ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ!
Έχει πέσει σκοτάδι βαθύ,
σε ουρανό και σε γη.
Μαύρα σύννεφα και άγρια κύματα
με κυκλώνουν, μου κρύβουν το φως.
Πόλεμο αμείλικτο κάνουν με την πανσέληνο,
και τ’ αστέρια χλομιάζουν και αυτά.
Η ψυχή μου λυγίζει, νιώθω πως χάνομαι.
Σιωπή με τυλίγει, δεν υπάρχει κανείς.
Πού είναι οι «φίλοι» μου τώρα;
Όταν είχαν ανάγκη αυτοί,
εγώ ήμουν εκεί.
Είχα τρέξει μαζί τους χιλιόμετρα,
είχα δέσει πληγές,
Κι όταν είχαν χαρά,
πρώτος πήρα κιθάρα και φλάουτα,
για να παίξω παιάνες, μελωδίες τρελές,
πανηγύριζα τότε, το ξεφώνιζα σε όλη τη γη.
«Ένας φίλος μου αξίζει πολύ,
Να το μάθετε πρέπει!»
Αλλά, τώρα που είμαι εγώ που λυγίζω,
δεν υπάρχει κανείς να μου δώσει ζωή.
Η βαριά σιωπή της «τάχα» φιλίας τους,
με τραβά προς τη γη.
Είμαι μόνος!
Πάντα μόνος μου ήμουν,
μα δεν το ’ξερα τότε.
Η δική μου χαρά, τους έδινε λύπη,
Με αγωνία περίμεναν
αυτή τη στιγμή,
που το φως της ψυχής μου να σβήσει
και να πάψω να υπάρχω.
Κοροϊδία, και πόνο,
με κερνούν τώρα μόνο,
οι άλλοτε φίλοι μου.
Και χειρότεροι είναι αυτοί
που χρωστούν τη ζωή τους,
τη χαρά και τη νίκη σε μένα,
που ρουφούσα τη θλίψη τους
και τη σήκωνα εγώ.
Τώρα χαίρονται, στέκονται απόμερα,
με παρέες εχθρούς.
Περιμένουν να δουν να συντρίβομαι,
προσπαθούν να με δουν στο κακό.
Να με σκίσουν οι άνεμοι,
Να με κάνουν κομμάτια τα βράχια.
Κι ό, τι μείνει να το έχουν για ενθύμιο,
ενός τέλεια «άχρηστου».
Και πατώντας επάνω μου,
να σηκώσουν σημαία της δικής τους αξίας.
Ε, λοιπόν, όχι! Το δικό μου το φως
ξεκινάει από μέσα μου,
η πηγή του είναι η ίδια που κέρναγε
και τους άλλοτε «φίλους».
Κι αν θα πρέπει να σηκώσω το ανάστημα,
θα το πράξω αμέσως.
Δε θα κάνω κακό σ’ αυτούς που με πλήγωσαν,
δε θα αλλάξω να γίνω όμοιός τους.
Το κακό το αφήνω σε κείνους!
Δε θα γίνουν ποτέ τους σπουδαίοι,
αν δε μάθουν πώς να αξίζουν,
αν δε σκύψουν στο είναι τους,
για να βρουν τι τους φταίει.
Εαυτέ μου, εμπρός,
πάρε μόνος σου δύναμη!
Ανορθώσου και τράβα μπροστά!
Μείνε ίδιος, ή μάλλον, γίνε καλύτερος
από μέρα σε μέρα.
Ίσως, κάποτε, βρεις και ανθρώπους
με το άλφα μεγάλο
και το φως στην καρδιά.
Φτάνει αυτή τη φορά,
να ’χεις μάτια ανοιχτά!
Π. Μίλτου
Ένα μικρό αφιέρωμα, με αρκετό σαρκασμό, σε όλους όσους έχω αγαπήσει βαθιά, έχω βοηθήσει με όλη μου την καρδιά, έχω ακούσει τον πόνο τους και έχω χαρεί τρελά στη χαρά τους. Επειδή, για δώρο εισέπραξα κοροϊδίες, κουτσομπολιά, ίντριγκες και κακία, πολλή κακία!
Νομίζω πως είναι μια εμπειρία που, μάλλον, την έχουν γευτεί πολλοί.
Με τις υγείες μας, λοιπόν!
(Φυσικά, υπάρχουν και οι ευγνώμονες ψυχές και θέλω να το τονίσω πως δεν αφορά αυτές τις σπάνιες ψυχές τούτο το, ας το πω, ποίημα. Σε εκείνες, υποκλίνομαι!)