί της ποίησης η χώρα σε προσμένει.
Θα περιμένω και εσένα, αδερφέ!
Των συγγραφέων η ώρα τώρα αρχίζει!...
Π. Μίλτου