Αυτός ο στολισμός της φαντασίας είναι.
Οι φίλοι έβαλαν τις κόκκινες γιρλάντες με τα αλεξανδρινά,
οι υποσχέσεις που κρατούν όσο και το λουλούδι.
Οι συγγενείς ζωγράφισαν τον σκοτεινό το φόντο,
για αυτούς που "λείπουν" το βαθύ το μπλε.
Για όσους, αδιάφοροι που υπάρχουν στη ζωή μου,
το μαύρο του ορίζοντα, το αδιαπέραστο απ' το φως.
Όλοι οι γνωστοί μού στόλισαν το δέντρο το ψηλό
με πλήθος λόγια ευγένειας και καλοσύνης.
Και εκεί στη βάση απλώθηκε πολύχρωμη μια στίβα,
τα δώρα τα πανάκριβα που καμαρώνουν.
Είναι από εκείνους που αγάπησα πολύ
και είπαν "με αγάπησαν" κι αυτοί.
Μα, όταν άρχισε η γιορτή, έφυγαν όλοι γρήγορα.
Είχαν πολλές φροντίδες, να ευφρανθούν στα σπίτια τους,
να νιώσουν τα Χριστούγεννα και τη χαρά!
Με τα στολίδια απέμεινα- πλήθος χαμόγελα και λόγια "αγάπης"-
να τα κοιτώ, να σκέφτομαι.
Υπάρχω για κανέναν;
Π. Μίλτου
(Όταν οι πολλοί γιορτάζουν, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που απομένουν πίσω, στη σκιά της λήθης.)