Τούτες τις μέρες τις άγιες... πόση θλίψη στη γη!
Χτες ανέβασα κάτι με μια κούπα κόκκινη. Πριν λίγες μέρες μίλησα για χαμόγελα ζεστά. Είπα και χρόνια πολλά σε όσους είχαν το όνομά τους εκείνη τη μέρα.
Μα δε φτάνει μια λέξη και δυο και τρεις να αγκαλιάσεις τον πόνο.
Και έρχονται μηνύματα μετά, κάποιων που για καιρό διάβαζαν κείμενα και σιωπούσαν και έκλαιγαν κρυφά.
Χωρίς να βλέπουν φως.
Χωρίς να αισθάνονται ούτε ελάχιστο το χαμόγελο μέσα τους.
Χωρίς να θέλουν να στολίσουν με χρώμα τίποτα.
Άκου φίλε/η της καρδιάς μου, πολύτιμε άνθρωπε που περπατάς σκυφτός δίπλα μου και κάθε φορά που ακούς κάτι θετικό, κουνάς το κεφάλι θλιμμένα και... αισθάνεσαι ακόμα πιο βαρύ τον κλήρο που σηκώνεις στους αδύναμους ώμους σου.
Άκου, αυτό εδώ το κείμενο είναι για σένα.
Για σένα που σηκώνεσαι σκοτάδι και παραμένεις εκεί μέχρι το ξημέρωμα του σκοταδιού της άλλης μέρας.
Για σένα που γίνεσαι καθημερινά μια σκιά στις γωνίες του κόσμου, γιατί δε θες να δείξεις από αξιοπρέπεια σε κανέναν τι περνάς.
Για σένα που σκοτώνεσαι για ένα ξεροκόμματο και, να πάρει η ευχή, και αυτό στο βουτάνε άτσαλα από το χέρι οι πλούσιοι της γης.
Για σένα που γίνεσαι βορά στα θηρία τα καλοπερασμένα των γραφείων, οι οποίοι κουρελιάζουν καθημερινά τη ζωή σου.
Για σένα με τα σπασμένα φτερά, που δεν έλαχε να πετάξουν ποτέ και σε έριξαν μέσα στις λάσπες να σε τσαλαπατούν τα πάθη του κάθε ανώμαλου.
Για σένα που αναζητάς μια χαραμάδα αληθινό φως και στην κλείνουν με ειρωνεία, όσοι στολίζουν τις αυλές και τα μπαλκόνια τους με ψεύτικα φώτα.
Για σένα που σφαδάζει το σώμα σου με χίλιες αρρώστιες και,αντί να σου δώσουν θεραπεία οι ιθύνοντες, σε τσαλακώνουν ακόμα χειρότερα και σε πετούν στα σκουπίδια.
Για σένα, που έρχονται στιγμές να ζηλεύεις τα ζώα, τα οποία έτυχαν σε καλούς ανθρώπους και περνούν μια ζωή ευτυχισμένη.
Για σένα που σου έταξαν επιδόματα και φανφάρες και όταν τα δικαιούσαι, σε απελπίζουν με χίλιες δυο δικαιολογίες άχρηστοι, ανεύθυνοι και άκαρδοι υπάλληλοι, μόνο και μόνο γιατί χαίρονται να βγάζουν το κόμπλεξ τους σε κάποιον που υποφέρει.
Για σένα που ξυλιάζεις από το κρύο, που πεινάς αφόρητα, που βρίσκεσαι σε απόγνωση και δεν έχεις τη δύναμη ούτε να το ψιθυρίσεις σε κανέναν. Επειδή όταν το έκανες... "έφαγες πόρτα", για να μην πω σε κλότσησαν και σε μίσησαν γιατί τους χάλασες τη γιορταστική τους... νιρβάνα.
Για σένα που συνέχεια ακούς πως είσαι τοξικός επειδή δε γέλασε η ζωή η δική σου, όπως μερικών ανίδεων από τεράστια προβλήματα πραγματικής επιβίωσης.
Για σένα που έπεσε πένθος βαρύ στο δώμα σου παραμονές κάποιας γιορτής και κάθε φορά που έρχεται η επέτειος της αγαπημένης έλλειψης, πονάς τόσο που δεν εκφράζεται με τίποτα.
Για σένα που δεν μπορείς πια να σηκωθείς από το χώμα.
Που μάτωσες τόσο, ώστε δεν έχεις πια φλέβες κόκκινες.
Που στέρεψες από φωτεινούς οδοδείκτες.
Που λύγισες αφόρητα και το κορμί σου πήρε πια μόνιμη κλήση να κοιτάζει κάτω.
Που τα δάκρυά σου πάγωσαν και έγιναν χιόνι και σταλακτίτες ψυχροί και ζουν πάντα στη χώρα του χιονιά.
Που ο βοριάς λυσσομανά μέσα σου και δε σε αφήνει να ζεσταθείς ούτε με ένα βλέμμα.
Που ο θάνατος κάθε λέξης ζει στην καρδιά σου...
Άκου με, άνθρωπε, θέλω να ξέρεις ότι σε νιώθω...
Και όχι μόνο εγώ.
Σε βεβαιώνω πως, πολλοί από όσους αναρτούν για χαμόγελα και ελπίδες, πίσω από την οθόνη τους βρίσκονται στην τελευταία στιγμή μιας απόγνωσης και πιάνονται από κάπου.
Να σταθούν ακόμα λίγο.
Να δώσουν με τρόπο ένα μήνυμα πως χρειάζονται ένα μικρό σχόλιο μιας καλημέρας ή μιας καληνύχτας για να ανασάνουν και πάλι.
Σε βεβαιώνω πως πίσω από το δικό σου παγωμένο κλαδί, βρίσκονται μύρια όσα.
Μη θεωρείς πως είσαι μόνος και μόνη, ο καθένας δεν ξέρεις ποτέ τι έχει ζήσει πιο φρικτά από σένα και μένα και τι ζει τώρα ακριβώς που μιλάμε.
Δε στο θυμίζω για να ενοχληθείς, στο λέω για να πάρεις τα πάνω σου. Εκεί που νομίζεις πως χάθηκαν όλα, σήκω πάνω και πες: "Θα κάνω άλλο ένα βήμα, άλλη μια προσπάθεια..."
Τώρα! Πες το!
Αν είσαι άστεγος, ψάξε για βοήθεια σε κέντρα στέγασης και πάρε τις ρούγες και μίλα. Μίλα...
Αν είσαι άρρωστος και δε σε ακούει κανείς, ψάξε τους γιατρούς στο κοινωνικό ιατρείο. Ίσως βρεις κάποιους να σε πληροφορήσουν τι να κάνεις. Μίλα...
Αν είσαι μόνος και θλιμμένος, μη μείνεις έτσι στις γιορτές. Πήγαινε σε κάποιον που και αυτός είναι μόνος. Να τα πείτε, να μοιράσετε τον πόνο και να βρείτε την αγάπη. Μίλα και πλησίασε...
Αν είσαι φτωχός, απευθύνσου σε συσσίτια, βρες και άλλους φτωχούς και μοιραστείτε το βάρος της ανάγκης. Μίλα και συντρόφεψε...
Αν...
Δε σου δίνω λύση στο πρόβλημα. Αυτά είναι απλά μπαλωματάκια για να αντέξεις και να νιώσεις ανθρώπινα και να μπορέσεις να σταθείς πιο κει και παραπέρα.
Γιατί κάπου υπάρχει και η ανακούφιση, κάπου υπάρχει και λίγο φως. Για όλους υπάρχει! Για όλους!
Ποτέ δεν κυριαρχεί μόνο το σκοτάδι.
Σήκω από το χώμα, μίλα, κινήσου όπου μπορείς. Μην αφήσεις το "ξέρεις τι περνάω εγώ" να σε κάνει να νιώθεις ο πιο αδικημένος της ζωής. Μην το βάλεις μέσα σου σαν ετικέτα πόνου και το αναμασάς. Θα σε τυραννάει και δε θα σε αφήσει να αντιδράσεις ποτέ. Σήκω, κινήσου, μίλα...
Γύρω σου υπάρχουν και κινούνται και άλλοι και άλλοι και άλλοι... που δεν τους ξέρεις και δε στο λένε...
Και αν με αυτά που σου είπα δε σε βοήθησα, θα με συγχωρήσεις επειδή πρέπει να απευθυνθείς σε ειδικούς.
Εγώ δεν είμαι ειδικός και δεν έχω άλλη δύναμη να βοηθήσω κάπου...
Κάποτε κάπου έτρεξα, όταν μπορούσα, τώρα κι εγώ λύγισα και είμαι χωρίς τρόπο και δύναμη να κάνω κάτι.
Χωρίς υγεία, χωρίς αντοχή, χωρίς...
Εκπαιδευτικός είμαι και συγγραφέας. Τόσο μόνο.
Πρέπει να ψάξεις να βρεις αυτούς που δραστηριοποιούνται για τη βοήθεια των συνανθρώπων με αγάπη. Ψάξε και μίλα.
Ευτυχώς η Ελλάδα μας είναι γεμάτη ανθρώπους που οργανώνονται σε φιλάνθρωπα σωματεία. Ίσως δεν είναι όλοι εντάξει. Μα θα βρεις και καλούς με καρδιά πραγματικά σάρκινη που αγαπάνε πολύ. Και θα σε βοηθήσουν. Ψάξε τους.
Όμως, καλή μου ψυχή, εδώ είναι χώρος λογοτεχνίας.
Εγώ, πέρα από ένα κείμενο συμπαράστασης αληθινής δεν μπορώ να σου προσφέρω κάτι περισσότερο.
Δε θα σε βοηθήσει να σου απαντήσω στα μηνύματα. Δε διαθέτω ούτε τα μέσα η ίδια ούτε κάτι που να μπορεί να σε στηρίξει πρακτικά.
Ιδέες σου δίνω.
Και μια βαθιά αγκαλιά νοερή με μια ευχή να αντέξεις και να μην παραιτηθείς.
Επειδή, πριν από σένα, ούτε εγώ παραιτήθηκα από πολλές καταστροφές και σε ώρες μεγάλου πόνου...
Πάντα κάπου υπάρχει μια λύση.
Να το θυμάσαι!
Με την αγάπη μου πάντα στις παγωμένες ψυχές εκεί έξω που υποφέρουν τα πάνδεινα, κρυφά και απελπιστικά μόνες.
Μιλήστε, αδέρφια της γης.
Υπάρχουν και οι καλοί άνθρωποι γύρω μας. Μιλήστε!
Γιατί υπάρχουν και οι άνθρωποι- χρώματα ζωηρά της αγάπης, που βρίσκονται σε φορείς που βοηθούν.
Ευτυχώς, υπάρχουν ακόμα!
Απευθυνθείτε εκεί με θάρρος και ελπίδα.
Με την ευχή μου, τούτα τα Χριστούγεννα, κάποια γυμνά κλαδιά από πάγο να βρεθούν στολισμένα με το χρώμα της ελπίδας.
Μακάρι!
Copyright © Πόλυ Μίλτου