ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΑΝΑΡΤΗΘΗΚΕ ΣΤΙΣ 31 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΣΤΟ FB
Κάποτε, τότε που ήμουν νια και καινούριο και το αυτοκίνητό μου... Τότε που οι Έλληνες αισθανόμασταν ακόμα ελεύθεροι στην πατρίδα μας. Είπα κι εγώ να πάω να δω φίλους που με παρακαλούσαν για να μείνω κάποιες μέρες μαζί τους και είχα την ευκαιρία συγχρόνως να κάνω ένα ταξιδάκι- προσκύνημα στη Βόρεια Ελλάδα... Και τι δεν απόλαυσα τότε για μέρες.
Στην επιστροφή μου κοιτούσα τον χάρτη. Οι χάρτες τότε ήταν όλοι τυπωμένοι, δεν υπήρχαν GPS. Ήθελα, αν στον δρόμο μου υπήρχε κάτι, να το ευχαριστηθώ. Είχα ξεκινήσει πολύ πρωί και είχα καιρό για πολλά ακόμα.
Και βρήκα αρκετά. Ξαφνικά, ανακάλυψα ένα Μοναστήρι με παράξενο όνομα. (δε θα το βάλω εδώ, ίσως δε θέλουν). Μου θύμιζε πόσο ήμουν μια ξένη και παρεπίδημη πάνω στη γη και κάπου συγκινήθηκα. Ήταν της Παναγίας. Έξω από τον δρόμο μου, αλλά τι πείραζε να παρέκλινα και λίγο;
Κοίταξα το ρολόι, υπολόγισα τα χιλιόμετρα και άρχισα να σκέφτομαι με λαχτάρα τι ωραίος θα ήταν ένας εσπερινός με Μοναχές... (Είχα πληροφορηθεί τα ωράρια σε εκείνα τα Μοναστήρια). Πόσο ήθελα να το ζήσω σαν τελείωμα της μέρας μου! Με αυτές τις σκέψεις και τις ευχές έφτασα πάνω στην ώρα έξω από το Μοναστήρι που είχα βάλει στο νου μου.
Αμ δε! Αυτό που βρέθηκα εγώ ήταν το παλιό. Είχε καταστροφές από σεισμούς και είχε εγκαταλειφθεί. Κάποιον βρήκα, δε θυμάμαι και με πληροφόρησε πως το νέο ήταν κάπου πιο κάτω χτισμένο. Στροφές και άγνωστος δρόμος με καθυστέρησαν αλλά έφτασα. Απογοητευμένη που δε θα προλάβαινα εσπερινό. Μπήκα μόνο για να προσκυνήσω και να φύγω.
Ήμουν θλιμμένη, όταν μπαίνοντας... άκουσα πως ψαλλόταν ο... εσπερινός. Ήταν στην αρχή του. Μαγεύτηκα. Κάθισα και απόλαυσα τον εσπερινό της λαχτάρας μου και μετά πήγα να προσκυνήσω.
Σκύβω σε κεντρικό προσκυνητάρι και τι να δω; Μέσα σε κλειδωμένο κουτάκι η Αγία Ζώνη της Θεοτόκου!!!..
Με πλησίασε η Γερόντισσα, μια από τις πιο γλυκές Μοναχές που έχω συναντήσει στη ζωή μου. Συστηθήκαμε και μου είπε κάποια πράγματα για το ιστορικό Μοναστήρι. Και ανάμεσα στα άλλα μου ανέφερε με απλότητα και προσωπική της απορία το εξής: "Συνήθως κάνουμε εσπερινό μισή ώρα νωρίτερα. Σήμερα, δεν ξέρω γιατί, κάτι μας κράτησε και καθυστερήσαμε. Έτσι μας βρήκες στον εσπερινό".
Τότε συγκλονισμένη της ανέφερα πως είχα τέτοια λαχτάρα και το ευχόμουν σε όλη τη διαδρομή και πως είχα χάσει ώρα με το να πάω στο παλιό Μοναστήρι.
Χαμογέλασε και είπε πάλι απλά: "Εσύ, λοιπόν, ήσουν η αιτία αυτή τη φορά. Τώρα εξηγείται που δεν μπορούσαμε να αρχίσουμε νωρίτερα... Μας έχει ξανατύχει μια δυο φορές... Μας καθυστέρησε η Παναγία με τον τρόπο της."
Σοκ; Ναι... Και μετά, η αγάπη της μου άνοιξε το κουτάκι (σπάνια το έκαναν για να μη φθαρεί το αρχαίο υλικό από τα αγγίγματα) και με άφησε να αγγίξω (ανάλαφρα και με προσοχή είναι αλήθεια) και με δέος ξεχωριστό το υφαντό απαλό κεντημένο πανάκι της Ζώνης που κάποτε ύφανε με τα χέρια Της, κέντησε με τα χέρια Της και φόρεσε στο σώμα Της η Μεγάλη Μάνα όλης της γης. Η Βασίλισσα των Αγγέλων!
Η Μάνα μου, που όταν είδε πως με το όνομα του Μοναστηριού είχε αναδυθεί ξανά μέσα μου το παράπονο της ορφάνιας, με περίμενε να απολαύσω τον εσπερινό της. Και οι μοναχές, παρότι έτοιμες, δεν ήξεραν γιατί είχαν αργήσει μισή ώρα...
Σήμερα δεν πήγα εκκλησία. Ήμουν χάλια, όπως σέρνομαι τα τελευταία μου χρόνια κάθε πρωί να σηκωθώ και να αντέξω τη μέρα μου. Άργησα και δε θα προλάβαινα. Και θυμήθηκα τότε που πετούσα από νιάτα και υγεία και απολάμβανα όσα τώρα το θλιβερό μου σαρκίο, το βαρύ και ασήκωτο μου αρνείται επιμόνως.
Έτσι κάπως έρχεται ο καιρός που ταπεινώνεσαι θλιβερά και μαθαίνεις να κατανοείς το πόσοι δεν άντεχαν πριν από σένα, αλλά δεν τους πίστευες ίσως... Έρχεται η ζωή και σε καθηλώνει και σε βγάζει εκτός, για να σου μάθει πως δεν μπορούμε να δώσουμε τίποτα εμείς. Ούτε στον Θεό ούτε στην ψυχή μας, αν δεν το επιτρέψει Εκείνος. Ούτε ένα βήμα δεν μπορούμε να κάνουμε... Ούτε να σταθούμε όρθιοι ώρες ούτε να γονατίσουμε πια... Τώρα λυγίζει μόνο η ψυχή. Από τα βάρη που σήκωσε δίκαια ή άδικα, από όσα δεν έκανε, από όσα μετανιώνει γιατί τώρα καταλαβαίνει πόσο δύσκολο είναι να κοιτάς τον Θεό και να αντέχεις στο βλέμμα Του.
Έρχεται ο εσωτερικός άνθρωπος και σου θυμίζει πως γύρω μας κείτονται σμπαράλια οι ψυχές και θρηνούν πάνω σε συντρίμμια, ενώ κάποτε εσύ, ο γερός και ακμαίος καμάρωνες σαν ανόητο παγώνι για τις ευλογίες... που σου δόθηκαν ΔΩΡΕΑΝ. Και που, όταν ο Θεός δε θέλει, δεν μπορείς πια να τις γευτείς παρά μονάχα με αναμνήσεις.
Δοξάζω τον Θεό. Μέσα στις φουρτούνες της ζωής μου και τους ατέλειωτους ωκεανούς της θλίψης μου, μου έδινε πάντα νησίδες ανακούφισης, γαλήνης, δύναμης, στοργής. Προσπάθησαν πολλοί και "αγαπητοί", ακόμα και θρήσκοι να με γκρεμίσουν με μανία από αυτές τις νησίδες. Δοξάζω τον Θεό που δε με άφησε ποτέ!
Τώρα, που σέρνομαι πια και δεν αντέχω πολλά, έχω τέτοιες και τόσες αναμνήσεις από Εκείνον και τόσα θαύματα μικρά- μεγάλα, άλλα φανερά και άλλα κρυφά που με κρατούν όρθια στα σκοτάδια μου. Και ένα παράπονο που δεν μπορώ πια...
Είμαι ένα σαράβαλο μπροστά Του. Χωματένια και φθαρτή.
Ας μείνουμε ταπεινοί. Τίποτα δικό μας, τίποτα που δεν αλλάζει. Δικά μας είναι μόνο τα πάθη και τα λάθη... Όλα τα άλλα, μας δίνονται δωρεάν και δεν έχουμε κανένα δικαίωμα ούτε περηφάνιας ούτε σύγκρισης με τον άλλο άνθρωπο.
Γιατί, είμαι σίγουρη, ο κάθε μοναδικός άνθρωπος, μοναδικά ευλογείται από τον Πατέρα με μοναδικές δικές του, καταδικές του εμπειρίες. Και μοναδικά προστατεύεται από τη Μητέρα.
Γιορτή της Αγίας Ζώνης της Υπεραγίας Θεοτόκου σήμερα.
Αγαπημένοι αδερφοί, συνοδοιπόροι μιας πορείας ματωμένης, ας έχουμε το νου μας.
Ζούμε τη ζωή μας σαν σε ένα δωμάτιο με παραμορφωτικά κάτοπτρα, κινούμαστε σε ένα θέατρο του παραλόγου. Μην ξεχνιόμαστε. Γύρω μας, υπάρχει και κινείται ολοζώντανος ένας αληθινός, καθαρός κόσμος, πανέμορφος και μαγευτικός...
Αν δεν τον βλέπουμε, τουλάχιστον να ευχόμαστε να αντέχουμε τη στοργή του Θεού και της Μητέρας του πάνω μας. Να προσπαθούμε να κατανοούμε τα σημάδια της μεγάλης Παρουσίας κοντά μας. Την αγάπη Του!
Ας μας τυλίγει ο ουρανός και όλα θα πάνε καλά!
Καλημέρα και χρόνια πολλά σε όλους μας. Τελευταία μέρα του Αυγούστου, ας τον αποχαιρετήσουμε ήρεμα παίρνοντας μαζί μας την ευλογία της Θεοτόκου και την ελπίδα!
Την αγάπη μου!
Copyright © Πόλυ Μίλτου