ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΦΟΒΗΘΗΚΑ ΠΟΛΥ... ΤΗΝ "ΑΓΑΠΗ" ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ... ΗΤΑΝ ΣΚΛΗΡΗ
Τότε, που πονάς αφόρητα,κι εσύ, σίγουρα ξέρεις το γιατί υποφέρεις,... η σκληρή κριτική σε απογυμνώνει από την τελευταία σου δύναμη...
Η αγάπη η αληθινή,... δεν κρίνει τον πεσμένο στο χώμα.
Κάθεται δίπλα του σιωπηλά, ώσπου να τον δει να ανασηκώνεται και να θέλει να ακουμπήσει κάπου.
Τότε, προτείνει τον ώμο με κατανόηση και χαρά για την ανανέωση της ψυχής!
Αν αυτά δεν υπάρχουν... σώπα καλύτερα... και τράβα το δρόμο σου, φίλε. Και προπαντός, μη χρησιμοποιείς τη λέξη την ιερή της αγάπης για την απονιά και την αδιαφορία. Πάψε και φύγε!
Να αφήσεις χώρο για εκείνον που θα έρθει να σκύψει με αγάπη στον αγώνα, την αγωνία, τον πόνο!...
Περπάτησε στη γη για να τους συναντήσει.
Τους ανθρώπους!
Όση αγάπη είχε, τη μοίρασε όλη…
Στους θνητούς, στα φυτά και στα ζώα.
Ακόμα κι η θάλασσα γαλήνευε στο λόγο του,
ακόμα κι ο άνεμος τον άκουγε και κόπαζε,
ακόμα και θηρία, στο άγγιγμά του ηρεμούσαν.
Ακόμα και ο θάνατος πέθαινε στη θωριά του.
Οι άνθρωποι μόνο…
Οι άνθρωποι δεν αγάπησαν ποτέ την αγάπη.
Στον κήπο με τις ελιές το παράπονό του ξεχείλισε.
Έπεσε στη γη ο Άνθρωπος- Γιος.
Πληγωμένος από το όνειδος!
Η αγάπη δόθηκε όλη, εκτός… μια ρανίδα για τέλος!
Η ψυχή του δεν άντεχε άλλο…
Αυτή η μικρή παρακαταθήκη,
αυτό το λοιπόν της αγάπης, χρειαζόταν το παν!
Τη ζωή του!
Με απελπισία σωριάστηκε,
πώς να γλίτωνε από το τεράστιο χρέος;
Αυτό το λίγο, που είχε απομείνει να δώσει…
Αυτό το τέλος,
τον πονούσε περισσότερο από όλα!
Αν Εκείνος, έπεσε στο χώμα, όταν λύγισε,
πώς ρωτάς το «γιατί» σε ανθρώπους με απόγνωση;
Άντε, κοιμήσου καλύτερα,
έτσι έκαναν κι οι δικοί του οι φίλοι…
Όταν Αυτός υπέφερε τον ύστατο πόνο,
εκείνοι… κοιμούνταν δείχνοντας το ανθρώπινο!
Η αγωνία,… είναι πάντα σταυρός μεγαλύτερος,
από όσους άλλους φτιάχτηκαν με ξύλο ακατέργαστο!
Η αγωνία είναι συνήθως ατομική υπόθεση!
Γι’ αυτό, σεβάσου και σώπασε…
Η απόγνωση είναι χειρότερη,
όταν οι φίλοι δεν κατανοούν τη στιγμή!
Κι όταν θεωρείς πως μιλάς με αγάπη,
λέγοντας λόγια σκληρής κριτικής για όποιον λυγίζει,
θυμήσου Εκείνον που κυλίστηκε στο χώμα και έκλαψε.
Σκέψου πως ίδρωσε αίμα!
Και σώπα!
Σεβάσου την ώρα που τα λουλούδια μαραίνονται!
Ίσως αργήσει η Ανάσταση,
μα όταν συμβεί, οι Πασχαλιές θα ανθίσουν και πάλι!
Προς το παρόν, όμως,… σεβάσου τον πόνο!
Π. Μίλτου