Είναι αργά και εσύ περπατάς έξω ακόμα. Αν έχεις και ένα ζωάκι παρέα είσαι πιο τυχερός. Αν όχι, σκυφτή η φιγούρα σου μετράει τα βήματα.
Δε θες να κοιτάς τα λαμπιόνια. Αναβοσβήνουν σε μια ψεύτικη ελπίδα χαράς.
Δε θες να καμαρώσεις τον στολισμό στις βεράντες. Δε σου λέει τίποτα. Έχεις στολίσει κι εσύ τόσα ατέλειωτα χρόνια. Ε, και; Τζάμπα περίμενες να σε επισκεφτεί ως δια μαγείας η χαρά.
Δε σε νοιάζει το μεγάλο δέντρο που έστησε ο Δήμος στην πλατεία και χόρεψαν γύρω του τα παιδιά για ώρες.
Θυμάσαι τόσα και τόσα δέντρα που στόλισες και ξεστόλισες από παιδί. Χόρεψες κι εσύ μπροστά του κάποτε. Το κοίταζες με δέος και χαμόγελα αναμένοντας να επιστραφεί σε σένα η ικανοποίηση πως όλα θα γεμίσουν ευτυχία τη ζωή σου.
Περνάς σκυφτός. Παραμονή Χριστουγέννων και ο κόσμος δείχνει να γιορτάζει.
Δείχνει...
Μα ήταν μεσημέρι ακόμα που άκουγες τον τσακωμό από τον κάτω όροφο. Το παιδί δεν ακουγόταν. Να είχε φάει ξύλο πάλι; Μια δυο σφαλιάρες ήταν συνηθισμένο γεγονός και κάτι για το οποίο δε θα ερχόταν η αστυνομία ποτέ.
Ήταν απόγευμα που αναγνώρισες την κόρη της άρρωστης γειτόνισσας ντυμένη με περίεργο έντονο τρόπο και κατάλαβες. Πάλι θα έψαχνε για τα χρήματα που έπρεπε να συμπληρώνει το πενιχρό τους επίδομα, σε... αγκαλιές ματωμένης αξιοπρέπειας.
Ήταν νωρίς απόσπερο που πήρε το μάτι σου τον παππού από την ξένη γειτονιά να ψάχνει για λίγο λαδάκι στα άδεια μπουκάλια των σκουπιδιών και να στραγγίζει μια μια τη σταγόνα στο δικό του το μικρό μπουκαλάκι.
Ήταν που μόλις έπεφτε η πρώτη σκοτεινιά και πέρασαν κάτι νεαροί γελώντας και βρίζοντας δυνατά θεούς και δαίμονες, σκορπώντας την ερημιά, τη σκοτεινιά και τον τρόμο σε κάθε τους τυχαίο συναπάντημα. Έφηβοι ανήσυχοι, ψυχούλες απογοητευμένες στα πρώτα τους βήματα.
Ήταν που είδες και μες στη σκοτεινιά, κάπου πιο κει σε μια γωνία, δυο ρακέντυτα παιδάκια να ζητιανεύουν με κουρελιασμένα ρούχα, αχτένιστα, άπλυτα, αποκρουστικά για όσους ήταν συνηθισμένοι να έχουν τα παιδιά τους καθαρά και καλοντυμένα και χαρούμενα. Και πίσω από τις κολόνες διέκρινες τη σκοτεινή μορφή ενός ενήλικα που καιροφυλακτούσε να τους ρουφήξει τις εισπράξεις.
Πέρα στην πλατεία, ένα μωρό- κούκλα χαμογελούσε τρυφερά στη μητέρα που έσκυβε πάνω του με φροντίδα.
Στο ίδρυμα που μεγάλωσες εσύ, όμως, κανείς ποτέ δεν έσκυψε να σε σκεπάσει τη νύχτα. Δεν είχε φιλιά και αγκαλίτσες, δεν είχε τίποτα πέρα από παγωνιά και σκοτάδι τις νύχτες σου. Έζησες χωρίς... Με συντροφιά την απώλεια και μια ατέλειωτη πίκρα.
Μεγάλωσες. Προσπάθησες. Δούλεψες. Και τώρα περπατάς πάλι μια βραδιά Χριστουγέννων μέσα στην παγωνιά των δρόμων και κοιτάς με λαχτάρα τα φωτεινά παράθυρα των σπιτιών. Μια απορία δεν έφυγε από τη σκέψη σου τόσα χρόνια.
Υπάρχουν τα Χριστούγεννα; Ή είναι μόνο ένα νεκρό έθιμο που την επομένη της γιορτής αφήνει στυφή τη γεύση στο στόμα και μια αίσθηση εγκατάλειψης;
Υπάρχει η χαρά της γιορτής ή μόνο οι εικόνες με τα αναμμένα τζάκια και το στολισμό τον πλούσιο μιλάνε για κάτι όμορφο;
Υπάρχει η απόλαυση της θαλπωρής σε καρδιές τσακισμένες από χίλιες μύριες αιτίες;
Υπάρχει ελπίδα;
Υπάρχει το μήνυμα για το αύριο της ειρήνης;
Υπάρχει η ζεστασιά στην ψυχή;
Πίσω από τα φωτεινά παράθυρα πόσες θλιβερές ιστορίες θα γραφούν πάλι τούτη τη νύχτα;
Και τότε;
Θα γυρίσω στο σπίτι, καρδιά μου. Βαρέθηκα να κοιτάζω τα φώτα τα ψεύτικα.
Θα γυρίσω να σκεφτώ.
Να ετοιμαστώ κι εγώ για αύριο. Πρωί πρωί θα χτυπήσουν κάτι καμπάνες. Πολλοί θα κοιμούνται. Κουρασμένοι και άκεφοι από το γλέντι που τελικά... δεν άφησε μέσα τους τη χαρά.
Πολλοί θα τσακώνονται ακόμα και στον ύπνο τους για όσα τους λείπουν.
Πολλοί θα μαραζώνουν, γιατί πράγματι όλοι τους ξέχασαν και δεν έχουν ούτε για μια σουπίτσα απλή.
Πολλά παιδάκια της γης αντί για ειρήνη και ζεστές αγκαλιές, θα τρέχουν να σωθούν από βόμβες και την κακία των ενηλίκων- αγρίων.
Πολλά παιδάκια μανάδων ανίδεων θα αργοπεθαίνουν σε μια γωνιά σκοτεινή, το ξημέρωμα της γιορτής της αγάπης, με μια ένεση μπηγμένη στο μπράτσο.
Πολλές κοπέλες που θέλησαν να ζήσουν λίγη αγκαλιά, λίγη αγάπη, λίγη χαρά... θα ξυπνάνε σε στρώματα λερωμένα από τη δυσωδία αυτών που δε σεβάστηκαν ποτέ τη λέξη άνθρωπος ούτε στον εαυτό τους ούτε στους άλλους.
Πολλοί θα κάνουν Χριστούγεννα μακριά από το σπιτάκι τους, εξαιτίας της εργασίας ή της αποστολής τους.
Την ίδια ώρα...που θα χτυπούν οι καμπάνες...
Άλλοι θα ξεψυχούν πνευματικά και άλλοι κυριολεκτικά.
Άλλοι θα παλεύουν σε ένα κρεβάτι με πείσμα να ζήσουν ακόμα μια μέρα.
Άλλοι θα γυρίζουν πλευρό βρίζοντας για το θόρυβο μιας θρησκείας που είναι ανούσια...
Άλλοι θα γελάνε με ειρωνεία για τις γιαγιάδες που θα γλιστρούν στο δρόμο προς τις εκκλησιές, ενώ αυτοί... μεθυσμένοι και εύθυμοι θα τραγουδάνε για έρωτες σαχλούς και πάθη καυτά.
Και ανάμεσά τους, μερικοί... ελάχιστοι... αυτοί που πράγματι πόνεσαν πολύ και κάηκαν και αναγεννήθηκαν από τις φλόγες του είναι τους και κατανόησαν τι είναι Χριστούγεννα, θα ξυπνήσουν για να σιγοψιθυρίσουν το μήνυμα:
Αγάπη...
Ένας θα έχει στη αγκαλιά του παιδιά της Αφρικής.
Άλλος θα κάνει ενέσεις σε φτωχούς στην Ινδία.
Άλλοι θα οργανώνουν το τραπέζι για άστεγους.
Άλλοι θα τρέχουν με παπλώματα και ρούχα ζεστά για όσους βρέθηκαν να χάνουν τα σπίτια τους από καταστροφές ξαφνικές.
Άλλοι, που δε θα έχουν πια δύναμη ούτε υγεία ούτε χρήματα, επειδή κάποτε τα έδωσαν όλα, μα όλα... θα τυλίξουν το σώμα τους. που υποφέρει από "τα παράσημα" που κουβάλησαν οι κόποι τους για τους άλλους, σε κάτι ζεστό, αν έχουν ακόμα μια ζακέτα... και πίσω από μια κολόνα της εκκλησιάς θα προσευχηθούν με όλη τους την καρδιά...
Για όσα δεν μπόρεσαν να κάνουν όσο κι αν ήθελαν, τότε...
Για όσα παιδάκια δεν κατόρθωσαν να αγκαλιάσουν, επειδή ήταν αμέτρητα πάνω στον πλανήτη και η αγκαλιά τους η ανθρώπινη τόσο περιορισμένη.
Για όσες πληγές δεν κατάφεραν να κλείσουν σε ψυχούλες αιμορραγούσες, επειδή κάθε πόνος είναι μοναχική υπόθεση.
Για τη μεγάλη τους αδυναμία να γίνουν μια μεγάλη Αγάπη για όλον τον κόσμο χωρίς εξαιρέσεις για κανέναν.
Θα εύχονται, όμως, με ζέση καρδιάς και δάκρυα μυστικά σε όλη τη Λειτουργία, για όσους γνώρισαν και τους εμπιστεύτηκαν τους πόνους τους και για όσους άγνωστους κάπου υποφέρουν κρυφά νομίζοντας πως κανείς δεν τους σκέφτεται.
Θεέ μου, Εσύ που έστειλες τον Γιο σου να γεννηθεί για μας, μόνο Εσύ μπορείς να καλύψεις τα κενά τα δικά μας.
Χριστούγεννα...
Το μήνυμα είναι αλλού. Είναι βαθύ. Είναι μέσα μας.
Η Αγάπη γεννιέται...
Τις ευχές μου σε όλους, όποιοι κι αν είστε, όπου κι αν είστε, ό,τι κι αν πιστεύετε κι αν δεν πιστεύετε...
Η Αγάπη είναι για όλους...
Οι ευχές μου σε όλους σας, φίλοι της καρδιάς μου πολύτιμοι!
Με αγάπη Χριστουγέννων!
Copyright © Πόλυ Μίλτου