Στέκονται πάντα απόμερα, προτιμούν τη σιγή και αγκαλιάζουν για φίλο τους το σκοτάδι.
Θα τις βρεις, μόνο αν ψάξεις, να κάθονται με κεφάλι σκυφτό και το βλέμμα στο άπειρο, δε σ' ακούνε τι λες, δε σε βλέπουν.
Η ψυχή τους είναι θλιμμένη από πόνο και πένθος βαρύ!
Και δε θέλουν ούτε το λόγο σου ούτε το άγγιγμα.
Πήγαινε, κάθισε δίπλα τους και κλάψε μαζί τους
και προσπάθησε να ακούσεις τι έχουν να πουν.
Αυτό θέλουν μόνο! Μια κατανόηση.
Μια καρδιά που χτυπάει γι' αυτές στο δικό τους ρυθμό.
Σιωπή, σεβασμό!
Μια ψυχή που αισθάνεται το δικό τους σκοτάδι
και δεν κρίνει ούτε έχει απαίτηση όλοι οι άνθρωποι να είναι το ίδιο.
Ξέρεις, είναι κι οι άλλες ψυχές,
που έχουν χάσει την κάθε ελπίδα.
Με φιλίες προδόθηκαν και με αγάπη πληγώθηκαν.
Τις κορόιδεψαν σε κάθε καλή τους προσπάθεια, ειρωνεύτηκαν κάθε τους λόγο, τις πολέμησαν σε κάθε τους βήμα και απαξίωσαν κάθε συναίσθημα, κάθε σκέψη τους και το κάθε τους χάρισμα...
Τις συνέτριψαν, όχι οι εχθροί, μα οι "φίλοι".
Μια πλημμύρα κακίας απειλεί την ψυχή τους
κι ο πιο μεγάλος εχθρός τους είναι η απόγνωση.
Κινδυνεύει η ζωή τους!
Δε σε θέλουν, δεν πιστεύουν κανένα!
Μα αν το θέλεις εσύ και μπορείς, πήγαινε, κάθισε δίπλα τους,
μην κουνιέσαι και μη σχολιάζεις.
Το δικό σου το φως, το απαλό σου χαμόγελο, ένα βλέμμα ζεστό, η αλήθεια του είναι σου και η ανάσα σου αρκεί!
(Π. Μίλτου)