ανθρώπινο συνήθειο ο ύπνος, απαραίτητο.
Πέρασε η ώρα για να αντέξω αδιάκοπα.
Όλα στο χάος της νυχτιάς,
ένα κεράκι μόνο φέγγει ακόμα όρθιο,
να οδηγεί περαστικούς απ’ το ανοιχτό παράθυρο,
-είναι ερημιά και σιωπή στο σκοτεινό δρομάκι
και γλιστερές οι πλάκες του μονοπατιού,
να μη μου πέσεις!
Ξένε και αδερφέ μου πονεμένε,
δε σε ξεχνώ κι ας έγειρα στο στρώμα!
Μπορεί να βάρυναν τα μάτια από την κούραση,
μπορεί να λύγισα, που απόστασα στις τόσες έννοιες.
-Με κούρασε και μένα η ζωή και νιώθω την ψυχή σου!
Άκου με,
δε σε ξέχασα,
δε σε ξεχνώ ούτε λεπτό…
Κι αν ξάπλωσα για λίγο, το σώμα μόνο ακούμπησα.
Μες στην καρδιά ολόθερμη υπάρχει η θύμησή σου.
Δε σε ξεχνώ!
Οι αισθήσεις μου απόκαμαν, καλέ μου,
δεν μπόρεσα να αντισταθώ,
φορώ σαρκίο αδύναμο, συγγνώμη, άνθρωπέ μου!
Όμως στα πόδια Του όλη την ύπαρξή σου άφησα,
τον πόνο σου, τις έγνοιες σου, τα μυστικά, τα οράματα…
Κι αν έγειρα για λίγο,
πάντα η καρδιά μου… αγρυπνεί…
Η Αγάπη… δεν κοιμάται!
Π. Μίλτου