ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΗΣ, ΛΕΕΙ... ΔΗΛΑΔΗ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΜΕΡΕΣ ΖΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ; Και, επειδή για να σωθεί η γη, πρέπει να εξαλειφθούν τα... τοξικά, αφιερώνω το παρόν σε μερικούς, οι οποίοι με ελαφριά την καρδιά, χαρακτηρίζουν ανθρώπους που τους έχει τσακίσει η ζωή και υποφέρουν, σαν απόβλητα. Και δίνουν και συμβουλές σε όλους να τους απομακρύνουν από τη ζωή τους για να γίνουν ευτυχισμένοι... (Χαρά που δε δίνεις σε εκείνον που δεν την έχει, δεν υπάρχει, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση!)
Πολλά και σταθερά θέλει χαμόγελα,
ενέργεια θετική, δύναμη και διάθεση ήρεμη.
Μακριά οι τοξικοί, όσοι δακρύζουνε και κλαίνε.
Μα, πρέπει να ’ναι όλοι χαρούμενοι συνέχεια,
για μια ζωή ωραία να μιλάνε και για ήλιους!
Η ισορροπία σου δε θα χαλάσει για κανέναν,
κι εσένα τι σε νοιάζει του αλλουνού το πρόβλημα;
Γύρνα την πλάτη σου με «αγάπη» και απόφυγε,
η θλίψη τους δε σ’ αφορά,
αφού να σε ακολουθήσουν δεν το θέλουν,
στην ευφορία σου την τεχνητή!
Αγάπη είναι, ξέρεις, κι ο καιάδας,
αυτός που θα ρουφήξει τους ανάποδους,
θα καθαρίσουνε τον τόπο απ’ την κακή ενέργεια,
και θα σε αφήσουνε ήσυχο με τη ζωούλα σου!
Αλήθεια, φίλε μου, πιστεύεις σε όλα αυτά;
Ή κλείνεσαι απλά στον εαυτούλη σου,
αναζητώντας με άλλη λέξη να το πεις,
εκείνο το περίφημο: «μη μου τους κύκλους τάραττε;»
Αγάπη λες εσύ, για το καλό του έγινε!
Μα εγώ το λέω εγωισμό, σκληρότητα και περιφρόνηση!
Αλλά και η υποκρισία έχει τα όριά της!
Να βγεις στη φύση μια μέρα αντάρας,
και θα στο δώσει ο Θεός το μάθημα, αν έχεις λογική.
Θα δεις το φύσημα του ανέμου, τη θύελλα, τους κεραυνούς,
θα νιώσεις τον τυφώνα να σου γδέρνει το πετσί σου,
θα σε ταράζει ο βοριάς, θα βρέχεσαι στα κύματα,
που σπάνε με μανία σε απότομες ακτές.
Κι ενώ ψηλά τα σύννεφα θα στήνουν το χορό τους,
στο βάθος ο ήλιος θα φανεί, μα θα δε λάμπει πάντοτε.
Κι αν ταξιδέψεις άκρη σ’ άκρη αυτής της γης,
θα δεις και χώρες βροχερές συνέχεια,
κι άλλες καυτές κατάξερες,
άλλες, μήνες πολλούς χωρίς σκοτάδι ή μόνο νύχτα.
Ανάλογα τον τόπο και ο τρόπος!
Εναλλαγές έχει η φύση κι ο καιρός, εγωιστή μου,
το ίδιο κι η ζωή του ανθρώπου είναι διάφορη!
Ανάλογα τον κλήρο που τους έλαχε, το δάκρυ και το γέλιο.
Άλλος ευτυχισμένος συνεχώς με λίγο πόνο
κι άλλος να θέλει τη χαρά κι αυτή να απομακρύνεται.
Κι όλοι εσείς που κρίνετε τόσο απλά κι ελεύθερα,
λέτε να θέλει κάποιος να πονάει;
Λέτε πολλοί να θέλουν την ορφάνια;
Μη και επιθυμήσανε και την αρρώστια τώρα;
Το πένθος το βαρύ του γιου ή θυγατέρας;
Τον πόλεμο, την προσφυγιά, τα ξένα χώματα;
Τα βάσανά του ο καθείς τα ξέρει ο ίδιος!
Κι όλοι αυτοί οι θλιβεροί, καλέ μου, στο δηλώνω,
όταν η μπόρα θα χτυπήσει τη δική σου πόρτα,
θα μπουν κι από την καμινάδα να σε σώσουν.
Μόνο αυτοί που πόνεσαν και που πονούν πολύ,
αυτοί θα αναστενάξουνε, θα τρέξουνε για σένα.
Οι άλλοι,… οι χαρούμενοι, με την πλαστή ευτυχία,
μόλις σε δουν με δάκρυα και πένθος,
τον σύγχρονο καιάδα θα ετοιμάζουν να σε ρίξουν,
με την κατηγορία πως είσαι τοξικός!
Π. Μίλτου
(Άντε, γιατί αρκετά με αυτή τη λεξούλα, τη μοντέρνα και την τόσο… σπουδαία. Την πιπιλίζουν όλοι τελευταία, αγνοώντας παντελώς το βαθύτερο νόημά της.
Και μας βολεύει κάπου, όποιος πονάει και στενάζει δίπλα μας και μας χαλάει τη ζαχαρένια μας να τον χαρακτηρίζουμε τοξικό και να τον αφήνουμε στη τύχη του. Έχει η ζωή γυρίσματα, σπουδαίε μου, καλομελέτα… Όταν η θλίψη θα χτυπήσει τη δική σου πόρτα, μην ψάξεις για φίλους. Θα σε χαρακτηρίσουν και εσένα τοξικό και θα τραβήξουν το δρόμο τους. Δίκαιο δε θα έχουν;
Και η ανθρωπιά και η αγάπη θα έχουν γίνει, τότε, συλλεκτικές λέξεις- αντίκες για… μουσείο!)