(Υπάρχουν άνθρωποι που αξίζουν; Πού είναι; Αυτοί που προβάλλονται ως σωστοί, σοβαροί, σπουδαίοι, πολλές φορές… μας απογοητεύουν φρικτά. Άλλη εικόνα είχαμε και άλλη βλέπουμε ξαφνικά μπροστά μας, όταν πέσουν οι μάσκες και φανεί η αλήθεια. Τότε; Μήπως είναι καιρός αυτοκριτικής για όλους μας, ώστε να αλλάξει κάτι;…)
Φίλε, μη με θαυμάζεις! Είμαι ένας άνθρωπος απλός, όπως όλοι μας, μια σπορά του Αδάμ του χωματένιου, γεμάτη λάθη, πάθη, αδυναμίες…
Αν θαυμάζεις κάτι, μπορεί μετά εύκολα να απογοητευτείς.
Εγώ το έπαθα και έμαθα! Κάποτε κι εγώ θαύμαζα, θεωρούσα πως υπάρχουν ινδάλματα, ξεχωριστοί, ανώτεροι… Και εμπιστεύτηκα… αυτούς που πρόβαλε το «πλήθος» για ξεχωριστούς και αγίους ίσως…
Έπαθα και έμαθα πως όλοι μας είμαστε άνθρωποι, με το καλό και το κακό μέσα μας. Σίγουρα, αυτό που θα επιλέξουμε, αυτό θα κυριαρχήσει στη ζωή μας, παρόλα αυτά, σε όλους, έρχονται στιγμές που αναδύεται και ο δεύτερος… ψευδάνθρωπος μέσα μας και καταστρέφει τα πάντα.
Έμαθα, με σκληρό τρόπο, πως ο θαυμασμός μας δε θα πρέπει να προσδίνει κάτι το απόλυτο πουθενά… Οι άνθρωποι αλλάζουν… προς το καλό ή προς το κακό… Ναι, ακόμα και οι μεγάλοι, ανεπαίσθητα, ίσως χωρίς αν το συνειδητοποιούν και οι ίδιοι, αλλάζουν όμως!
Καλύτερα, ο θαυμασμός να είναι για όλους, για τον αγώνα τον σκληρό που ο κάθε ένας μας κάνει… για την ιστορία την κρυφή που κουβαλάει ο κάθε άνθρωπος με εγκαρτέρηση και υπομονή… για τις επιτυχίες του όποιες και αν είναι, για τις απώλειες και τις καταστροφές που έχει ζήσει.
Ίσως,… εκεί βρίσκεται το μυστικό του σεβασμού του ανθρώπινου προσώπου, σε όποιον κι αν ανήκει αυτό. Αρκεί να είναι ανθρώπινο!
Άρα,… πρέπει να θαυμάζουμε ο ένας τον άλλο… σε όλο του τον αγώνα να παραμείνει Άνθρωπος. Αυτός, και μόνο αυτός, ξέρει τι περνάει!
Όσο για το τι με οδήγησε στην απογοήτευση και μετά, στο παραπάνω συμπέρασμα, δεν μπορώ να το αναφέρω ακριβώς. Όμως, μπορώ να σας βεβαιώσω ότι, προσωπικά, πληρώνω καθημερινά τον ασυγκράτητο θαυμασμό που έδειξα, κάποτε που ήμουν πιο αθώα, για κάποιους «θαυμαστούς» και «σπουδαίους» και «φημισμένους»…
Αχ, φίλε μου… στο σαπισμένο μας κόσμο,…
«Σπουδαίος» λογίζεται ότι είναι αυτός, που κάθεται κάπου ψηλά, που όλα τα βλέμματα και οι κάμερες είναι στραμμένα πάνω του, που έχει γεμάτα τα θησαυροφυλάκια, που ξεχειλίζουν οι τίτλοι, οι γνωριμίες, οι συνεργασίες των συμφερόντων και… που έχει, επίσης, σαν σφραγίδα στη «φιλάνθρωπη» σημαία του, την παντελή αδιαφορία στην ψυχή του… για το τι κάνει ο άλλος άνθρωπος (αν δεν έχει τίτλους, χρήμα, γνωριμίες).
Αυτοί που τα έχουν όλα, έχουν ανάγκη από όλα και για όλα…
Λεφτά, ανέσεις, περίθαλψη, τροφή, ενδυμασία, πολυτέλειες… ζωή χωρίς προσκόμματα και πολλές υποκλίσεις, φυσικά.
Ψοφάνε για υποκλίσεις οι άνθρωποι της υψηλής… καρέκλας…
Όμως, αυτός, που τα έδωσε όλα για την αγάπη,… που έγινε προσφορά, θυσία, ανοιχτή αγκαλιά… που κάποτε πρόσφερε με τη ζωή του την ίδια… δεν έχει ανάγκη, δεν πρέπει να ζητήσει ποτέ τίποτα, δε δικαιούται τίποτα! Με ελαφριά καρδιά χαρακτηρίζεται, απλά, ένα δέντρο του δάσους, το θαυμάζεις για λίγο, ίσως το δείξεις και στους άλλους για να το θαυμάσουν και μετά… αφήνεται στην τύχη του!!!…
(πιο κάτω εξηγώ την ιστορία του… δέντρου του δάσους)
Τελικά,… το ποιος είναι σπουδαίος και ποιος θαυμαστός, είναι ένα μεγάλο και… καυστικό ερώτημα…
Κάποτε, όταν τόλμησα να το κάνω,… έγινα ανεπιθύμητη…
Αλλά, τώρα, θα την πω τη δική μου την άποψη ελεύθερα και την αφήνω να την κρίνει ο καθένας όπως νομίζει και να σκεφτεί ό, τι θέλει.
Γνώμη μου, λοιπόν, είναι πως, ίσως… θα πρέπει να ψάχνουμε τους πραγματικά άξιους σε αυτούς που παραμένουν αόρατοι… Ενώ αξίζουν σαν άτομα, (ή έχουν πτυχία ή δεν έχουν), ενώ προσφέρουν με την ψυχή τους την αγάπη τους όλη. Ενώ γίνονται θυσία ακόμα και για αυτούς που τους έχουν αδικήσει, ενώ συμβάλουν αθόρυβα σε κάθε περίσταση και είναι φορείς πολιτισμού, ευγένειας, εντιμότητας και αλήθειας…
Το όνομά τους δεν ακούγεται, συνήθως τους ρίχνουν λάσπη για να τους κρύψουν, κλέβουν ακόμα και τη δική τους εργασία για να την παρουσιάσουν ως δική τους οι άχρηστοι, παραγκωνίζονται, περιφρονούνται και συκοφαντούνται σε κάθε ευκαιρία, τους θεωρούν αδύναμους κρίκους της κοινωνίας…
Αυτούς, αυτούς ψάξε. Όχι όσους ανεβάζουν οι μάζες, οι οργανώσεις, οι κάμερες και τα άρθρα…
Ψάξε αυτούς που προσφέρουν χωρίς να το σκέφτονται, χωρίς να το έχουν πάρει είδηση οι ίδιοι, αυτούς που την καλοσύνη, την αλληλεγγύη και την αγάπη, τα θεωρούν φυσική τους κατάσταση…
Ψάξε αυτούς, που δε ζητούν ανταλλάγματα για μια μικρή εκδήλωση ανθρωπιάς, ούτε μετρούν το ενδιαφέρον με το συμφέρον, ούτε ψάχνουν από πού τους παίρνουν οι κάμερες για να χαμογελάσουν καλύτερα.
Αυτούς ψάξε… Είναι κρυφοί. Είναι «μικροί». Είναι κρυμμένοι από όλους. Είναι αόρατοι. Είναι γεμάτοι λάθη και σφάλματα.
Οι πραγματικοί άνθρωποι είναι γενναίοι, είναι ατόφιοι, είναι έντιμοι!
ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΛΗΘΙΝΟΙ…
Παρόλα αυτά, και πάλι, μη θαυμάζεις απόλυτα… Κανέναν!
Πάρε μόνο κάτι από τη δική του προσπάθεια για το δικό σου αγώνα, που είναι το ίδιο θαυμαστός και σπουδαίος, όσο και όλων των άλλων, γέμισε εμπειρίες το βαλιτσάκι της ζωής σου, κρίνε μόνος σου τι σου αρέσει και τι όχι, πάρε δύναμη και προχώρα!
Η δική μου άποψη είναι πως όλοι μας έχουμε έναν αγώνα και μια ζωή να σηκώσουμε. Άλλος πιο εύκολη άλλος πιο δύσκολη, ανάλογα τι έχει μοιραστεί στην πλατούλα μας.
Όλοι μας είμαστε και… άχρηστοι μερικές φορές, αλλά και ΘΑΥΜΑΣΤΟΙ, όταν καταφέρνουμε να μάθουμε από τα λάθη μας και να σηκωνόμαστε πάλι, με ειλικρίνεια και εντιμότητα… πρώτα προς τον ίδιο μας τον εαυτό. Κάθε άνθρωπος που βγάζει τις μάσκες και ψάχνει και προσπαθεί απεγνωσμένα, με τρόπους που ταιριάζουν στον ίδιο, να ξαναφορέσει το αληθινό ανθρώπινο πρόσωπό του, για μένα, είναι άξιος θαυμασμού μεγάλου!... Και υπόκλισης!
Δηλαδή,… άξιος και πανάξιος θαυμασμού είσαι ΚΑΙ ΕΣΥ, ΦΙΛΕ ΜΟΥ ΓΕΝΝΑΙΕ, ΦΙΛΕ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ!... ΚΑΙ ΕΣΥ!
(Και τώρα σας παραθέτω την ιστορία που σας υποσχέθηκα… Αυτή που λειτούργησε σαν χαστούκι δυνατό για να συνέλθω από τον ύπνο της άγνοιας και της πλάνης και να αποκτήσω συνείδηση του πραγματικού.)
Ο τίτλος της ιστορίας μου είναι: « ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ» …...............................................................................................
(συνεχίζεται…)
Π. Μίλτου