μόνο αυτά θα ξέρουν να σου πούνε.
Είναι αγνά και αθώα, τρυφερά πολύ,
δε θεωρούν υποκρισία τίποτα και δόλο,
δε λένε ψέματα ποτέ σε αυτό που νιώθουν
και για το φίλο τους θα πέσουν στη φωτιά!
Για την αγάπη, φίλε, μίλα στα παιδιά
πρέπει να μάθουν την αλήθεια από νωρίς,
ότι θα κλάψουνε πολύ και θα υποφέρουν.
Σαν μεγαλώσουν δε θα βρούνε αληθινούς!
Θα τους σκλαβώσουνε στα «πρέπει» και στα «ίσως»,
θα αιχμαλωτίσει το συμφέρον την καρδιά τους,
θα έχουν συνηθίσει να προδίδουν, να πικραίνουν,
να αφήνουν πτώματα στο διάβα τους,
να έχουν χώμα για ψυχή, σίδερο, πάγο!
Για την αγάπη να μαθαίνεις στα παιδιά,
είναι νωρίς ακόμα, δεν το ξέρεις!
Μπορεί κάποια απ’ αυτά να βγουν αληθινά,
ίσως μας μάθουν και εμάς πώς ν’ αγαπάμε.
Για την αγάπη, ξένε, μη μιλάς εσύ,
θα πεις πάλι λεξούλες που πληγώνουν.
Μόνο συντρίμμια έχεις μάθει να αφήνεις,
μη μου φωνάξεις πάλι ότι αγαπάς,
δε σε πιστεύει πια κανείς, γι’ αυτό σιώπα!
Αν η καρδιά σου έχει φως θε να φανεί,
και δε χρειάζονται οι λέξεις, στο δηλώνω!
Όμως, λυπάμαι, θα στο πω και μια φορά,
για να αγαπάς, πρέπει να έχεις και ψυχή,
καρδιά από σάρκα, όχι πέτρα, με ακούς;
Για την αγάπη, τρέχα, ρώτα τα παιδιά
κι όσους παιδάκια είναι ακόμα στην ψυχή!
Αυτοί που ξέρουν να προσφέρουν ένα χάδι,
ένα χαμόγελο, μια λέξη αληθινή,
μια αγκαλιά ζεστή που δεν προδίδει.
Εσύ που αυτά δεν έχεις, δε με πείθεις,
μη μου λερώνεις την αγάπη με το ψέμα!
Για να τη μάθεις, τρέχα, ρώτα τα παιδιά,
αυτά θα ξέρουν να σου πουν τα μυστικά της!
Π. Μίλτου