Θα πρέπει να ήμουν γύρω στα εννιά χρόνια, όταν έκανα την πρώτη μου προσπάθεια απόδρασης από το σπίτι μου.
Βγήκα νύχτα και περιφερόμουν άσκοπα στους δρόμους της μικρής πολιτείας, όπου, οι άκαρδοι και συμφεροντολόγοι ενήλικες και οι άψυχοι και πολλές φορές άδικοι νόμοι, με είχαν υποχρεώσει να παριστάνω το παιδί μιας, τάχα, οικογένειας…
Σκοτάδι, ερημιά, θα πρέπει να ήταν προχωρημένο φθινόπωρο, αν θυμάμαι, κι εγώ πολύ μικρή, έρημη και αδύναμη… Παντέρημη!
Έκλαψα, φώναξα όσο ήθελα με τη σκέψη μου το παράπονό μου και σε κάθε σκιά του δρόμου… έτρεμα ολόκληρη. Ήξερα ότι δεν υπήρχε για μένα προστάτης! Έτσι,… μετά από κάμποσες βόλτες γύρω στο τετράγωνο, γύρισα κρυφά στο σπίτι, ανέβηκα τη σκάλα τη σιδερένια της κουζίνας και κούρνιασα σε μια μεριά της ταράτσας. Είχα αποφασίσει να κοιμηθώ εκεί, στη γωνία του γείσου, με την ελπίδα να πεθάνω στον ύπνο μου από το κρύο και το παράπονο και να ησυχάσω μια για πάντα!
Δυστυχώς!!! Ακόμα το έχω εκείνο το παράπονο! Με είχε ακούσει η μάνα (η ταράτσα δεν είχε μόνωση της προκοπής)και ήρθε και με μάζεψε.
Με μάζεψε!... Χα! Κανείς δεν ξέρει τι θα πει να σε μαζέψει η μάνα μου μετά από παρατυπία… Καλύτερα να είχα ήδη πεθάνει!!!
Η τιμωρία μου ήταν το ψυχικό μαρτύριο, το οποίο δεν είχα αντέξει και γι’ αυτό είχα φύγει, να ενταθεί και να γίνει αφόρητο για… μήνα και βάλε… Τι πέρασα; Καλύτερα να μείνει στο σκοτάδι…
Τον επόμενο χρόνο ήμουν μεγαλύτερη. Αυτή τη φορά σκεφτόμουν πως, δεν μπορεί, τόσες φίλες είχα, κάποιοι θα δέχονταν να με βοηθήσουν… Ήθελα να φύγω, να γυρίσω στην πατρίδα μου, στο ορφανοτροφείο, δεν ξέρω πού, αλλά να φύγω…
Πόσο μπορεί να δικαιωθεί ένα παιδί; Τίποτα δε γνωρίζει. Έτσι, ετούτη τη φορά που έκανα το λάθος να καταφύγω σε φιλικό σπίτι, έγινα και ρεζίλι και με γύρισαν πιο γρήγορα πίσω και πληγώθηκα περισσότερο, γιατί κατάλαβα εις βάθος ότι κανείς, μα κανείς και ποτέ, και ιδιαίτερα οι ενήλικες που είχαν γνώση των νόμων (και φιλίες με τους γονείς μου), κανείς δεν επρόκειτο να με βοηθήσει…
Το τι πέρασα για τη δεύτερη απόδραση και επειδή τους έκανα και ρεζίλι, αυτά κι αν δε θέλω να τα θυμάμαι καθόλου!!!
Γιατί τα θυμήθηκα τότε; (Όχι ότι ξεχνάς ποτέ την κακοποίηση…)
Για δύο λόγους!!!
Προχτές… ήμουν στην αυλή, όταν άρχισαν να κάνουν φασαρία τα σκυλιά μου και όλα τα σκυλιά των γειτόνων. Χαμός!
Ο λόγος ήταν δυο αδεσποτάκια, τα οποία είχαν μπει στο χωράφι που βρίσκεται μπροστά… Είναι ένας χώρος εγκλωβισμένος ανάμεσα στα σπίτια… Παρατηρούσα με πόνο τα καημένα να πηγαινοέρχονται, προσπαθώντας με αγωνία να βρουν διέξοδο και για ώρα πολλή να μην μπορούν να ξεφύγουν… Όπου κι αν έστρεφαν, σε όποια αυλή κι αν πλησίαζαν, τα έδιωχναν τα άλλα σκυλιά, τα δεσποζόμενα… Πιο πολύ είχα αγωνία να μην πάρουν μέρος και οι άνθρωποι στην καταδίωξη, (δεν είμαστε και οι καλύτεροι σε κάτι τέτοια). Και, φυσικά, έχουν και δίκαιο, όταν όλη αυτή η φασαρία γίνεται σε ώρες δύσκολες, ενοχλούν πολύ! Βέβαια, στη γειτονιά μου είμαστε όλοι με ζωάκια και τα αγαπάμε, ευτυχώς!...
Τελικά, μπόρεσαν να βρουν κάποιον τόπο διαφυγής και γλύτωσαν…
Τότε θυμήθηκα! Με τρόμο! Με φόβο! Με αγωνία! Με πίκρα!
Θυμήθηκα για μένα,… θυμήθηκα ιστορίες πονεμένες που μου έχουν εμπιστευτεί άλλοι, θυμήθηκα και τις άγριες και αυστηρές κριτικές των καλοπερασμένων και βολεμένων ανθρώπων, που εύκολα ξεστομίζουν το «μη μου τους κύκλους τάραττε», με άλλον τρόπο… Με τη φρασούλα «Αν δεν περνούσε καλά τι καθόταν; Ας έφευγε. Αμ, τα ήθελε…»
Αυτή την κριτική την έχω δεχτεί πολλές φορές κι εγώ, τώρα, μεγάλη… Και σε λένε τρελό και σε λένε μαζοχιστή και σου πετάνε και το περίφημο «αν προσπαθούσες, θα έβρισκες τρόπο…»
Αχ, πόσο βάρβαροι είμαστε και το κρύβουμε καλά, πίσω από χαμόγελα πλαστά και γλύκες για τάχα αισιόδοξη διάθεση, για τάχα ενδιαφέρον…
Εγώ, που ξέρω την πραγματικότητα, λυπήθηκα τα αδέσποτα, πόνεσα, γιατί θυμήθηκα πόσο αδέσποτο είναι ένα παιδί παντέρημο, πόσο απροστάτευτοι είναι οι κακοποιημένοι άνθρωποι, πόσο αδύναμοι, πόσο δεν μπορούν να βρουν τρόπο!… (Αν είχε τρόπο ο καθένας, φίλε, τι λες, δε θα είχε λύσει το πρόβλημά του; Εσένα περίμενε να του το πεις και μάλιστα με ύφος και αρρωστημένη επιμονή;)
Όχι, οι κακοποιημένοι δεν έχουν τρόπο, γιατί καταλήγουν αδικημένοι από την ίδια την κοινωνία, που, ενώ τους φωνάζει να σηκωθούν να φύγουν από το πρόβλημα, αν κάνουν το λάθος και θελήσουν να αντιδράσουν και να ξεφύγουν, βρίσκουν μετά και τον μπελά τους.
Ναι, από την ίδια την κοινωνία!!! Με τους νόμους της, τους παρα- νόμους της και τους υπο- νόμους της, όπως συνηθίζω να λέω για κάτι που δε λειτουργεί σωστά στο σύστημα, λόγω κρυφών συμφερόντων.
Αλλά, εγώ δεν είμαι δικηγόρος, δεν είναι πρόθεσή μου να επεκταθώ στους τυφλούς νόμους μας, που ως επί το πλείστον, δικαιώνουν τους άδικους και καταδικάζουν τους αθώους. Η δική μου πρόθεση είναι να αναφέρω τα γνωστά- άγνωστα της κοινωνικής συμπεριφοράς.
Τους κακοποιημένους, λοιπόν, οι περισσότεροι, οι συγγενείς, οι τάχα φίλοι, γνωστοί, πνευματικοί οδηγοί και δεν ξέρω τι άλλο, τους γυρίζουν πίσω στην κακοποίηση, φροντίζοντας να τους δημιουργήσουν και ενοχικά συναισθήματα, ότι είναι αυτοί οι φταίχτες, και επίσης, τους στοχοποιούν, συνεχώς, με κουτσομπολιά και άλλα χειρότερα…
Δηλαδή, ενώ προσπάθησαν να σωθούν οι καημένοι, χάνουν τη γαλήνη τους για πάντα. Πολλοί και τη δουλειά τους και μερικοί… πιο πολύ γυναίκες που δέχονται βία, και τη ζωή τους…
Ήταν πρόσφατα που συζητούσα με θύματα και είναι ο δεύτερος λόγος που με έκανε να τα θυμηθώ όλα αυτά!...
Είμαστε μια άθλια, υποκριτική κοινωνία, αυτό με έχει μάθει η ζωή.
Όχι! Αν είσαι αδέσποτος, αν είσαι χωρίς πλάτες,… δεν ξεφεύγεις εύκολα. Επίσης, είσαι και παρείσακτος, ενοχλητικός και επικίνδυνος, γιατί σκοτώνεις την ησυχία των καλοπερασμένων.
Τα αδέσποτα ζωάκια γνωρίζουμε όλοι, τι περνάνε και πού καταλήγουν…
Για τους αδέσποτους ανθρώπους το έχουμε σκεφτεί ποτέ; Μήπως, λέω μήπως… πρέπει να μας προβληματίσει το γιατί κανείς δεν ακούει ένα παιδί; Μήπως να ανησυχούμε που οι νόμοι τις περισσότερες φορές καλύπτουν τον κακό, ώσπου να αποδειχτεί με τραγικό τρόπο η αλήθεια και τότε να είναι αργά για κάποια ζωή που χάθηκε;
Και, το χειρότερο, αυτό που αφορά όλους μας και με πονάει πάντα, το ότι τη ρετσινιά, τελικά, και τις ταμπέλες, τα κατηγορώ, την ανάλγητη κριτική και την άδικη, ίσως και χλευαστική συμπεριφορά, τη δείχνουμε σε εκείνους που είναι ήδη κακοποιημένοι με πολλούς τρόπους, με αποτέλεσμα να τους αναγκάζουμε να κακοποιούνται ακόμα περισσότερο ΚΑΙ από τη δική μας άθλια συμπεριφορά! Κρίμα!...
Η συνείδηση του καθενός μας, αν δεν τη φιμώσουμε, θα μας δείξει την αλήθεια!
Αν φοβηθούμε να την ακούσουμε, μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, γινόμαστε αφορμή να διαιωνίζεται η βία σε οποιαδήποτε μορφή της.
Και τότε, πρέπει στ’ αλήθεια να φοβηθούμε τον εαυτό μας, τι εκτρώματα έχουμε γίνει γεμάτα σκληρότητα, που φοράμε και το προσωπείο του καλού συμβουλάτορα…
Κάτι τέτοιοι με γύριζαν χρόνια ολόκληρα πίσω και μένα.
Κάτι τέτοιοι, ακόμα και χρόνια μετά την ενηλικίωσή μου συνέχιζαν το ρόλο τους του τάχα κριτή (για το καλό μου!) και της λασπολογίας, μόνο και μόνο γιατί ποτέ δε μου συγχώρεσαν ότι βρήκα τρόπο διαφυγής.
Η κοινωνία αρέσκεται σε αυτά. Πώς αλλιώς θα έχουν οι πολλοί θέμα για το κουτσομπολιό τους, αν όχι από τα αδύναμα θύματα; Πώς αλλιώς τα ανθρωπάκια της υποκρισίας θα έχουν τη δυνατότητα για να νιώθουν ανώτεροι, αν μειωθούν οι «κατώτεροι» δυστυχισμένοι;
Ω, ναι, ενώ τους είσαι φοβερά ενοχλητικός, όταν κάνεις το λάθος να τους ζητήσεις βοήθεια (και δε θα σου τη δώσουν, αλλά θα φροντίσουν να σε μειώσουν κι άλλο, ώστε ποτέ να μην ξαναβρείς την αυτοπεποίθησή σου), συγχρόνως τους είσαι και απαραίτητος, γιατί σε συγκρίνουν με τον εαυτό τους και ανεβάζουν την ιδέα για το δικό τους πρόσωπο.
Η σάρκινη καρδιά, στο λέω εκ πείρας, φίλε μου, δεν αποκτιέται με το να βλέπεις τα πράγματα από τη δική σου θέση, γιατί έτσι σε βολεύει. Πρέπει να μπεις στη θέση του άλλου, να ζήσεις όσα έζησε, να νιώσεις την πίεση και τον τρόμο που βίωσε, να ματώσεις, όπως ματώνει και θα ματώνει για πάντα, γιατί μερικές πληγές δεν κλείνουν ποτέ τελείως! Αλλά, είμαι σίγουρη πως, αν το προσπαθήσεις, δε θα αντέξεις ούτε νοερά να περάσεις ό, τι πέρασε αυτός. Ίσως ούτε για ένα λεπτό!
Η σάρκινη καρδιά, όμως, αν σε ενδιαφέρει η ανθρώπινη ύπαρξη, μόνο με την κατανόηση μπορεί να αποκτηθεί.
Αλλιώς, γεμίζουμε θεωρίες, οι οποίες, σας το δηλώνω από τη μεριά των αδέσποτων, πολλές φορές, ενώ φοράνε το αθώο προσωπείο του ενδιαφέροντος, ξεσκίζουν ψυχές πονεμένες, τις αφανίζουν!
Αυτό θέλεις; Να γίνεις ένας ακόμα βασανιστής των ήδη κακοποιημένων; Αν όχι, η μόνη λύση είναι… η σάρκινη, η τρυφερή, βελούδινη καρδιά, αυτή που χαϊδεύει απαλά και δεν πληγώνει!
Και αυτή η καρδιά αποκτιέται μόνο με Αγάπη και Κατανόηση! Στο λέω εγώ, το αδέσποτο!!! Η Αγάπη δεν είναι τόσο δύσκολη…
Π. Μίλτου
(Συντετριμμένη από μια πρόσφατη ιστορία, που μου θύμισε πολλά…)