και με αφήσατε κατάμονη στο τρένο της ζωής μου
κι οι δυο σας κατεβήκατε πριν καν να ξεκινήσει.
Σταθμός για μένα δε θα υπάρξει πουθενά,
μου το τονίσατε
και χάθηκε η σκιά σας στα σκοτάδια.
Όταν μεγάλωσα,
κατάλαβα πως δεν υπήρχαν στάσεις να κατέβω
και τώρα ταξιδεύω συνεχώς,
σαν το πακέτο που δεν παραδόθηκε ακόμα!
Κουράστηκα,
μα οι άνθρωποι δε με αφήνουν να σταθώ,
υπάρχουν νόμοι, βλέπεις, πρέπει να υπακούσω!...
Δεν είμαι σαν τους άλλους, εγώ αντέχω, είπαν.
Και σαν παραπονέθηκα στον πόνο μου,
με χλεύασαν
και στην ανάγκη μου με έφτυσαν κατάμουτρα…
Ακόμα σε ένα όχημα τρεχάτο βρίσκομαι,
σαρώνεται η ζωή μου
και φθείρεται η ψυχή μου κάθε μέρα,
τι με αυτό;
Ας πρόσεχα, να μη γινόμουν άνθρωπος!
Ας μη με αφήνατε εδώ, αγαπημένοι μου,
δεν το σκεφτήκατε πως έχει λύκους η ζωή και φίδια;
Ένα μωράκι ήμουνα, δε βάραινα,
μπορούσατε να πάρετε κι εμένα στο φευγιό σας…
Η γη με πλήρωσε σκληρά κι ακόμα ξεπληρώνει!
Απ’ τα αδιάκοπα ταξίδια και τα μίση που με κέρασαν,
ο θάνατος θα είναι ο σταθμός ο τελικός,
αυτό καταλαβαίνω!
Copyright © Πόλυ Μίλτου
(Νιώθω σαν πακέτο που ποτέ δεν παραδόθηκε... Σε λίγες μέρες ξαναρχίζει η περιπέτεια και όποιος αντέξει... Αν και αναφέρεται σε προσωπικά βιώματα, το αφιερώνω και σε όσους άλλους αισθάνονται το ίδιο εξαντλημένοι και απορημένοι με τα ανθρώπινα συστήματα και την αναλγησία...)🤨