Τώρα πια,
κομματιάζουμε σε μέρες τις αξίες...
Αφιερώνουμε μια μέρα μόνο, σε κάθε καλό,
λες και αν μαζεύονταν όλα μαζί στη ζωή μας,
θα μας κατέστρεφαν εκ θεμελίων.
Εμένα μου θυμίζει κάτι,
σαν... τελευταία επιθυμία του κατάδικου,
λίγο πριν τον πάρουν για εκτέλεση...
Και έτσι δεν είναι;
Δολοφονούμε κάθε μέρα τα παιδιά
και ψάχνουμε μια μέρα για τα δικαιώματα που έχουν.
Σκοτώνουμε την ελπίδα, σαρώνουμε κάθε ίχνος ανθρωπιάς
και για μια μέρα διακηρύττουμε δικαιώματα
νηπίων, γυναίκας, μητέρας, γιαγιάς- παππού...
Ρατσιστές σε κάθε μας ανάσα και γνώμη,
αλλά διαδηλώνουμε υπέρ της διαφορετικότητας...
Αισχροί και ανάλγητοι και απέραντα χυδαίοι,
μα βγαίνουμε σε κάθε μέσο ΜΜΕ να φωνάξουμε αδρά,
για όσα στερούνται οι... κατώτερες μάζες...
Μολύνουμε το κάθε κύτταρο ζωής,
όμως μια μέρα να γιορτάζουμε για τη σωτηρία, την έχουμε...
Δολοφόνοι της Αγάπης,
που κάθε στιγμή και κάθε λεπτό και κάθε δευτερόλεπτο,
φθονούμε τον έτερο εαυτό μας, τον άλλο άνθρωπο...
Πώς τολμάμε και σηκώνουμε
ένα μίσος ατέλειωτο για όλα και όλους,
κρύβοντάς το πίσω από ένα παραβάν με ανθισμένους ήλιους;
Αν δε σκουπίσουμε την κακή μας πρόθεση
και τις συνήθειες του "δε με νοιάζει για το ξένο",
ας μην αναστατώνουμε με ουρλιαχτά το γήινο τέρας...
Θα ξυπνήσει άγριο και μανιασμένο από οργή πρωτόγνωρη
και θα μας τινάξει στο κενό με τη μεγαλύτερη ανακούφιση!
Πως, επιτέλους, γλίτωσε από την ύψιστη υποκρισία,
των όσων καταγόμαστε από το απλό της χώμα!
Μια μέρα, για να βάλουμε μυαλό,...
υπάρχει;
Να την πανηγυρίσουμε στο επιτέλους!
Copyright © Πόλυ Μίλτου