Μην το ρωτάς,
πληγές θα ανοίξεις στη στιγμή!
Μια ιστορία θα σου πει αφανισμένη...
Πλησίαζαν Χριστούγεννα και τότε
και ήταν άδεια η θέση τους,
που πίκραινε τις σκέψεις.
Δεν τους θυμόταν όλους.
Μα ήταν παγωνιά, το βεβαιώνει σταθερά.
Χιόνι επάτησε τα ίχνη και τα έσβησε.
Και κάλυψε τα πάντα με λευκό.
Άσπρο ατέλειωτο και παγερό και ανάλγητο.
Ένα πουλάκι μόνο,
κοκκινολαίμης φουσκωτός, εφάνηκε, ωραίος,
εκάθισε στην άκρη της γωνίας.
Κοίταξε γύρω και λαβώθηκε η ψυχούλα του.
Τόση ερημιά;
Γιατί;
Πού πήγαν όλοι;
Επέταξε μακριά, δεν ξαναγύρισε ποτέ.
Κι απόμεινε πιο έρημο και μόνο το παγκάκι.
Γέρικο, σάπιο και παλιό, τρεμάμενο στο ξεροβόρι.
Το χιόνι έπεφτε αδιάκοπα πυκνό.
Το αφάνισε τελείως.
Μην το ψάχνεις!
.Copyright © Πόλυ Μίλτου