Η Άγια ιστορία λέει πως τον αγγάρεψαν... Δεν το έκανε εθελοντικά... Όμως, έστω κι έτσι... δέχτηκε και σήκωσε τον ξένο σταυρό... Μετά... τον ευγνωμονεί η ανθρωπότης για τη λίγη ανακούφιση που χάρισε στο Πάθος του Ιησού... Τον επευφημούμε όλοι και τον τιμούμε σαν τον περίφημο και μοναδικό,... τον Σίμωνα, τον Κυρηναίο...
Μια τόση δα βοήθεια στον ξένο πόνο και έγινε... Ήρωας! Και έγινε Ευλογημένος! Και έγινε Παράδειγμα προς μίμηση... και αναδείχτηκε Άγιος, δίπλα στον Ιησού...
Αχ, πόσο λίγο χρειάζεται, για να λάμψει η ομορφιά μιας ψυχής ξεχασμένης...
Πόσο λίγο και... αυτό το λίγο... το δίνουμε άραγε; Αυτό το πολύ λίγο...
Μια ανακούφιση μόνο...
Με απόλυτη συναίσθηση για όσα γράφω, με απέραντη θλίψη, μετά από ατέλειωτα χρόνια... που σηκώνω κι εγώ τον δικό μου σταυρό, δηλώνω με πόνο πως, ενώ είμαστε κυκλωμένοι από τόσους... χριστιανούς... απομείναμε σχεδόν, χωρίς κανέναν Κυρηναίο...
Είναι πιο εύκολο, βλέπεις, το να χλευάζεις από το να ανακουφίζεις...
Ποιο από τα δύο αξίζει... και μάλιστα διαχρονικά... ο καθένας... ας βγάλει τα δικά του συμπεράσματα...
Το Πάθος... δε σβήνει τα πάθη, αν δε θελήσουμε να... αγγαρευτούμε, έστω για λίγο... Τόσο λίγο... και πολλές φορές... χωρίς κανένα κόστος και κόπο...
Καλή Ανάσταση, αδέρφια του κόσμου... Επιτέλους, ας σκεφτούμε πως όλα αυτά, που διαδραματίζονται πάλι και πάλι κάθε χρονιά, με τα ίδια ακριβώς λόγια,... δεν είναι θέατρο... ούτε προετοιμασία για το φαγοπότι του Πάσχα...
Όλα αυτά έγιναν για να γίνουμε καλύτεροι... Για να ξανακερδίσουμε το πρωταρχικό μας κάλλος... Την ψυχή μας ελεύθερη από το κακό...
Καλό Πάσχα!
Π.Μίλτου