και τα σύννεφα έφυγαν πέρα.
Δειλινό μαγεμένο!
Ο ορίζοντας ωραίος στη φύση,
στο νου.
Ο ήλιος λάμπει ζεστός,
μυρωμένη η ατμόσφαιρα,
μια γαλήνη τριγύρω!
Παρουσία ονείρου θυμίζει.
Τελευταίες στιγμές,
αναλαμπές της ζωής μου,
στεναγμός μυστικός.
Σκύβω πάνω στη λίμνη,
μια μονάχα στιγμή,
για να δω την ψυχή μου.
Μια μονάχα στιγμή!
Τόσο μου ’δωσαν μόνο.
Πιο πολύ δεν το άξιζα, ίσως…
Μια μονάχα στιγμή ευτυχίας,
ευκαιρία ανάσας!
Μα ήταν όλα ψευδαίσθηση.
Η βροχή συνεχίζει αμείλικτη,
και δεν έχει σκοπό,
να χαράξει για μένα!
Και θαρρείς πως αντέχω;
Π. Μίλτου