Πήρα πινέλα και καμβά και την παλέτα τη χρυσή,
έβαλα και τα χρώματα τα πιο ακριβά και σπάνια,
που μάζεψα στα πέρατα της γης και του ουρανού,
να ζωγραφίσω θέλησα αυτό που λεν «αγάπη».
Το κίτρινο και η ώχρα, φως και αχτίνες ήλιου,
των αστεριών ανταύγειες, σελήνη ασημένια,
Αγίων φωτοστέφανα.
Με μπλε του ουρανού και το λευκό του κύματος,
αγάπη της Πατρίδας!
Μετά από βροχή,
το πράσινο της γης, της φύσης η λαχτάρα.
Ο ανθισμένος κρίκος πάνω στην πόρτα του φτωχού,
με δυο χιλιάδες χρώματα, τα λούλουδα του αγρού,
απλότητα το λένε.
Η καταιγίδα η μουντή, γκριζόμαυρα στολίδια,
αέρινη ομίχλη, νεφέλες γειωμένες,
ψυχές χωρίς χαρά.
Το χρυσαφί και το μωβέ για άστατο ντεκόρ,
διάθεση περήφανη ή… μεγαλοπρεπή.
Είναι το ροζ το απαλό πάνω απ’ την κούνια βρέφους,
το παιδικό χαμόγελο, η όψη της αυγής,
ευαισθησίας τρυφερής και της ψυχής το χρώμα.
Σοφιστικέ το καφετί με ρίγες του μελί,
το απαλό, το ήρεμο, το μπεζ από το γάλα,
για σοβαρούς, λιγόλογους, ήσυχους χαρακτήρες.
Το έντονο πορτοκαλί το ταιριαστό με θόρυβο,
αντάρα και άστατους ρυθμούς.
Έχει και μαύρο θλιβερό, του πένθους και της θλίψης
ή της συμπόνιας της καρδιάς για τα δεινά του κόσμου.
Αντίθετο είναι το λευκό, σαν χιόνι το απάτητο,
άσπιλο, ανέγγιχτο, άυλο για τις αγνές υπάρξεις.
Μα πάνω απ’ όλα ολόλαμπρο και τρυφερό συνάμα,
κόκκινο είναι το ακριβό, το πιο όμορφο το χρώμα.
Από αίμα φτιάχνεται θαρρείς, ενός Θεού και ανθρώπου,
χίλιες θυσίες και πληγές, αιμορραγία της ψυχής
και πάθη ανημέρωτα, χωρίς αναπαμό.
Κι όσο βαθύ το κόκκινο, τόσο καυτή η αγάπη!
Π. Μίλτου
(ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ!
ΣΕ ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ! ΜΠΗΚΑΝ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΤΥΧΑΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΓΕΜΙΣΑΝ ΦΩΣ ΚΑΙ ΧΑΡΑ! ΤΟΥΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΘΗ ΤΗς ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ!)