Κάθε ψυχή βιώνει το δικό της σπαραγμό...
Κανείς δεν ξεφεύγει του μεγέθους του πόνου...
Κανείς!
Έτσι είναι η ζωή σε αυτή τη γη της φθοράς...
Όμως,...
Όμως, μερικά μεγέθη... είναι δυσβάστακτα
για τους πολύ μικρούς ώμους...
Τα παιδικά κορμιά δε θα έπρεπε ποτέ, να κουβαλούν μια άδεια καρδιά...
Μα γίνεται, και τότε;
Πόνος!
Απουσία!...
Σπαραγμός!
Σιωπή για πάντα!
Μόνο ένα ζώο μπορεί να σε νιώσει, χωρίς κριτική.
Είναι απαλαγμένο, ξέρεις, από τις ξερές μας φιλοσοφίες...
Και αγαπά, χωρίς αντάλαγμα επιπέδου υψηλού...
Ένα "γιατί", θα ελέγχει πάντα το συναίσθημα...
Κενό!
Και όσα λόγια σου πουν να μην κλαις,
σημαίνουν ιεροσυλία...
Απαύγασμα νου επιβολής στο "πρέπει",
για να μην ενοχλείς,
απέραντο χάος ηθών!
Ζεστή αγκαλιά... υπάρχει;
Αμφιβάλω...
Εμπιστέψου τα ζώα!
Και να κοιτάς ψηλά,
πάνω απ' τα σύννεφα, πάνω απ' τους καιρούς,
πάνω απ' το γαλάζιο παραπέτασμα,
πάνω απ' την ψευτιά της ιστορίας,
υπάρχει και για σένα η Αγάπη!
Copyright © Πόλυ Μίλτου