ΕΜΕΝΑ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΤΟ ΑΥΡΙΟ...
Με νοιάζει νόμισες, από πού ήρθε η καταστροφή;
Πλημμύρα ή φωτιά ή λάθος δρόμοι;...
Όχι, ρε, δε με νοιάζει!
Όπου υπάρχει ανθρώπινη αδιαφορία, είναι χειρότερη και από το λάθος, ξέρεις...
Το λάθος πάντα μπορεί να συμβεί... σε όλους...και είναι πράγματι ανθρώπινο... και πολλές φορές διορθώνεται, ξέρεις...
Η αδιαφορία, όμως, στη ζωή και στην ειρηνική επιβίωση τόσων ανθρώπων...
Η αδιαφορία στο αν σκοτωθούν και πάλι αθώοι...
Η αδιαφορία μπροστά στα πτώματα μικρών παιδιών...
Αυτή είναι εγκληματική ενέργεια και όχι μόνο...
Ρε δολοφόνε... Εσύ που έβαλες το χεράκι σου για μερικές χάρτινες στίβες, που πουλήθηκες στην κόλαση για ένα ψέυτικο χρήμα, το οποίο... πόσο νομίζεις ότι θα το χαρείς;...
Όποιος πάτησε σε πτώματα για να πλουτίσει, καλό δεν είδε...
Ρε ανάλγητε τζαναμπέτη της ντροπής, που θεωρείς ότι όλα ξεχνιούνται...
Υπάρχει δίκης οφθαλμός...και βλέπει τα πάντα...
Και να σε ρωτήσω, γιατί έχω απορία...
Πώς μπορείς και κοιμάσαι και ηρεμείς με τόσα θύματα που κρέμονται βαριά στο λαιμό σου;
Πώς μπορείς να διασκεδάσεις μετά από τέτοια σφαγή;
Ρε αδύναμε και κομπλεξικέ γραφειοκράτη, που όταν ήταν να φτιάξεις σωστά και εγκαίρως ένα μικρό χαρτί, ένα κάτι, για την ασφάλεια των πολιτών, εσύ ρέμβαζες και χλεύαζες τον ξένο πόνο... και κάπνιζες αδιάφορα με το "δε βαριέσαι"...
Ρε αδιάφορε άνανδρε και δειλέ συνάνθρωπε, εσύ που θα μπορούσες ίσως να κινηθείς και δεν το έκανες, γιατί θεώρησες πως οι άνθρωποι είναι νούμερα μαθηματικών υπολογισμών και σαν νούμερα άψυχα πεθαίνουν...
Ρε πλαδαρέ ανόητε, εσύ που κάθεσαι στις μεγάλες καρέκλες, ένα ξύλο ξερό και παγερό, με τη σκέψη στους βόθρους,... που νόμισες πως το να βλέπεις να πονούν και να υποφέρουν ψυχές, είναι τηλεπαιχνίδι για διασκέδαση με... παράπλευρες απώλειες...
Ρε... σε όλους μας...
Επειδή θεωρώ ότι σαν λαός, ξέρουμε να θρηνούμε πολύ...
Έχουμε, εξάλλου, δακρύσει και πονέσει και γνωρίζουμε να ξεσκίζουμε τα σπλάχνα μας για το άδικο...
Ρε σε όλους μας, που την επόμενη μέρα θα ξεχάσουμε τα πάντα, ό,τι δε μας αφορά, ό,τι δεν είναι δικό μας πρόβλημα, ό,τι δεν έβλαψε το δικό μας σπίτι...
Ρε σε όλους μας...
Όταν το κακό εξαπλώνεται, φίλοι, κι εμείς παίζουμε απλά τις θλιμμένες χήρες... είμαστε ένοχοι και συνένοχοι...
Μπορούμε να αλλάξουμε τη νοοτροπία μας του "'δε βαριέσαι" και, πριν έρθει η επόμενη καταστροφή, να έχουμε κάνει κάτι... έστω κάτι, ο καθένας μας, ο ένας με τον άλλο, να καλυτερέψουμε, να προλαμβάνουμε, να δίνουμε χέρια για το καλό;... Να γίνουμε άνθρωποι συνειδητοί σε όλα;
Αυτό το "δε βαριέσαι", η υποτίμηση του κακού σε κάθε μας βήμα, η αδιαφορία σε καιρούς ειρηνικούς, ο ύπνος του "δικαίου"... αυτό, μπορούμε να το αλλάξουμε;
Πιστεύω πως, αν ο καθένας μας σε αυτή τη γη έκανε με την καρδιά του το καθημερινό του καθήκον, όχι για το χρήμα, όχι για την υποχρεωτική αγγαρεία της δουλειάς, αλλά για το κοινό καλό, πολλά... ίσως να μην είχαν συμβεί ποτέ...
Τώρα, συνέβησαν...
Ο θρήνος μεγάλος! Ατέλειωτος...
Υπήρξαν και οι ήρωες του δράματος, όμως, κι ας πούμε ευχαριστώ...
Στους πυροσβέστες, στους αστυνομικούς, στους απλούς πολίτες που έτρεχαν να βοηθήσουν...
Ας μη βιαζόμαστε να κατηγορούμε αυτούς που μπήκαν μέσα στον κίνδυνο και πάλεψαν με κάθε τους κύτταρο για τις ξένες ζωές...
Ας πούμε ευχαριστώ... και είναι άνθρωποι...
Είναι κι αυτοί παιδιά κάποια μάνας, σύζυγοι με οικογένειες και παιδιά πίσω τους... ας πούμε ευχαριστώ για όσους έσωσαν κι ας αισθανθούμε τη θλίψη τους τη βαθιά για όσους δεν μπόρεσαν να σώσουν...
Οι ευθύνες όχι σε αυτούς που παλεύουν...
Ούτε ο Θεός έχει ευθύνη για τα εγκλήματα τα δικά μας... και για τη δολοφονική αμέλεια... γιατί το άκουσα κι αυτό...
Μυαλό μάς έδωσε, χέρια να δουλέψουμε και ευκαιρίες σε ήρεμους καιρούς να διορθώσουμε λάθη και να πάρουμε μέτρα για τους χαλεπούς καιρούς...
Είναι λάθος μας να αποδίδουμε ευθύνες πάντα στους αθώους...
Το έχουμε και αυτό το κακό σαν λαός...
Οι ευθύνες να αποδοθούν σε όσους δεν πάλεψαν τίποτα...
Σε όσους δεν κάνουν ποτέ τίποτα, ενώ μπορούν...
Σε όσους είναι υπεύθυνοι για πολλά και απλά,... δεν σκάνε για τίποτα...
Και για τους εμπρηστές δολοφόνους... το κρίμα...
Όλοι αυτοί είναι που φέρνουν τον όλεθρο σε κάθε τους βήμα... ..
Η καρδιά μου είναι τσακισμένη... ακόμα μια φορά και δεν μπορεί να συνέλθει από τη φράση..."παιδιά- θύματα"... και τόσοι πολλοί αθώοι οι νεκροί...
Θρηνώ και σπαράζω!
Αλλά η επόμενη μέρα πρέπει να μας βρει ανασκουμπωμένους και αλλαγμένους σε πολλά, σε πάρα πολλά...
Έλληνες, έχουμε πολλά να κάνουμε και αντί αν βρίζουμε το "μετά", ας μάθουμε να υποψιαζόμαστε και να προλαβαίνουμε το "πριν"... και ας αλλάξουμε νοοτροπία...
Μην περιμένουμε από αυτούς που. πουλημένοι, πουλάνε τη γη μας,... άδικος κόπος... ούτε θα καταλάβουν και είναι άχρηστοι για οτιδήποτε καλό...
Εμείς, σαν λαός, ο ένας με τον άλλο, ας δώσουμε τα χέρια και ας ξεφύγουμε από τη μιζέρια και τις αντιδικίες για το τίποτα... Ας γίνουμε ένα! Ένα για το καλό! Το κοινό καλό!...
Π.Μ.
(Έχει μπει μια ανάρτηση λίγο πριν, για βοήθεια στους πληγέντες)
(Παρακαλώ, το κείμενο δεν έχει σχέση με την πολιτική και τα κόμματα, τα σχόλια να είναι κόσμια...)