σαν τις σταγόνες που βρέχουν το τζάμι,
έρχεται, μπαίνει, το Φθινόπωρο.
Αλλάζουν οι εικόνες, αλλάζουν οι ήχοι.
Το καλοκαίρι πήρε μαζί του το θόρυβο
τα τιτιβίσματα, τα κρωξίματα και τους βόμβους,
η ορχήστρα η μεγάλη των γλάρων αποσύρεται
και φεύγει μαζί της ο παφλασμός των κυμάτων,
και η αύρα του πρωινού,
που μυρίζει ιώδιο, γιασεμιά, τριαντάφυλλα και κρίνους.
Κάτι άλλο ετοιμάζεται τώρα!
Κάτι βαθύ, μυστικό, μερικές φορές σκοτεινό.
Ραντισμένο από τα δάκρυα του ουρανού,
πλημμυρισμένο από τ’ αρώματα της γης, των φύλλων που σαπίζουν,
τη ρετσίνα των πεύκων,
τη μυρωδιά της ομίχλης που σκεπάζει τα πάντα ένα γύρω
με τα διάφανα, μυστηριώδη πέπλα της.
Σ’ αυτό το καινούριο σκηνικό,
πιο πολύ ταιριάζει το σόλο.
Μαγεμένες φωνές τρυφερής ηρεμίας και περίσσιας γαλήνης.
Η μελωδία η ιδιαίτερη του Φθινοπώρου.
Σαν μουσική από έγχορδα με μια νότα κρουστών
Απ’ το θρόισμα του ανέμου στα γυμνά τα κλαδιά
και στα φύλλα που ρίχνονται να φτάσουν στο χώμα.
Ένας ρυθμικός ήχος τυμπάνου
από σταγόνες ανάλαφρες,
αέναος στροβιλισμός αδικημένης ομορφιάς,
κομμάτια θρυμματισμένου καλοκαιριού.
Συχνά- πυκνά κι ο κρότος καταιγίδας!
Δεν υπάρχει σιωπή στο Φθινόπωρο.
Δεν είναι γκρίζο, άχρωμο και θλιβερό.
Το φως του, ναι, θαμπώνει, μειώνεται.
Και η ανάσα της γης κρύβει τα σχήματα μέσα στα γκρίζα της πέπλα.
Αιωρούνται σκιές στον αέρα.
Πετούν και χορεύουν,
άλλοτε γρήγορα, άλλοτε αργά,
μα πάντα στους ρυθμούς της παράξενης μουσικής.
Της ιδιαίτερης μουσικής του Φθινοπώρου,
που συνοδεύεται από πλήθος τα θαύματα.
Κι αν προσέξεις καλά, μέσα από κάθε χορό,
η πλάση μέρα τη μέρα αλλάζει
ντύνεται χρώματα έντονα, ζεστά, γλυκά και γήινα.
Ω, ναι, πάρε ανάσα, μυρίζει Φθινόπωρο!
Δεν μπορείς να δεις καθαρό ουρανό.
Δεν ξεχωρίζεις ορίζοντα,
κι αναγκάζεσαι να ρίξεις το βλέμμα στη γη.
Και, τότε, προσέχεις,
πόσο όμορφο και λαμπερό έχει στρωθεί το χαλί της.
Όλο, μα όλο στις αποχρώσεις του ήλιου.
Και όλη η φύση κινείται αργά ή γρήγορα,
στους ρυθμούς της παράξενης μουσικής.
Της μαγεμένης μουσικής του Φθινοπώρου.
Μυρωδιές της γης, η ανάσα και οι ήχοι της.
Μη την πατάς την τριζάτη τη γη!
Καλύτερα ξάπλωσε πάνω στα φύλλα,
κλείσε τα μάτια, σκέψου τα χρώματα,
κίτρινα, κόκκινα, πορτοκαλί,
και έπειτα άκου τι έχει να πει:
«Είσαι γήινος, άνθρωπε!
Κι αν ήσουν η άνοιξη, κι αν ήσουν το θέρος,
έρχεται και για σε το Φθινόπωρο.
Προσγειώσου, θυμήσου από τι είσαι φτιαγμένος.
Μην τυχόν της περηφάνιας ο άνεμος,
σε κρατά μακριά απ’ την αλήθεια.
Πριν φτάσει της ζωής σου ο χειμώνας,
καλύτερα σκύψε και αφουγκράσου τη γη.
Είσαι συγγενής της, θυμήσου!
Για να μην επαίρεσαι ανάμεσα στους ομοίους σου!»
Π. Μίλτου