Πλημμύρα η ζωή μου, μαύρων ωκεανών.
Απάτητα νερά του μίσους σφυρίζουν μανιασμένα,
κροτούν υποχθονίως σαν τύμπανα του Άδη.
Νυχτερινή και σκοτεινή η θύμηση.
Αργανασαίνουν οι αφροί και ξεσπούν με ρόγχο.
Θάνατος ο κυρίαρχος!
Το καράβι με τα θλιβερά πανιά δεν επιστρέφει.
Πόνος! Αόρατες ώρες ονείδους!
Ποιος θα νιώσει;
Κανείς ακούραστος της ύλης.
Μη φωτίζεις σελήνη! Σβήσε!
Μη δουν τα δάκρυα οι επίμαχοι διαβάτες του χτες.
Οι αρχαίοι εχθροί εισβάλουν στα όνειρά μου,
τα γκρέμισαν όλα στα τάρταρα, τα τσάκισαν,
δεν απόμεινε γη να σταθώ!
Ένα στήριγμα μόνο μιας τελευταίας συνήθειας!
Να υπάρχω!
Με όρθιο πρόσωπο!
Είναι αλήθεια! Κάματος και στεναγμός!
Χάθηκαν τα δέοντα, οι πράξεις εκμηδενίστηκαν!
Εσύ! Μου φώναξαν από το βάθος… κάποιοι…
Δεν τους ξέρω!
Δεν τους αναγνωρίζουν οι αισθήσεις μου,
είναι και αυτοί τέκνα της άρνησης.
Εσύ! Πρέπει να περπατήσεις ακόμα μακριά.
Πού; Μα δε δύναμαι τη διαταγή.
Τα ύδατα λικνίζονται σαν τέρατα στα πόδια μου.
Η φουσκοθαλιασσιά με τρομάζει.
Το αγιάζι περονιάζει τα κόκαλα,
υγρασία του μεσονυκτίου.
Αύριο είναι μια αυγή άγνωστη για μένα.
Αύριο δε θα έχω πια βράχο να αράξω.
Αύριο…
Πόσο με φοβίζει αυτή η λέξη!
Σβήσε φεγγάρι!
Μου φτάνουν όσα ξάγναντα με κυνήγησαν ως τώρα.
Με ενοχλεί η αμφισβήτηση.
Με κουράζουν τα διλήμματα των ξένων.
Με θυμώνουν οι πολιορκητές του κάστρου μου.
Με πονάει το ύπουλο.
Με σαπίζει ο φθόνος τους!
Σβήσε!
Ας με τυλίξει το όχι του ποτέ!
Μια φορά κι εγώ,…
ας πω κάτι απολύτως θετικό!
Όχι!!!...
Copyright © Πόλυ Μίλτου