ΚΑΛΗΜΕΡΑ, ΓΗ...ΜΕ ΤΑ ΑΣΧΗΜΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΟΜΟΡΦΑ...
Αλήθεια, τι θεωρούμε όμορφο;
Τι μας φαίνεται σπουδαίο;
Τι μας ελκύει σαν μαγνήτης;
Μα... το προφανές, θα μου πείτε... Η ωραιότητα, η καπατσωσύνη, τα ταλέντα, η υπεροχή... είναι πράγματα απολύτως φανερά και αποδεκτά από όλους...
Αποδεκτά, ίσως... Φανερά, όμως;...
Δυο εικόνες σε μία, μπορούν να μας κάνουν να αλλάξουμε γνώμη...
Μια γλάστρα έσπασε, καταστράφηκε, θρυμματίστηκαν τα κομμάτια, που ίσως να ήταν δυνατόν να ξανακολληθούν, αν...
Και τώρα;
Τώρα, ένας άνθρωπος με μεγάλη καρδιά, με γενναία σκέψη, με θέληση για το καλό, με χάρισμα ανανεωτικής διάθεσης,... αντί να κάθεται να φτύνει, να βρίζει, να κοροϊδεύει, να ποδοπατά...
Πήρε το υλικό το στραπατσαρισμένο στα χέρια του, το αγάπησε, το χαίδεψε, του υποσχέθηκε πως θα το κάνει πιο όμορφο από ό,τι προοριζόταν πριν...
Τι θα ήταν πριν;
Μια ωραία, γερή, κανονική γλάστρα με κάποιο λουλούδι, όπως οι πολλές...
Μα η θρυμματισμένη γλαστρούλα είχε πονέσει, είχε απογοητευτεί, είχε χάσει τα πάντα...
Και τα χέρια και η καρδιά του καλλιτέχνη της έδωσαν μια αλλιώτικη χρήση, μια διαφορετική ομορφιά, μια ξεχωριστή και μοναδική εικόνα...
Θαυμασμός!!!...
Τι μπορείς να κάνεις, όταν έχεις μέσα σου την αγάπη!
Πόσες ψυχούλες, φίλε μου, μοιάζουν με τη γλαστρούλα που έσπασε και προοριζόταν για τα σκουπίδια...
Ο Θεός, όμως, μέσα από τα χαλάσματα... φτιάχνει τα σχέδιά Του...
Μα, ποτέ, δεν τα υλοποιεί με τα δικά Του χέρια...
Έπλασε τους ανθρώπους από πηλό... και τους έδωσε χέρια δικά τους, μυαλό, ταλέντα, καρδιά, διαίσθηση...
Τους έπλασε από πηλό για να θυμούνται πως είναι όλοι το ίδιο ευαίσθητοι και εύθραυστοι, όλοι το ίδιο φθαρτοί...
Κοίτα γύρω σου, άνθρωπε, ξημέρωσε και σήμερα... Είμαστε πλασμένοι για μικροί δημιουργοί...
Ανασκουμπώσου... Άσε την ψυχή σου να αφουγκραστεί τον αχό της γης... Κάνε σχέδια αγάπης...
Σε κάθε μας βήμα, όλο και κάπου θα ξεφυτρώσουν σπασμένα και θρυμματισμένα πλάσματα... είτε από δικό τους φταίξιμο είτε από μια κακοτυχία της ζωής...
Δε σε ενδιαφέρει τι έγινε... Εσύ έχεις άλλη δουλειά...
Αφουγκράσου... με αγάπη, με στοργή, με κατανόηση...
Και ύστερα, γίνε καλλιτέχνης σπουδαίος...
Ένα βλέμμα γλυκό, ένα χαμόγελο στοργής, μια λέξη, ένα άγγιγμα, μια ευχή... και όλα αναδιοργανώνονται, παίρνουν άλλο σχήμα, αποκτούν σκοπό και ελπίδα και... βλέπεις μετά θαύματα... Άνθρωποι επανέρχονται, αλλάζουν πορεία, ξαναφτιάχνουν τις ζωές τους, γίνονται χρήσιμοι οι πριν άχρηστοι και επικίνδυνοι, ίσως...
Αγάπη... Αν ξέραμε μόνο, τι σημαίνει αυτή η μικρούλα λέξη...
Πόσες ομορφιές σκορπίζει μέσα στα χαλάσματα... τι υπέροχα έργα, μυστικά, μπορεί να κατασκευάσει σε ψυχούλες που λίγο πριν... είχαν χάσει τα πάντα...
Έτσι νόμιζαν...
Και, τότε,... ήρθες εσύ, φίλε μου, κάθισες δίπλα τους αμίλητος, ρύθμισες το ρυθμό της καρδιάς σου με της δικής τους, για να μη σταματήσει από απελπισιά, να μη χαθεί, να μη σβηστεί το τελευταίο φως... έκανες ευχές μυστικές και, όπου μπορούσες, πράξεις...
Αγάπη!...
Τίποτα να μην κάνεις... μόνο να αγαπάς...
Μπορείς, ψυχή μου; Μπορείς;... Πονάει η αγάπη, ξέρεις... πονάει πολύ,... μα γίνονται θαύματα στο όνομά της...
ΑΝΤΙ ΝΑ ΦΩΝΑΖΟΥΜΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΒΙΑΣ, ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ, (κι εγώ μαζί σας), ΘΕΩΡΩ ΠΩς ΕΊΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗ ΣΚΕΨΗ, ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ, ΤΗ ΦΩΝΗ, ΤΑ ΕΡΓΑ ΜΑΣ,... ΣΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ...
ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ Η ΛΕΞΟΥΛΑ Η ΜΙΚΡΗ, ΓΑΛΗΝΕΥΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ...
ΣΚΕΨΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΛΩΘΕΙ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΓΗ...
ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΑ... ΘΑ ΠΕΙΣ,
ΑΛΛΑ, ΞΕΡΕΙΣ, ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΥΛΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ, ΑΝ ΤΟ ΘΕΛΗΣΟΥΜΕ ΠΟΛΥ...
ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ, ΚΟΣΜΕ ΑΠΕΡΑΝΤΕ...
ΚΑΘΕ ΨΥΧΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΑΠΕΙ ΣΤΟ ΠΙΟ ΣΠΑΝΙΟ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΜΑ... ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΒΡΕΘΕΙ Ο ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ...
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΜΕ ΕΛΠΙΔΑ...
Π.Μίλτου