Ως τώρα, είπαμε τι Είναι Αγάπη... Μα πρέπει να πούμε και τι Δεν είναι. Έτσι, για να αναγνωρίζουμε το άπονο και να απομακρυνόμαστε από την ψευτιά του, προτού να είναι αργά!...
Κι ακόμα θεωρεί πως έχει κουράγιο κι ελπίδα.
Περιμένει να γυρίσει το Ψέμα!
Μα νιώθει νεκρή κι ολομόναχη μέσα στο πλήθος!
Η καρδιά της χτυπάει πια στο αθόρυβο,
ο χρόνος έχει σβήσει, το ρολόι πετάχτηκε, όλα έγιναν ένα,
η στιγμή εκμηδενίστηκε στο ακίνητο.
Έρημα, σιωπηλά, απέραντα ως το χάος τα σημάδια του όχι.
Μόνο κηλίδες αίματος κατρακυλούν στα πόδια της.
Δεν τις μαζεύει! Είναι η ψυχή της!...
Λίμνη να γίνουν, θάλασσα, ωκεανός κινδύνου οι ρανίδες!
Να πνίξουν κάθε δάκρυ και κάθε δόλια απάντηση του δήθεν!
Να αφανίσουν την ντροπή της εγκατάλειψης!
Τα ορμητικά τα κύματα να ερημώσουν την ξηρά του πόνου.
Όχι!... Αυτό το Έκτρωμα, δεν ήτανε αγάπη!
Συνήθεια λέξεων και δώρων ακριβών μπορεί,
ένα ειρωνικό συμφέρον, άπονο, μια δοκιμή ξένης οντότητας,
που σφάζει αδιάντροπα τον τάχα αγαπημένο,
μια αναισθησία άκαρδου υπάνθρωπου, που δε λυπάται τίποτα!
(Μια τιμωρία στη δική του τη ζωή, θα υπάρξει,
να μείνει δυστυχής για πάντα!
Στη συμφορά που έσπειρε… μια συμφορά θα του ’ρθει!
Κανόνας της ζωής και είναι αδιαπραγμάτευτος!!!)
Μα εσύ, που ακόμα κλαις, ψυχούλα μου, σήκω με πείσμα!
Φύγε απ’ τη θλίψη, άσε να φύγει ελεύθερη η νύχτα σου!
Μια μέρα χαράζει στο βάθος, για κοίτα, πλησιάζει το φως…
Υπάρχουν κι εκείνοι που έχουν καρδιά! Υπάρχουν!!!
Ακόμα πάνω στη γη, δεν έσβησαν οι Άνθρωποι…
Θα βρεις την αλήθεια σου, αλλού!
Και αυτή τη φορά… θα είναι… Αγάπη!!!
Π. Μίλτου